Ona hiç sarılamamıştım mesela. Hiç elini tutamamıştım. Hiç öpememiştim. Hiç koklayamamıştım. Hiç sevdiğimi söyleyememiştim. Hiç dokunamamıştım. Hiç beraber uyuyamamıştık. Hiç saçlarıyla oynayamamıştım. Hiç dizlerine yatamamıştım. Hiç özlediğimi söyleyememiştim. Hiç, hiç bu kadar değersiz hissetmediğimi anlatamamıştım. Bu kadar hiçin arasında, her şeyim olmayı nasıl beceriyordu? Çünkü bir gülüşü yetiyordu bana. Sayılı sayıda görsem de, yetiyordu. Kıvrılan dudakları hiçliğe meydan okuyup, her şey hâlâ benim elimde, diyordu adeta. 'İstersem bütün hiçliği, çivileri ile beraber tabanından söküp, yerine istediklerimi dikebilirim. Hiçi hep, zerreyi zirve yapabilirim. Her şey hâlâ benim elimde.' Umut var, sadece biraz naza çekiyor kendini. Tutarsam bırakmayacağımı, benim onu dibine kadar harcayacağımı ve ortalığın tozunu attıracağımızı biliyor. Hâliyle gelmiyor. Çünkü küçücük bir umut ile bütün dünyayı karşıma alacağımı bilen herkes gibi, o da korkması gerektiğini biliyor.

Satılmaya alışmış ruhum bunu reddediyordu. Bir adam karısını satar mıydı? Peki bir baba daha doğmamış bebeğinden vazgeçebilir miydi? Babamın beni bu adama sattığını hatırlayınca ürperdim. Önce babam tarafından şimdi de kocam! tarafından satılıyordum. Bu gerçek çok sarsıcıydı.

Hikayeyi okurken ve okuduktan sonra hiçbir erkeği ve ilişkiyi beğenmemeniz, bu durum sonucunda da ebediyen yalnız kalmanız durumundan yazar kesinlikle sorumlu değildir. Ve önemli not; Mıçmıç, sulu bir aşk okumak istiyorsan, sevgili okuyucu; Lise hoşlantılarını veya dizilerde aşk olarak anlatılan saçma duygular var ya, işte onları konu alan bir kitabı incelemelisin.. Bu kitapta, sadakat var, fedakarlık var, özen var.. Bu kitapta sevdiğine dokunmaya kıyamayan bir adam var. Bu kitapta, sevdiği adamla büyüyen bir kız çocuğu var. Şimdi karar ver bakalım, Sana nasıl aşık olunacağını, nasıl sevileceğini öğretecek bir kitap okumaya, hazır mısın?

Siz hiç sevgilinizden bir mesaj, e-posta ya da daha kötüsü bir post-it ile ayrıldınız mı? Ben az önce yaptım! Üstelik üstümdeki giysiye rağmen. Ne mi giyiyorum? Gelinlik! Ah evet doğru duydunuz ben az önce nişanlıma bir post-it üzerinde ondan ayrıldığımı ilan ettim. Şimdi düşünüyorum da belki daha duyarlı birkaç söz yazabilirdim. Özellikle de aşağıda bekleyen yaklaşık bin kişiye gelinin onu yüzüstü bıraktığını açıklamak zorunda kalacağı, daha doğrusu açıklayamayacağı düşünülürse... Peki ben ne yaptım? "Üzgünüm, yapamayacağım. Umarım bir gün beni bağışlarsın... Not: Seni sevmiyorum!" * Bu yaz post-it'lerin nelere kadir olduğunu daha iyi anlayacaksınız! Not: Sizi Seviyorum

Wattys 2019 Kazananı! /En İyi Gençlik Hikâyesi/ "Alper ile Agâh... kimine göre milyarlık dünyada sıradan iki nokta, kimine göreyse dört duvar arasında bir çifti aile yapan iki hayta." Küçüklükten beri hep çok zekilerdi. Hatta hiç küçük olmamışlardı. Büyümüş de küçülmüş lafının iki bedene sığmış haliydiler. Akranları agu bugu diye etrafta gezerken onlar Aganta Burina Burinata'yı çoktan sökmüş, sol yanına Halikarnas Balıkçısı'nı yapıştırmıştı. Sohbet edeceklerse iki lafın boynunu kırarlar, belini kırarak acı çektirmeye gönülleri razı gelmezdi. Her şeyden önce sırt sırta verdiklerinde kendilerinden eminlerdi. Hatta zamanında küçük dağların yaratılış kadrosunda bulunduklarına dair iddialar bile ortaya atılmıştı ama yaşları bu iddiaları çürüttü. Sadece kardeş değillerdi. Aynı zamanda ikizlerdi. Birbirleri için varlardı. Çünkü ikizler birbirinin aynasıydı.

iki birbirinden deli dolu kizin okulda yaptigi hata lar yüyunden erkek lisesine gitmek zoruna kalirlar.

Annemin saç rengini değiştirir gibi sevgili değiştirmesinden mütevvellit, zilyonuncu kez elimde bavulumla babama postalanmıştım. Bundan önceki okullarımda yaşamış olduğum uyum sorunum ve kabarık disiplin cezalarım yüzümden hiçbir devlet okulu beni kabul etmeyince babam çareyi Ankara'nın uzak ucundaki benim gibi problemli öğrencilerin bol sıfırlı çekler karşılığında kabul edildiği K.Ö.K kolejine yazdırmakta bulmuştu. Ben kim miydim? Elitist kafayla, kibarlıkta nirvanayı zorlayan bir babadan olma, paronayak şizofren bir anneden doğma, çöldeki bahtsız bedevi... Yani bendeniz Ada. Şimdi okulun kapısının önünde bir elimde kitaplarım, diğer elimde tekerlekli bavulum ile yeni hayatıma bakıyordum. Maalesef bu okula giriş var ama çıkış yoktu...

Yeni gittikleri okulda birbirlerinden destek alan üç tane mafya kız... Okulun gözdeleri üç tane mafya öğretmen... Zaman zaman mutlu kızgın heyecanlı dakikalar geçirseler de öğretmen dedikeri kişilerin mafya oluşu ve aslında babalarının düşmanı mafya öğretmenler... Simdi sıra kendini göstermekte. Neden öğretmenler? İşte bu sır okuyacağınız kitabın içinde gerçek sebepler sizi nereye sürükler? Hadi başlayalım!!