[book2] Η ιστορία βασίζεται στην μικρή πριγκίπισσα του Αλεξ και της Νεφέλης, Δάφνης. Πρέπει να έχετε διαβάσει το πρώτο βιβλίο mutual feelings ώστε να κατανοήσετε το νόημα. . «Μικρό , άκρη» είπε απειλητικά και γέλασα στα λόγια του. «Με περνάς κάτι μήνες Άρη!» Του είπα ειρωνικά. «Παραμένεις μικρό» είπε χλευαστικά ανακατεύοντας τα μαλλιά μου με το χέρι του. «Κόψε » του φώναξα στρέφοντας τα βλέμματα των γονιών μας πάνω μας. . Άρης και Δάφνη , δυο παιδιά που αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν μαζί μιας και οι γονείς τους ήταν κολλητοί αλλά και η μητέρα της Δάφνης , Νεφέλη , νονά του Άρη. Τι θα γίνει εάν αναγκαστούν να πάνε όλοι μαζί διακοπές και να περάσουν ένα ολόκληρο καλοκαίρι μαζί;

Μυρτώ: Μια 16χρονη κοπέλα, πολύ καλή μαθήτρια και μόλις ξεκίνησε την Β' Λυκείου. Έχει έναν αδερφό τον Νίκο που είναι 1 χρόνο μεγαλύτερος της, 2 κολλητές την Σταυρούλα και την Μαρία και έναν κολλητό τον Γιάννη. Κωνσταντίνος: Ενα απο τα badboy του σχολείου, 17 χρόνων και κολλητός του Νίκου. Η σχέση του με την Μυρτώ δεν είναι και τόσο καλή καθώς τσακώνονται συνέχεια. Ελπίζω να σας αρέσει η ιστορία μου! Είναι η πρώτη ιστορία που γράφω.

"Παμε καλά?Στην ίδια τάξη με αυτόν?"παραπονιεμαι "Πφφ..ηρέμησε ρε Δανάη!" "Δεν θέλω!Δεν γουστάρω ρε παιδί μου να είναι στην ίδια τάξη με εμένα!" "Να σου πω την αλήθεια εγώ δεν έχω θέμα να ειναι στην ίδια τάξη με εμας!" "Έχω εγώ!" "Πωω τι σε επιασε?" "Απλά τον μισώ και δεν τον θέλω στην τάξη μου!" •••• ©DO NOT COPY

Εύα και Άλεξ: ένας σφοδρός έρωτας. Τόσο διαφορετικοί μα και τόσο ίδιοι. Θα αντιμετωπίσουν πολλά εμπόδια, θα τα καταφέρουν ή θα τα παρατήσουν ; Διαβάστε και θα μάθετε. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ( απόσπασμα από το βιβλίο ) '' Άλεξ '' καταφέρνω και λέω. Έχει κολλήσει πάνω μου και κοιτιόμαστε στα μάτια. Τα χέρια του βρίσκονται στη μέση μου και τα δικά μου στο στέρνο του. Νιώθω να με χαϊδεύουν απαλά εκεί και η ανατριχίλα γίνετε ακόμα πιο εμφανείς. Με κοιτά μια στα μάτια μια στα χείλι, το ίδιο κάνω και εγώ. Έχω καταλάβει τι θα γίνει από στιγμή σε στιγμή και δεν θα το αποτρέψω. Θέλω να το ζήσω, θέλω να νιώσω. Και τότε ακούγετε εκείνος '' Γάμα το '' ψιθυρίζει και τότε.............. (τα αρχικά κεφάλαια θέλουν διόρθωση οπότε να ξέρετε η συνέχεια είναι πιο ωραία και καλογραμμένη) Cover By: LittleBlackBubble62 ---Don't copy my story--- Νικητήρια ιστορία στην κατηγορία εφηβικής φαντασίας από την ψηφοφορία του κοινού στον KAWG19

"Γιατί έφυγες έτσι χθες? Τι έγινε? Στην αρχή φαινόταν ότι το ήθελες.. Τι σε έπιασε?" συνέχισε τον λόγο του. "Όλο αυτό που πάμε να κάνουμε είναι χαζό! Δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο στον Σταύρο.. Τον αγαπάω.." ψιθύρισα το λόγια που ούτε εγώ η ίδια πίστευα. "Οοο έλεος! Πέτα αυτήν την καραμελιτσα της αγάπης! Ξέρω πολύ καλά τι νιώθεις.. Σταμάτα ρε γαμωτο να το κρύβεις! Σταμάτα να φοβάσαι αυτό το κάθαρμα!" ξεφωνησε δυνατότερα από ποτέ. "Δεν φοβάμαι κανέναν! Και στην τελική αν φοβόμουν δεν πρόκειται να άκουγα τις συμβουλές σου. Έχω δικαίωμα να κάνω ότι στο διαλο θέλω με την ζωή μου!" είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. "Ξες τι έχω καταλάβει? Είσαι σαν κάτι σκυλάκια που το αφεντικουλι τους τα έχει δεμένα με ένα τεράστιο σκοινί και αυτά νομίζουν ότι είναι πιο ελεύθερα από άλλα που το σκοινί τους είναι μικρό. Καμία διαφορά! Επειδή έχεις ασφάλεια, μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου, ρούχα και τροφή δεν σημαίνει ότι είσαι εντάξει.. Πάντα κάτι θα λείπει από την ζωή σου.. Πάντα θα υπάρχει ένα κενό" έπιασε το δεξί μου χέρι που ήταν στον επίδεσμο. Πόσο γαμημενα δίκιο είχε...

Θεσσαλονίκη, 1972 Αγαπημένε μου θείε, Νιώθω πως όλες οι λέξεις είναι τόσο μικρές, τόσο ασήμαντες για να περιγράψουν τη θλίψη και τη συντριβή που έχει φωλιάσει στη καρδιά μου. Ναι φίλε μου Χάρη, πονάω. Έχει χαθεί πλέον η αισιοδοξία από τα μάτια μου. Πονάω όταν σε θυμάμαι, όταν σκέφτομαι το γέλιο που κοσμούσε τα δυο σου χείλη. Τώρα πλέον είναι νεκρά, αδύναμα να ανοιγοκλείσουν και να φωνάξουν: "Ελευθερία". Αδελφέ μου, επέτρεψε μου να σε αποκαλώ έτσι γιατί αυτό ήσουν για μένα, ο αδελφός που ποτέ δεν απέκτησα. Φοβάμαι. Αισθάνομαι το οξυγόνο να λιγοστεύει, το καράβι της δικαιοσύνης να βουλιάζει κι εγώ να βρίσκομαι μέσα του και να πνίγομαι μες στην άβυσσο των σκιών. Γράμμα με προορισμό το παράδεισο λοιπόν. Θείε μου, αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, στείλε ένα επαναστάτη, ένα Ρομπέν των Δασών να μας σώσει από τις θύελλες οδύνης. Θείε, βάστα γερά! Θα δούμε ξανά την ειρήνη! Μα για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή... Θα σε θυμάμαι, Λαίδη Μάριον °Θα καταφέρει η Λαίδη Μάριον να βρει το Ρομπέν των Δασών που τόσο πολύ ποθεί ή ο τρομερός δράκος-κοινωνία θα τον κατασπαράξει; 📖 by lefkothea- Cover: @-shzedd

Η Heather ήταν μοναδική. Κανένας όμως ποτέ δεν θα περίμενε πως θα γεννιόταν με μια σπάνια νευροψυχολογική ασθένεια που μόνο εξήντα άτομα είχαν σε όλο τον κόσμο. Υπερθυμησία. Τι είναι η υπερθυμησία; Λοιπόν, η Heather δεν μπορούσε να ξεχάσει τίποτα από όλα όσα έχει ζήσει. Μπορούσε να θυμηθεί τι συνέβη στα πρώτα γενέθλια της , ολόκληρη την σειρα βιβλιων του Harry Potter (λέξη-λεξη) ακομα και την γέννησή της. Τι θα γίνει όταν ένας κατά συρροή δολοφόνος την πλησιάσει και καταλάβει αυτό το μοναδικό της "χάρισμα"; Τι θα συμβεί μεταξύ τους; [Started: 04.07.19] •cover by: i_seira_mou_tora_

Το "κακό αγόρι" κατέστρεψε την ζωή της. Την έκανε να μισήσει τον εαυτό της και να περνάει τα βράδια της στο μπάνιο μέχρι τα χέρια της να αιμορραγούν από τις χαρακιές. Την ρεζίλεψε. Χρησιμοποίησε την αγάπη της. Και εκείνη πίστευε στην αγάπη. Μα όχι πια. Δεν θα άφηνε ποτέ ξανά κάποιον να μπει στην ζωη της. Ή μήπως όχι; Ποτέ μην λες ποτέ δεν λένε; ~cover made by:heyitsevelina~ Started: 29/11/18 Finished: - 05.06.19 #1 in Fanfiction 27.03.19 #1 in onedirection, alone,sad,mystery,teen, #6 in teen,story #7 in lovestory

Η ζωή της Τζένιφερ θα αλλάξει στο λύκειο, όταν αρχίζει να έχει συναισθήματα για το αγενές, δημοφιλής αγόρι που δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει. Ή θα μπορύσε; Είναι ο έρωτας αρκέτος ή τα εμπόδια θα την καταστρέψουν;

[book1] «Το ξέρω πως με θες» μου λέει με αυτή την κολακευτική φωνή καθώς με πλησιάζει ακόμα περισσότερο , δεν ξέρει τι λέει ειναι μεθυσμένος , δεν του έχω δωσει κανένα δικαίωμα να το νομίζει αυτό Εκτός ότι τον κοιτάς επίμονα κάθε φορά Αυτός δεν με βλέπει Εκτός ότι τρέμεις όταν είσαι διπλα του Δεν το καταλαβαίνει Ότι ανατριχιάζεις κάθε φορά οταν σε ακουμπάει Ε εκεί που ακουμπάει λογικό «Το ξες ότι έχω δίκιο» μου ξανά ψυθιριζει ενώ έχει έρθει ακόμα πιο κοντά βγάζοντας με από αυτο τον υπέροχο διάλογο «δεν εχεις να πεις τίποτα;» «Δ-δεν ξες τι λες» καταφέρνω να του πω χωρίς να δείξω ότι τραβλιζω σπρώχνοντας τον από πανω μου χωρίς κανένα αποτελέσμα , αυτός κολλάει ακόμα πιο πάνω μου μην πέρνωντας τα μάτια του από τα δικά μου «φύγε από το δωμάτιο μου» καταφέρνω πάλι να πω κάνοντας τον να γελάσει ειρωνικα , ξανά επέστρεψε «Σου έχω πει μικρή πως δεν μου αρέσει να μου λένε τι να κάνω» λέει με το ύφος του όλο ειρωνία «Και εγώ σου έχω πει κάτι άλλο να λες μικρό»