Alvina yetim bir çocuk olarak doğum gününde yetimhaneden kaçmaya çalışıyor ve bunu başarıyor, kaçtıktan sonra başını bir ağaca çarpıyor ve bayılıyor. Kalktığında Kendini Bir ormanda buluyor. 1 haftalık yolculuktan sonra bir saraya geliyor ve orada bir element sahibi olduğunu öğreniyor, elementini kullanarak sarayı bir büyücünün yarattığı fantastik canavarlardan koruyor.

''Bön bön çocuğu izleyeceğine yemeğini ye.'' ''Seni mi izlememi tercih ederdin?'' iğnelemem ona koymamış olacak ki, çapkınca sırıttı. ''Kusura bakma, çilli. Tipim değilsin.'' ''Bana diyene bak! Seni gidi aptal çam yarması!'' Sandalyesinden kalkmadan önce son kez bana bakıp göz kırptı. ''Dikkat et de, çam yarması seni ezmesin, çilli.'' Devam kitabı Bir İçim Su'dur.

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Yanımda duran barmenden bana soğuk su vermesini istedikten sonra dans eden Emir ve arkadaşını(!) izlemeye koyuldum. Yanıma bir bardak bırakılınca hemen bardağı alıp içtim. İçmemle boğazım da yanmaya başladı. Yanlış bardağı mı içtim ben?! Barmen yanıma bir bardak daha bırakınca o bardağın suyum olduğunu anladım. Kafam iyice uçtuğunda yerimden kalkıp Emir ve onun ile dans eden kızın yanına ilerledim. Topuklu giydiğim ve sarhoş olduğum için bileğimi burktum. Tam düşecektim ki Emir o kızın kollarından kurtulup beni tuttu. "Emir! Sen misin? Sen ne kadar yakışıklıymışsın böyle. Ben sana antilop suratlı mı diyordum? Valla çarpılacam ha." dedim. Emir ise sırıtıyordu. "Emir! Ben bu kızı hiç sevmedim. Yoksa sen sevdin mı o kızı. Hı? Cevap versene bana!"dedim. Emir "Sarhoş musun sen?"diye sorduğunda kaşlarımı çattım. "Bak şimdi de konu değiştiriyorsun. Sen o k-kıza a-aşık mısın?"dedim sesimin titremesine engel olamayarak. Emir kaşlarını çatıp "Ben o kıza aşık falan değilim. Saçma saçma konuşma." dedi. Yüzümde ister istemez bir gülümseme oluştu. Yavaş yavaş gözlerim de kapanmaya başlıyordu. "Emir? Hani ben çok sakarım ya. Her zaman düşerken sen beni tutuyorsun. Beni hep tut tamam mı? Yoksa ben hep düşerim."dedim. Gözlerimi kapandığında Emir'in güçlü kollarının beni taşıdığını hissettim. Ve en son şu kelimeleri duydum, "Ben seni her zaman tutucağım ve artık tuttuğumda da bırakmayacağım çünkü ben sana aşık oldum sakar kız."