Έκλεισα τα μάτια μου ενώ άφησα το ματωμένο όπλο μου στο κρύο πάτωμα. Ήξερα ότι έφτανε το τέλος. Μπορούσα να το νιώσω να με καταστρέφει αργά και βασανιστικά, όπως έκανε πάντα. Να παίρνει μακριά κάθε κομμάτι μου, κάθε ίχνος ψυχής που είχε απομείνει σε ένα άδειο σώμα. Όπως τα τσιγάρα που καπνίζαμε παρέα κοιτώντας τα αστέρια, κάνοντας όνειρα που και οι δύο ξέραμε ότι δεν θα πραγματοποιηθούν. Ποτέ όμως δεν φαντάστηκα έτσι το δικό μου τέλος. Δεν ήταν ένα τέλος γραμμένο από εμένα αλλά από τον χειρότερο μου εχθρό, δύο πρόσωπα που καθώς πλησίαζα στον θάνατο συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα. Ένιωσα κάποιον να κάθεται δίπλα μου, όμως δεν είχα την δύναμη να ανοίξω τα μάτια μου. «Γιατί το αφήνεις να σε σκοτώνει;» Αμέσως κατάλαβα ότι αυτή η φωνή ανήκει στην γλυκιά καταστροφή μου. Στον άνθρωπο που μου έβαλε φωτιά αλλά κράτησε τις στάχτες μου κοντά του. «Δεν μπορεί να με σκοτώσει» Άνοιξα με δυσκολία τα μάτια μου και αμέσως χάθηκα στο μοναδικό χρώμα των δικών του. «Είμαι ήδη νεκρή» συνέχισα χαμογελώντας πικρά. Ίσως και για τελευταία φορά. Περιγραφή στο πρώτο κεφάλαιο♡ © 2019 -DON'T COPY THIS STORY! [first story] - YourDis

'Δεν μπορούσα να κουνηθώ καλά καλά. Όταν συνειδητοποίησα όμως ότι πλέον κοιτούσε και αυτός τα δικά μου χείλη, νόμιζα πως θα λιποθυμήσω.' ... Η Κέητλην ζει μια ήσυχη, σχεδόν, ζωή. Σπουδάζει στην ίδια πόλη με την κολλητή της, την Λούνα και μένει στο διαμέρισμα της μόνη της μέχρι που η Λούνα της ζητάει μία χάρη, Της ζητάει να φιλοξενήσει τον ξάδερφο της, τον Μέησον! Δεν ξέρει* όμως πως η Κέητλην είναι τρελά ερωτευμένη μαζί του. Χωρίς να μπορεί βέβαια η Κέητλην να αρνηθεί, αναγκάζεται να μείνει μαζί του για όσο χρειαστεί... Πως θα επιβιώσει όμως με τον υποτιθέμενο εχθρό της;