Προηγούμενος τίτλος: Can you trust me? Ο καθένας θα μπορούσε να το κάνει... Ένα πάρτυ αποφοίτησης. Μια παρέα. Μια δολοφονία. Ο δολοφονος κρύβεται ανάμεσα τους... Άραγε, ποιον μπορείς να εμπιστευτείς;

Εξώφυλλο από: Elizayoloooo "Δεν μου είπες... Γιατί καπνίζεις;" Τον ρώτησα με περισσότερο ενδιαφέρον από όσο θα έρπεπε. Εκείνος απλώς γέλασε. "Άλλοι καπνίζουν γιατί τους αρέσει η αίσθηση του καπνού μέσα τους. Εμένα μου αρέσει η αίσθηση του αργού θανάτου". Μου απάντησε και εγώ τον κοιτούσα. "Τι εννοείς με αυτό;" Τον ρωτάω χωρίς να έχω καταλάβει είπε μόλις. Εκείνος πάλι γέλασε. Δεν είμαι και τόσο αστεία, you know. " Άλλοι καπνίζουν επειδή τους άρεσει ο καπνός. Εγώ καπνίζω επειδή θα πεθάνω!" Μου λέει και ανοίγει το τσιγάρο που κρατούσε τόση ώρα. Παίρνει μια τζούρα και μετά την φυσάει πάνω μου και εγώ βήχω ανεξέλεχτα. "Το ξέρεις πως μόλις μου στέρησες 2-3 λεπτά από την ζωή μου;" Του λέω και κουνάω το χέρι μου μπροστά μου μήπως και φύγει ο καπνός. "Βασικά... Σου στέρησα μόνο λίγα δευτερόλεπτα". Μου λέει και μου χαμογελάει όπως η μάνα μου όταν έχει δίκιο. "Βλέπω ξέρεις πολλά περί καπνίσματος!" Του λέω και αφού ο καπνός πέφτει πάλι πάνω μου, βήχω. "Ξέρω πολλά πράγματα για τα πράγματα που μπορούν να με καταστρέψουν. Όπως το αλκοόλ, το κάπνισμα, τα ναρκωτικά, ο έρωτας..." Μου απαντάει και ξαναπαίρνει μια γερή τζούρα

Γιατί πιο εύκολα αποφεύγεις έναν μετεωρίτη, παρά έναν έρωτα... Για να ερωτευτείς χρειάζονται περίπου 3 δευτερόλεπτα. Αρκεί μόνα να κοιτάξεις τα μάτια του άλλου... Τα μάτια φίλε μου. Αυτά σου κάνουν τη ζημιά... Η δεκαεξάχρονη Δανάη, ζει μια πολύ άνετη και ήσυχη ζωή. Έχει τα πάντα, αφου ο πατερας της εχει την πιο πετυχημενη εταιρια της χωρας. Έχει τα πάντα εκτός από ένα πράγμα. Προσωπική ζωή. Από την άλλη η Άρια, μια δεκαεξάχρονη κοπέλα, ζει μια πολύ πιο διαφορετική ζωή από αυτήν της Δανάης. Η Άρια μεγαλώνει έξω στους δρόμους, αφού οι γονείς της αδιαφορούν εντελώς για το τι κάνει και που βρίσκεται. Μυστικα κρυμμενα απο το παρελθον της επηρεαζουν την ζωη της στο παρον. Μυστικα που την εχουν αναγκασει να γινει σκληρη με τους αλλους, αλλα και με τον εαυτο της. Τι γίνεται όμως όταν οι ζωές τους συγκρούονται, και δύο αγόρια φέρνουν το χάος στην ισορροπία τους; Πλέον δεν ελέγχουν τα συναισθήματά τους. Μόνο ο έρωτας τους ελέγχει... Δανάη και Λουκ. Άρια και Χάρυ. Άραγε ο έρωτας θα επιβιώσει, ή μήπως ο εγωισμός είναι ισχυρότερος; {Περίληψη στο πρώτο κεφάλαιο} By: Livethedreams |2017| Hope you like it!

Μία όμορφη κοπέλα, όπου δουλεύει σε μία επιχείρηση σαν γραμματέας. Ευαίσθητη, τρυφερή, καλόκαρδη. Ένας άντρας ισχυρός, με ακαταμάχητο βλέμμα και όψη όπου οποία καμία γυναίκα δεν μπορεί να αντισταθεί. Δεν έχει νιώσει ποτέ τι θα πει αγάπη, αλλά η τύχη του, του χαμογελά φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με το ποιο γλυκό κορίτσι που έχει γνωρίσει. Πώς θα εξελιχθεί η ζωή αυτών των δύο νέων; Πώς θα τα φέρει η μοίρα και θα πρέπει να είναι αναγκαστικά μαζί! Θα βρουν την αληθινή αγάπη ή θα επιλέξουν την μοναξιά της ζωής τους!;

Alexis Marie Carson, she isn't like every ordinary 'good girl' who is completely helpless. She's exactly the opposite. Lexi has never really known her family, since, well what happened... She's been fostered most of her life. In and out of jails, given up to other foster families, and she lost herself in the process. She learned how to fight, that's the only thing she takes with her when she moves. She doesn't have any hope. That died long ago. No plans for the future. No worries. Leaving a trail of trouble where ever she goes, Most people don't want things that are broken.

Μια ήρεμη πόλη, με φιλικούς κατοίκους και μηδαμινή εγκληματικότητα. Μια ήρεμη ή όπως φαίνεται στον έξω κόσμο, ζωή μιας μαθήτριας του Ρόμπερτ Σμιθ. Τι συμβαίνει όμως όταν όλα ανατρέπονται; Ο ερχομός των δύο μυστήριων αγοριών στην πόλη, στο λύκειο του Ρόμπερτ Σμιθ, πυροδοτεί μια σειρά από περίεργα γεγονότα. Επιθέσεις, εξαφανίσεις, αίμα και θάνατος στηγματίζουν την πόλη. Όλη η ζωή της μαθήτριας ανατρέπεται εντός λίγων μηνών. Θα είναι αρκετά δυνατή για να αντέξει; Θα επιβιώσει ή θα χαθεί στο χάος των σκοτεινών δυνάμεων; Θα συνεχίσει η σελήνη το χορό της ή μήπως θα χάσει τα βήματά της; 1 ΚΕΦΑΛΑΙΟ/3 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ #2 in Mystery/Thriller (23/05/20)

"Τι?" ρωταω χαμενη "Συγνώμη..."μου απαντάει μετανιωμενος "Δεν σε ξέρω πλέον" λέω με απεχθεια "Ίσως όχι εμένα...αλλα αυτόν ναι" λεει και κάνει στην ακρη _________ Book series order: 1) My anarchy (rewriting rn) 2) Enemies love ✓ 3) I didn't forget ✓ 4) My anarchy girl ✓ *Do not copy

"Γιατί μου ανήκεις"

ΣΕΙΡΑ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΜΟΣ 1 (Α& Β ΜΕΡΟΣ) «Στιγμές που μου πήρες» «Ήρθες» λέω. Το χαμόγελό της πλαταίνει, το φως της μοιάζει να βγαίνει με τη μορφή ακτίνων, μέσα από τους πόρους του δέρματός της. «Μου το ζήτησες». «Θα έκανες ό,τι σου ζητούσα;» «Θα έκανα τα πάντα». Γιατί; «Μου έμαθες να σ' αγαπάω, Στέφανε». Σαν να διάβασε τους λογισμούς μου, όλους, έναν προς έναν, δίνει την απάντηση που ψάχνω καιρό να βρω. Και τότε, ψύχρα! «Πάρε με μαζί σου, Άννα! Δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου». Θέλω να την κάνω να το εμπεδώσει, να συνειδητοποιήσει πως είμαι εδώ, τη χρειάζομαι κοντά μου... Για πάντα! Ναι! Για πάντα! Γιατί το δικό μου «Για πάντα» είναι παραπάνω από την αιωνιότητα. «Ήμουν κοντά σου και μ' έδιωξες, ήμουν το φως σου και μ' έσβησες, ήμουν η ζωή σου και με σκότωσες» μου λέει και τα μάτια μου πλημμυρίζουν δάκρυα που ξέρω ότι αξίζω. «Δεν μπορώ να σε πάρω μαζί μου, δεν μπορείς να με πάρεις πια μαζί σου». «Μα, μου είπες...» την πρότασή μου κόβει ένας λυγμός. «Συγχώρεσέ με!» Κάνω να την πλησιάσω, να την πιάσω, να την ακουμπήσω ξανά, έστω κι αν είναι η τελευταία φορά. Δεν τα καταφέρνω. «Θα το κάνω...» μου λέει. «Όταν μου φέρεις πίσ

[book1] «Το ξέρω πως με θες» μου λέει με αυτή την κολακευτική φωνή καθώς με πλησιάζει ακόμα περισσότερο , δεν ξέρει τι λέει ειναι μεθυσμένος , δεν του έχω δωσει κανένα δικαίωμα να το νομίζει αυτό Εκτός ότι τον κοιτάς επίμονα κάθε φορά Αυτός δεν με βλέπει Εκτός ότι τρέμεις όταν είσαι διπλα του Δεν το καταλαβαίνει Ότι ανατριχιάζεις κάθε φορά οταν σε ακουμπάει Ε εκεί που ακουμπάει λογικό «Το ξες ότι έχω δίκιο» μου ξανά ψυθιριζει ενώ έχει έρθει ακόμα πιο κοντά βγάζοντας με από αυτο τον υπέροχο διάλογο «δεν εχεις να πεις τίποτα;» «Δ-δεν ξες τι λες» καταφέρνω να του πω χωρίς να δείξω ότι τραβλιζω σπρώχνοντας τον από πανω μου χωρίς κανένα αποτελέσμα , αυτός κολλάει ακόμα πιο πάνω μου μην πέρνωντας τα μάτια του από τα δικά μου «φύγε από το δωμάτιο μου» καταφέρνω πάλι να πω κάνοντας τον να γελάσει ειρωνικα , ξανά επέστρεψε «Σου έχω πει μικρή πως δεν μου αρέσει να μου λένε τι να κάνω» λέει με το ύφος του όλο ειρωνία «Και εγώ σου έχω πει κάτι άλλο να λες μικρό»