O; Baran'dı. Yanlış onun göbek adıydı, kaderiydi... O; Zeynep'ti. Doğruluk onun kanına, ruhuna işlemişti. Onlarınki belki de zıt kutupların birbirini çekmesiydi. Belki de değildi... Her karanın içinde bir ak, her akın içinde bir kara vardı. Belki de bundandı birbirlerini tamamlıyor olmaları, birbirlerine iyi gelmeleri, birbirlerine çekilmeleri... Ama bir yanlışlık vardı. Eksiklik vardı. Zaten her şey de dört dörtlük olmazdı..

Milat, tarih hesaplamalarında İsa'nın doğduğu gün olarak kabul edilir. Onun miladı ise bir doğumu değil, ölümü simgeliyordu. Babasının intiharının ardından derin bir yas içinde olan Kayra ve ağabeyi, yeni bir mahalleye taşınarak hayata sıfırdan başlar. Ancak unuttukları bir şey vardır, geçmişin kirli elleri yakalarını asla bırakmayacaktır. Yeni bir mahallede ayları deviren Kayra, cenazesine bile gidemediği babasının mezarını ziyaret eder. Ziyareti sonrasında tesadüfen karşılaştığı adamın hayatını değiştireceğinden bihaberdir. #dram 7. | 1.5.21 #genel kurgu 14. | 24.03.20

Fırat bencildi, İsyan Çiçeği asiydi, lakin kaderleri bir yazılmıştı. İkisi birbirine aitti, ayrılık ölüm getiriyordu...

Tedirgince yanına yaklaşmıştı Esra. Ne dese bilemiyordu, babasını kaybetmiş birine ne denirdi ki? Söylediği her kelime boştu, zamandı onu iyileştirecek şey. Belkide en iyi o anlıyordu Emre'nin acısını. Ama soğuk duruşu, teselli etmek istese de onun cesaretini kırıyordu. Genç kadının yanına yaklaştığını anladığında baktığı kara topraktan gözlerini kaldırdı genç adam. Geceden de kara gözlerini kızın bal gözlerine dikti. Yıkılmıştı koca adam. Ağlamıyordu ama gözlerinden belliydi hüznü. Kız hissediyordu bu genç adam arkasındaki koca çınarı kaybettiği için şu dakika büyümüştü. Kız gözlerini gözlerinden ayırmadan konuştu. ''Üzgünüm. Başın sağ olsun.'' dedi. Genç adam dudaklarını birbirine bastırdı. Başını sallayarak genç kadının taziyesini kabul etti. Gitmesini bekliyordu ama genç kadın gitmek yerine konuşmak için dudaklarını tekrar araladı. ''Yeri değil biliyorum ama ben mirası kabul etmeyeceğim.''

Ben, Deniz Gürsoy. Yirmi sekiz yıllık kısacık ömrümde sadece bir kez aşık oldum. Kalbim sadece bir kişi için atıyor, bir kişinin yanında hızlanıyor ve ben kalbimle gurur duyuyorum. Aciz bedenimin umutla şekil aldığını ve hayallerle nefes aldığımı şuan anlıyorum. Güneşin hiç doğmayacağını düşündüğüm, zifiri karanlık gecelerde sevdiğim adamın hayalini kurup kendime umut vermek istemesem de aslında kendimden kaçak nasıl hayaller kurduğumu şimdi fark ediyorum. Henüz kavuşamadan ayrılığın yakıcı kollarında savrulmaya başlıyorum ve gözlerim doluyor. Titriyorum. Yüreğim sıkışıyor, sıkışıyor... Onu rahatlatmak için derin bir nefes alıyorum ve sevdiğim adamın kokusu burnuma ulaşıyor. Ah nasıl da aşk kokuyor, nasıl da hayal kokuyor... Merdivenlere adım atan adam, İlker Karali. Nam-ı diğer, kelebek adam. Toprak rengi gözlerini yaşlı gözlerime çevirdiğinde dudaklarında bir gülümseme peyda oluyor ve ben ona bir kez daha aşık oluyorum. Kalbim, göğsümü dövüyor. O kadar hızlı atıyor ki ömrüme yayılacak kalp atışlarının hepsini şuan tükettiğimi ve birazdan öleceğimi hissediyorum. Ölümün soğukluğu boynuma usulca nefesini üflediğinde korkmuyorum. Çünkü biliyorum. Eğer şimdi, şuan kelebek adamıma bakarak ölürsem dünyanın en mutlu insanı olarak öleceğim. Bunun bir rüya olmasından korkuyorum. Aynı zamanda ona dokunursam uyanacağımdan korkuyorum. Bana bir adım daha atan İlker Karali, nam-ı diğer rüya adamım 'Deniz,' diye fısıldıyor ve dalgalanmaya başlıyorum. 'Bu sefer o aptal çocuk olmayacağım. Bu sefer o kıvrımlarda yaşayan her kelebeğe bir hayat da ben vereceğim.'

''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.'' Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yıkık dökük bir harabeyi andıran kalbi uğruna. Ellerinden alıp ellere verdikleri hayatını tırnaklarının uçlarıyla kazanmak pahasına yaşamak zorundaydı. Ve yaşadı. Çok acıdı, çok acıttı belki ama bir gün o acı bir başkasına karıştı. İşte bu sefer ikisi birden yanmaya başladı. Farklı notalarda tek bir ritim oldu, çünkü artık kalpleri aynı şarkıyı söylüyordu. Bu onlara aitti ve onlar susana kadar bu şarkı hiç bitmeyecekti.

"Benimle evlenir misin?"dedi genç kadın.Bir elini gergince, sallanan platin halka küpelerine götürmüş, genç adamın cevap vermesini bekliyordu.Adamın güçlü, ortama hakim duruşu karşısında bütün özgüvenine rağmen kendini küçücük bir serçe gibi hissediyordu. Genç adamın şahini andıran keskin bakışları, yaptığı teklifle donuk bir hâl aldı. "Efendim?"Dedi kulak kabartarak.Genç kadının yaptığı teklifle bozguna uğradığı belliydi.Kaskatı kesilen bedeni, elinde parçalamak istercesine sıkı sıkı kavradığı viski bardağı dışında tekliften hoşlanmadığını belli eden bir şey yoktu. Bakışları genç kadının narin yüz hatlarında ve tereddüt dolu mavi gözlerinde gezindi. Genç kadın, onun bakışlarının yoğunluğundan etkilenerek, topuklarının üzerine kıpırdandı. Müzik ortamın sessizliğini bastırıyordu ama genç kadın daimi bir sessizliğin ortasında kalmışlar gibi hissediyordu. "Benimle evlenir misin?" Hayatında ilk kez bir adama evlenme teklifi ediyordu. Evlenmesi gerektiğinden gözüne en iyi seçenek olarak, Mahir Sancak'ı kestirmişti.Babası devreye girip, ortalığı yıkıp dökmeden önce en azından adama kibarca evlilik teklifi etmeyi düşünmüştü.Babasının planladıkları yanında, genç kadının bu düşüncesi insanın kulağına dalga geçer gibi geliyordu ama Merve'nin başka bir seçeneği yoktu ne yazık ki. Mahir Sancak olmak zorundaydı. Ama gelin görün ki adam hiç de onunla evlenecek gibi görünmüyordu. Düz, sabit bakışlarla, "Siz ne dediğinizin farkında mısınız Merve Hanım?"derken sesine yansıyan hoşnutsuzluk, canını sıkmamış değildi.

" Bana vereceğin son hediyeyi istiyorum Demirhan." yutkunup, "Hediyemi verecek misin?" diye sordu. Elinde olmadan sesi titremişti. Kömür karası gözleri de titrek bakıyordu. Aslında tüm bedeni titriyordu. Adam kızın titreyen vücuduna baktıkça kalbinin acıyla sıkıştığını fark etti. İstediği neyse tabii ki yapacaktı. Onun kendisinden son isteğini yerine getirecekti. "Vereceğim." dedi kendinden emin bir ses tonuyla. "Nasıl bir hediye istiyorsun?" Kızın titremesi biraz geçmişti. Karşısındaki adamın ne olursa olsun sözlerinin arkasında durduğunu bilmesi içine bir ferahlık verdi. Omuzlarını dikleştirdi. Kendisi de kararlarının arkasında durduğunu belirtmek istiyordu. "Senin olmak istiyorum. " * * * * * Yasemin Mercan & Ares Demirhan Küçük bir hediyenin, acı veren unutulmamış bir aşkın yeniden doğmasına vesile olacağı bir hikaye; SON HEDİYE... *** 05.07.2015*** Son Durak Serisi 2. kitabı olup, serinin ilk kitabından bağımsızdır. Tüm hakları tarafımca saklıdır. ***

"Hiçbir yenilgi böylesine görkemli, hiçbir zafer böylesine acınası olmamıştır!"

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.