Hissettiğim tek şeydi hissizlik. Bir cehennemin içinde olduğum kesindi. Çünkü O, kesinlikle bir iblisti. Ben, hayat denilen bu korku filminin kurbanı; O ise canavarıydı. Onun hayatı gizemli bir kara kutudan faksızdı. Ve benim, ne yazık ki onun şeytanlıklarla dolu hayat kutusunu açacak bir anahtarım yoktu.

Diğer kitabım olan Zor Aşk bitene kadar ara verilmiştir. KAYLA "Her yeri arayın! İçeride tek bir canlı bile bırakmayacaksınız!" Diye bağırdım. İntikam vaktim gelmişti. Sıra bendeydi. Kardeşimi benden alan o pisliğin hayatını mahvedecektim. İçeride olan herkes bunun bedelini ödeyecekti! Bütün uçkuruna düşkün pezevenkler dışarı çıkartıldı. Acımasız bir adam değildim ben, zorunda kalmıştım. Doktordum, kardeşim alınana kadar. İçeriden kim çıkarsa çıksın cehennemi olacaktım. Ta ki o karanlık ücrada terkedilmiş bedeni bulana kadar. Hayatımda bir çok olay görmüştüm, bir çok vahşete tanık olmuştum. Tecavüzler, darplar, katiller... bu kız kanımı dondurmuştu. Çırılçıplak bedeninin üzerindeki izler, donuk bakışları, kimdi bu kız? Her şeyi hesaplamıştım, böyle bir kızın içeride olmaması gerekiyordu. -"Kim bu?" Dedim soğuk sesimle içimdeki meraka rağmen. -"Cevap vermiyor Arslan Bey." Kıza doğru bir adım attım. Fahişe miydi? Cengiz'in fahişesi? Değildi. Kızın incelemeler sonucunda çıkarttığımız tıbbi hikayesine baktım. Doğrusunu asla öğrenemeyecektik, konuşmuyordu. O zamana kadar kan dondurucu hikaye buydu: Bu kız doğduğundan beri o mahzende yaşamıştı, dışarıya hiç çıkmamıştı. Hayatında hiç bir kedi görmemişti mesela... Yıllardır tecavüze uğruyordu. Kimliği, adı veya ona dair herhangibir bilgi yoktu. Sadece gözlerindeki korku... Çıkan her test sonucu kanımı daha da donduruyordu. Hiç bir yaratık bu kadar cani olamazdı... Adını bile ben koymuştum onun: Kayla...