Ruh bedenin ardındaki bir denizdi; kelimeler kifayetsiz, yaşam bir arzuydu. Ben ölümün kirli oyunu, Ben ölümün bir parçasıydım. Ay ışığındaki çömez kızın bakışları bana aitti. Herşeyin başladığı bu beyaz koridor ve sarmaşık parkında hayatımı mahveden olayların başlangıç izleri vardı. Fakat geçmiş, geleceğin altındaki ufak kalıntıları her yerde gizliyordu. Lacivert gözlerini bana dikti. "Ben Çınar Ataysam eğer öldürdüğüm babanı yeniden diriltir onun gözlerinin önünde önce seni öldürüp peşinden tekrar babanı öldürürüm." dedi bir poyraza son demini verirken. Ezginin notaları yavaş yavaş geçmişini silerken hafızamın derinliğindeki kelimeler gün yüzüne çıktı. "Geçmiş geri gelecektir." demişti.

Ben masum görünen Kalbi saf inatlaşmaya mahkum edilen Elinden bir şey gelmeyen Baştan beri katil kız. Ve ben ölü papatyalardan arafın içinde kalmaya mahkum edilen kişiyim. Ve ben arafın işte tam kendisiyim.