Daha önce okumadığınız kadar karanlık ve acımasız bir adamın hikayesi. Hikayemiz bxb dir ... Yavaşça kapıyı açtım. Sesler netleşmişti. Yatak odasından geliyordu. Yatak odasının kapısının koluna elimi koydum. Kapı kapalı değildi. Ama içerisi görünmüyordu. Hafifçe kapıyı ittirdim. Gördüğüm manzara ile mideme yumruklar ardı ardına inmişti. Sevgilim dediğim adam birinin kucağında zevkten inliyordu. ... Ev kısa sürede gaz dolmaya başlamıştı. Acele ederek o evden çıktım. Çıkar çıkmaz gözyaşlarım sel oldu. Ağlaya ağlaya indim katları.

Emoji kullanıyorum. Emojileri görüp benim işime karışan düzeyde yorumlar yapacaksanız. Hiç okumayın Nehir :Bu kadar klişe olma. Okula yeni gelen çocuğa aşık olmak mı ? Kutay :Neresi klişe kızım ? sen hiç okula yeni gelen çocuğa aşık olan popüler çocuk klişesi duydun mu? Nehir : Ömrümü yedin ömrümü... Kurgunun eski adı Sürgün

Öğretmenine karşı duygular besleyen Rüzgar, gezinin sonunda hislerinin karmaşasında kaybolurken kendini bir başkasının dünyasında raks ederken bulur. Şimdiyse bir aşk üçgeninde hapsolmuştur...

'Tamam anlaştık. Ayrıca kızıl değilim ben. Saçlarım turuncu.' Ben de güldüm. 'Karanlıkta Kızıl oluyor ama.'

Kamuflajlı kollarının kızın sarı bukleleriyle oluşturduğu tezata gülümsedi. Sonra gözlerini aşağıya indirdi. Bedeniyle duvar arasında küçücük kalan bir kız. Beyaz dantelin örtemediği göğüslerin arasındaki muhteşem vadi. Kızın kokusuyla sarhoş olmuş burnunu o çukura gömmemek için kıvranırken mırıldandı. "Ben askerim. Barut kokarım." Kızın inip kalkan göğüslerinden gözünü ayıramadan devam etti. "Sen dantelsin, parfümsün." Kendini güçlükle bir adım geri çekip o mavi gözlere baktı. "Bizden bi sikim olmaz. Şimdi git, o ütülü pantolonla evlen."

Hayaller, bizi sonu gözükmeyen bir uçuruma sürükleyen, insan beyninin acımasız yansımalarıdır. Ama onun hayali, onları düştükleri çukurdan çıkarmış ve karanlıktan kurtarıp ruhlarını gökkuşağı renklerine boyamıştı. Şimdi ise hissettikleri birinin adınızı boşluğa fısıldaması gibiydi. Yorgun, çaresiz ve bir o kadar da beklentisiz. Bir sözü vardı Dostoyevski'nin. "Ne yaparsan yap, daima pişman öleceksin. Belki yaptıklarından belki de yapamadıklarından." İşte şimdi hissediyordu katmersiz pişmanlığı. Söylediklerinden ve bir daha hiç söyleyemeyeceklerinden. Tekrar karanlığa gömülürken ve ruhunun bir daha o acımasız yansımalara ev sahipliği yapamayacağını bilirken elinden gelen sadece onu ve bıraktığı anıları zihninin en eski raflarına kaldırmaktı. Başını gökyüzüne çevirdiğinde tüm düşünceleri havaya karıştı ve yüzünü buruk bir gülümseme aydınlattı. Çünkü kuzey ışıkları herkesin hayallerine konu olacak kadar güzeldi şimdi. Çünkü o gözlerini kapamış ve yeşili göğe yansımıştı...

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.