Vampirler, cadılar ve kurt adamların olduğu bir dünyayı görmeye hazır mısın? Annesiz ve babasız büyümüş olan Hande Şahingöz henüz 18 yaşındadır, bir süre boyunca halasında kaldıktan sonra yatılı bir okulda devam etmiştir. *** Bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyordu ve benim üstümde incecik giysiler vardı. Donuyordum fakat buradan kalkmak istemiyordum. Gözyaşlarım yağmura eşlik edercesine akmaya başlamıştı. Şimşek göğü delecek kadar gürlediğinde yerimden sıçradım sanki bağırmam için beni ikna etmeye çalışıyordu. Atamadığım çığlıkları benim yerime atıyordu... "Ailen sana akşam saatlerinde dışarı çıkmaman gerektiğini öğretmedi mi kız çocuğu?" Ürkerek sesin geldiği tarafa döndüm. Zifiri karanlığa uyum sağlarcasına simsiyah giyinmiş bir adam vardı karşımda. Gözleri ise seçebildiğim kadarıyla kehribar rengiydi. Yutkunduktan sonra "Hı?" Gibi bir ses çıkardım. "Çok tehlikeli bir bölgedesin." Dedi ağır adımlarla yanıma yaklaşırken. "Tehlikeli bölge mi?" "Evet... Benim bölgem." *** 2. KİTABI ÇIKTI PROFİLİMDEN ULAŞABİLİRSİNİZ❤️ (Romantik ve Fantastik bir kitaptır. Bölümler İlerledikçe Fantastik kategorisine daha çok uyuyor.)

"Benden uzak dur... lütfen!" dedim ağlamaklı sesimle. Dudaklarındaki acı gülümsemem içimi burktu. Ama ondan korktuğum fikrini değiştirmiyordu. "Senden uzak durmak mı? Denemedim mi zannediyorsun?" dedi sert bir sesle. Gözlerinde acı vardı, bunu görebiliyordum. İlk defa duygu duvarlarını indirmişti. "Aşığım sana! Sana deli gibi aşığım" dedi bağırarak. "Seni her yerde görüyorum, kafamdan atamadığım tek şey sensin" Duyduklarım gerçek değildi, kafamı iki yana salladım, "İstemiyorum seni!" dedim ve birkaç adım geriledim. Duygu duvarı tekrar oluştu, en son gördüğüm şey kırgınlıktı. Soğuk ifadesi geri dönmüştü. Arkama bakmadan boş sokakta koşmaya başladım, nereye gittiğim hakkında bir fikrim yoktu. "Benden kaçamazsın!" dedi eğlenen sesiyle. Sesi boş sokakta yankılanırken koşmamı durdurdum ve hızlı bir şekilde nefes almaya çalıştım. Nefesimi düzenlediğimde doğruldum. Arkama hafifçe döndüm, yavaşça bana doğru geliyordu, yanındaki lamba bozuktu, ışık hafifçe titriyordu. Durdu, ayaklarını iki yana açtı ve ellerini cebine soktu. Yüzündeki yara izi daha belirgindi. Gözlerini kıstığını gördüm, "Kendini yorma, hangi deliğe saklanırsan saklan seni bulurum" bacaklarım kendiliğinden hareket etmeye başladı. Koştum, yorulmuştum ama yine de koştum. Dar bir sokağa girdim, önüme bakmasaydım duvara çarpacaktım. "Lanet-" diye mırıldandım. Sokak bomboştu. Duvara yapıştım, beni bulmaması için dua ediyordum. Ayak seslerini duyabiliyordum, buraya doğru geliyordu. Sokağın sonunu göremiyordum ama hızla oraya yürüdüm. Çıkmaz sokaktı. Arkamı dönecekken elleri belimi buldu. Vücudum kaskatı kesildi, sıcak nefesi kulağıma değiyordu. Yavaşça fısıldadı, "Ne kadar uğraşırsan uğraş, benden kaçamazsın! Gölgeden kaçamazsın"

"Beni özgür bırakan sendin, Duru. Kanatlandığım için beni suçlayamazsın." Albatros kafesin dışındaki özgürlüğü yeniden tattı. Acıları peşine takarak, kanatlarını kanlı günlere doğru açtı. Ama zihnine çöken karanlık pusun altında hiç kimsenin göremediği, siyah gözlerine bakıp da kimsenin ayırt edemediği bir farklılık vardı onda... İşte tam olarak bunu fark edecek bir kurban arıyordu kendine... Çoktan bulmuştu da!