seni kendimden tanıdım çocuk; yüreği sürekli çiğnenen bir yol. gövdesi acılardan acılara köprü. biraz öfke, biraz umut, çokça onur olan kendimden. eğildim, öptüm yıkık alnından. uzaktın, kıyamadım sessizliğine. biraz daha dedim, içimden. biraz daha. gün olur onuru güzel çocuk, acı da yakışır insanın yüreğine.*

gece daha mı kolaydı, daha mı zor seçemez olmuştum. "her duyguyu dile getirmek gerekmiyor biliyor musun? nasıl her duyguya isim koymak gerekmiyorsa." alnındaki bulutları öperek çekilmiştim kıyılarıma. bunu elbette en iyi ben bilirdim; adını koyduğu her şeye yenilen ben.*

Bana nefesini ver, kalbimden kalbine sonsuz adımlar atayım. Bitmeyecek gecelerimize bir kadeh kaldıralım ve gülerek, severek, birbirimizi parçalarcasına sevişelim. Diz kapaklarını ellerimle tutup bacaklarını açayım; cennetine ürkek bir giriş, dudaklarımdan süzülen en güzel sessizlikler. Çığlıklarında gizlediğin bizi, nasıl oldu da bu ellerle beni baştan çıkardığını anlat bana. Yatağımda bir bahçe yarat; ayaklarından yeryüzüne hayat gelsin; bize, ban- sadece bana.