Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Serap'a benzeyen gözlerinde kaybolmak istedim, Uzakların yakınlığındaki ıssız çölünde, sessiz sedasız kumsalın olmak istedim, Ben denizlerin mavisinde değil, gök yüzünün siyahında seni bulmak istedim, Sende seni bulmak, kaybolan şehirlerde adresin olmak istedim, Rüyalarımdaki sen, hayallerimdeki ben olmak istedim, Sahipsizler kervanındaki değişik hancın, sevdalar diyarındaki ıssız yolcun olmak istedim, Bir kuşun kanadındaki seyyah, kalemindeki yazı olmak istedim. Kısacası; sendeki ben, bendeki sen olmak istedim...

"Bitti." Dedim karşımda ilk defa bana bu kadar yabancı bakan yeşil gözlü adama. Elimizdeki her şeyi öyle tüketmiştik ki, birbirine kavuştuğunda alevli parıltılar çıkaran bakışlarımız şimdi birbirlerine denk gelmeyi bile dilemiyorlardı. "İyi." Duruşunu dikleştirdi ve gözlerini bana dikti. Bir uçurumun kenarında durduğumuzu hissediyordum, gözleriyle yarattığı boşluk sonsuzdu. Sonsuz ömrünün karanlık ve böyle yıpratıcı olduğuna ilk kez tanıklık ediyordum. "Öyleyse artık düşmanın say beni." ~ Avuçlarımdan aşağı doğru akan her bir kan damlası, ayaklarımın altındaki bembeyaz kar tanelerini hemen tepemdeki gökyüzü gibi koyu bir kırmızıya çeviriyordu. O anda gökyüzünün maviliğini unuttuğumu, koyu kırmızıya nasıl da alıştığımı fark ettim. Ayaklarımın altındaki toprak nasıl da çabuk yer değiştirebilmişti. Bildiğim her şey gibi. Sahip olduklarımla beraber sevdiğim herkesi, gökyüzünün maviliğini ve güneşin huzur veren sıcaklığını kaybederek girdiğim bu yolu kayıplarımın sonu sanmıştım. Sonun başlangıcı olduğunu bilmiyordum. Ufacık bir şehrin en parlak yıldızıyken şimdi görebileceğim tek bir yıldız bile kalmamıştı. Belirsizliklerle dolu bir kuyudaydım şimdi. Ve yörüngemi tamamen kaybetmiştim. ~ Kocaman bir merhaba! Buralarda çok yeniyim fakat kendimi bildim bileli kelimelerin arasında bir yolculuktayım. En kısa zamanda hikayemin devamıyla da burada olacağım. Bu yolculukta hep beraber olmayı çok istiyorum, yorumlarınızı sabırsızlıkla bekliyorum. Sevgilerle, -tatlibirpatates

Küçük bir belde de dedesiyle beraber yaşan Aybüke gecenin bir körü çalan kapının ecel kapısı olduğunu bilmeden kapıyı açar. Gelen kişiye şaşırsa da onu eve davet eder. Kimdi bu eve davet ettiği kişi her hafta sonu babalarını ziyarete gelen halaları mı , amcaları mı , yoksa dostum dediği insanlar mı, ya da bir sevgili mi?.. Bu soruların cevabini arayan Aybüke'nin ailesi bir televizyon programına katılır. Bir tarafta komada olan bir dede ve yoğun bakımda ki Aybüke. Onları bu hale getirenleri arayan polisler ve gazeteci. Diğer tarafta hepsinin bir şeyler gizlediği yaşlı adamın 7 çocuğu ve hiç bir şey görmediklerini, duymadıklarını iddia eden komşular. Peki gazetecinin adlı tıp raporunu okurken ağlatan vahşiliği kim yaptı? Kim bu vahşi?

"Son dileğin nedir?" Yaşlı gözleriyle etrafına bakarak hıçkırdı ve başını eğdi. Sustu. Suskunluğu asıl ölüm nedeniydi. Tekrar sordum "Son dileğin nedir insan?" "Ben" dedi fısıltıyla "Bir daha yaşamak istemiyorum" ◇ Her hikâye başka olduğu gibi içindeki hüzünler, kederler, pişmanlıklar veya mutluluklar da başkadır. Her insanın kendine ait duyduğu acıların özünde hiç ulaşamadıkları ve ulaşsa bile hayal kırıklığına uğradıkları yatmaktadır. Hayatta sadece iki kulvar bilirim; iyiler ve kötüler. Ying-yang dengesini sağlayacak olan ruhların içindekiler. Ve bırakın adaleti sağlayan o kişi sizin en derin korkularınıza inerek canlarınızı özgürlüğe ulaştırsın. Ve bırakın iki eliyle teraziyi tutan o varlık bedeninizden 'asıl sizi' sıyırırken ıstırabınıza son versin. Çünkü, bu kitabın bir ana karakteri yok. Onlar. Sizlersiniz... 14.07.2020

Sevgili Zeki Müren dinleyicilerine şu şekilde seslenmişti; 'Hepimizin son aşkı, son sevgisi; unutulması imkansız olan taze bir hatıraya dayanır. Onu gönül dağarcığımızda bir sır gibi ebediyen saklarız. Bu hatıra bazen solgun bir resim, bir yaprak, bir renkli bir çiçek demeti olabilir. Şimdi başlayacağınız satırlarda ise nefis ve unutulmaz bir yasemin kokusu var... Sevgi neydi?' *Kapak tasarımı bana aittir* *Oylamayı ve o güzel yorumlarınızı lütfen paylaşmayı ihmal etmeyin, hayat paylaşınca daha güzel* *İlk önce Dünyayı sonra sizleri seviyorum 😊*

"Cinayet akşamı neler yaşandığını çözmeye ne dersiniz? Bu arada çok iyi bir ikili oldunuz. Bence bir sonraki zarfı beklerken birbirinizi daha iyi tanımalısınız. Şifreler, tuzaklar, oyunlar, partiler... Sizinle çok eğleneceğiz." Zarfı tutan ellerim yavaşça bacaklarımın üzerine düşerken gözlerimde okuyabileceği tek duyguyla ona baktım. Şaşkınlık. O ise burnundan soluyor, alev saçan gözlerini karşısında seçtiği bir noktada bekletiyordu; ama onun öfkesi bana değil, zarfı gönderen kişiye aitti. Cover by: @carnatasarm