"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Şehrin durmak bilmeyen koşuşturması gözümüzün önünde akıp giderken ikimizde konuşmuyorduk.Saatlerdir yaptığımız tek şey;önümüzden telefonları kulaklarına dayalı bir şekilde telaşla koşarak işlerine yetişmeye çabalayan insanları ve yoğunluktan felç olmuş trafiği izlemekti.İkimizde saatlerdir yan yana oturuyor fakat tek kelime konuşmuyorduk.Birbirini tanımayan iki insan ne konuşabilirdi ki?Bilmiyordum.İşte tam da bu yüzden saatlerdir uzayan sessizliğe bir son veremiyordum. ”Biliyorum.” Kaşlarım istemsizce çatılırken,yanımda put gibi oturan kişiye baktım.O ise gözlerini caddeye dikmiş,şehrin akıp giden telaşını izliyordu.Gözleri bir milim bile bana kaymazken,içimdeki merakın git gide büyüdüğünü hissettim. ”Neyi biliyorsun?” Ses tonumun meraklı ve ne duyacağımı bilmediğim için belirgin bir kararsızlıkla çıktığını fark ettiğimde,sözlerimi geri almak için artık çok geçti.Merakımı ve kararsızlığımı çoktan belli etmiştim.İnsanı taşa çevirmek ister gibi bakan bakışlarını caddeden çekip üzerime sabitlediğinde,içimde oluşan endişe sertçe yutkunmama sebep oldu.Saniyeler sonra buz gibi sesi kulaklarımı doldurduğunda,şoktan put kesildiğimi hissettim. ”O çocuğu sevdiğini biliyorum.”

Çok zaman onun yanında, diken değil de gül olmak geliyordu içimden.

Genç bir kızın çektiği acılardan sonra onu iyileştirecek olan rüzgarın serinliğine olan aşkını anlatan hikayemi sevmeniz dileğiyle...