"Πού ήσουν;" η αυστηρή φωνή του ηχεί στα αυτιά μου, καθώς κλείνω κουρασμένη την πόρτα πίσω μου. Γυρίζω προς το μέρος του, μ' ένα αδιάφορο βλέμμα. Ύστερα, αρχίζω να βαδίζω προς την κρεβατοκάμαρά μου, αγνοώντας την ερώτησή του. Η σπαστική φωνή του όμως με σταματά. "Πού ήσουν, γαμώτο;" φωνάζει εξοργισμένος, καθώς με πλησιάζει. "Δεν σε αφορά." λέω κοφτά, ώστε να γίνω κατανοητή. Τείνω να φύγω, όμως το γυμνασμένο χέρι του με τραβάει κοντά του. Τα πρόσωπά μας απέχουν μόλις λίγα εκατοστά. Η βαριά ανάσα του σκάει στο πρόσωπό μου και μόνο απ' αυτό μπορώ να καταλάβω ότι έχει πιει. "Πάλι σε αυτόν τον χλεχλέ ήσουν; Δεν νομίζεις πως η ηλικία σου δεν σου επιτρέπει να πηδιέσαι;" ρωτάει, πιέζοντας τα χείλη του σε μία ευθεία γραμμή. Πλέον τα νεύρα μου χτυπάνε κόκκινο. "Μήπως πρέπει να σου θυμίσω ότι μόλις έκλεισα τα 17, ε; Και επιπλέον ποιός είσαι εσύ που θα μου κάνεις ανάκριση κάθε φορά: πού είμαι, με ποιόν είμαι και με ποιόν πηδιέμαι;" φωνάζω στον ίδιο τόνο, σηκώνοντας ενοχλημένη το φρύδι μου. "Αυτός!" λέει και πριν προλάβω να τον ρωτήσω τι εννοεί, απαντάει στις σκέψεις μου, σφραγίζοντας τα χείλη του με τα δικά μου.

Ένα μυστηριώδες τούνελ βρίσκεται στην πόλη της Carter. Από όταν ήταν μικρό κορίτσι, της λέγανε να μείνει μακριά από αυτό το τούνελ. Ο κίνδυνος παραμόνευε μέσα του και αυτό φόβιζε την Carter. Κανείς δεν ήταν αρκετά ικανός για να δει το τέλος αυτού του τούνελ, ακόμα και το φώς της ημέρας δεν μπορούσε να λάμψει μέσα του. Τώρα, 19 χρονών με τόση περιέργεια, οι φίλοι της Carter την εμπόδισαν να θυμηθεί τα παιδικά της χρόνια, τραβώντας την μέσα με καταπίεση και την αναγκάζουν να δει τι υπάρχει στ αλήθεια σ' αυτό ντο τούνελ. Αλλά λίγα ήταν αυτά που ήξερε η Carter, σ' αυτό το τούνελ έμενε ένα αγόρι που περιμένει για τον επόμενο. *Πολλά φανταστικά και ανατριχιαστικά πλάσματα. Μην διαβάσετε στα σκοτεινά ή αν δεν σας αρέσει ο τρόμος. Καλύτερη θέση: #1 τρομου