Berra'ya göre güzellik hiç de öyle göreceli bir kavram falan değildi. Herkesin güzel bulduğu insanlar vardı. Örneğin; kuzeni Balım. Aynı zamanda herkesin çirkin olduğu konusunda hemfikir olduğu insanlar da vardı. Örneğin; kendisi. Hayatı boyunca zekası, davranışları, sempatikliği ve ruhu ile övülmüştü. Ama asla dış görünüşüyle değil. Her daim çirkin ördek yavrusu muamelesi görmüştü. Lise bitip de kuğuya dönüşmeyince kabuğunun güzel olmadığını kabullenmiş ve hatta buna alıştığını düşünmüştü. Ancak o affedilmez sözleri duyduğunda aslında hiçbir şeyi kabullenmediğini fark etti. "Balım kuleye kapatılan prenses... Öyleyse Berra da kuleyi bekleyen ejderha."

'İleride kızım olduğunda ona asla okutmayacağım yazarlar listesi yapıyorum, dinlemek ister misin?' Nil elinde kahvesiyle mutfak penceresinin pervazına oturmuştu. Bir yandan telefonuyla oynayan Seçil'i izliyor bir yandan bacağını her sinirlendiğinde yaptığı gibi hızlı hızlı sallıyordu. Seçil başını telefonundan kaldırdı, eğlendiğini belli eden bakışlarla arkadaşına baktı. 'Evet, anlat bakalım edebiyat faşisti.' Nil sallanma temposunu arttırdı. Akşam güneşi arkasındaki pencereden süzülüp kumral saçlarını koyu bir altına boyuyordu. 'En başta kesinlikle Jane Austen var, çünkü bu dünyaya hiçbir zaman bir Fitzwilliam Darcy gelmeyecek. Artık erkeklerin kibirleri aslında haklı gerekçelere ya da kendilerini sakınma isteklerine dayanmıyor çünkü. Ya da, asla hata yaptıklarını kabul edip düzeltmeye uğraşmıyorlar. Hayat hatalarını düzeltmek için çok kısa.' Sinirle güldü. 'Ama aynı hayata kaç hata sığdırdıklarını duysan inanamazsın.' Seçil sırıttı. 'Bahsettiğimiz kişinin Özgür olduğunu düşünüyorum.' Nil'in yüzündeki ifadenin kendisini onayladığını görüp devam etti. 'Eh, onun yerinde kim olsa biraz kibirli olur değil mi ama? Herkes ona hayran, insanlar gözünün içine bakıyor, falan. Gerçekten gururlanabileceği bir sürü özelliği varken mütevazi olmasını bekleyemeyiz. Ki aslında, bunu en iyi bilecek olan da sensin. Sanki kırılmış gururun konuşuyor gibi hissediyorum. 'Evet haklısın.' dedi Nil. Sonra alayla burnundan nefes verdi. 'Onun gururunu hoş görebilirdim, eğer benim gururuma dokunmamış olsaydı.'* *Gurur ve Önyargı, Jane Austen

Tek bir hedefim var: Zengin koca! Her hedefin bir başlangıç noktası, bir sebebi, oluşum nedeni vardır. Hayatın getirdikleri, bizleri bazı kararlar almaya iter ve bazen bu durum tüm hayatımızı değiştirecek olsa da bu riske girmeye karar veririz. Kimisi buna mecburdur... Kimisi de bunu kurtuluşu yolunda tek çare olarak görür... Bende bir karar aldım. Bir hedefim var: Zengin koca. Şımarık diyebilirsiniz... Ya da paragöz olduğumu düşünebilirsiniz... Değilsem de sebep ne o zaman diyebilirsiniz... Neden böyle bir karar verdiğimi anlamanız için beni tanımanız gerekiyor. Neden böyle bir hedef seçtim? Birçok şey sayabilirim bunun için. Elbette şimdi hepsini sıralayıp canınızı sıkmayacağım. Zamanla tanıyın beni, bu çıktığım yolda kendimi bende yeniden tanırken, yeni şeyler keşfederken her anıma tanık olun... Ama baştan uyarayım! Bağımlılık yaparım. ☺

Ona aşık olduğumda, sekiz yaşındaydım. Tüm Dünya bir yana o bir yana, kardeşimin okula başladığı gün. Her teneffüs yanına geleceğim diye yemin ettirmek için ayakkabılarımı saklayan kardeşimin. İlk teneffüste ondan iki sınıf üstte olmanın verdiği Miroğlu edasıyla sınıfına girmiştim. Ve yanında o oturuyordu. Yaren. Çok güzel oturuyordu be! Birinci sınıfın gerginliğinden kaleminin tepesini dişleyişine aşık olmuştum galiba. Ya da belki de ışıklı spor ayakkabıları yüzündendi. Örgülerine bağlı olan kurdelelerden de olabilir. Bilemiyorum. Gördüğüm an, Dünya Güneş'in değil, benim etrafımda bir tur atmıştı. "Nasılsın bakalım birinci sınıf bebeği?" diye gitmiştim yanlarına. "Abiii!" demişti kardeşim Yeşil heyecanla. "Bak, bu Yaren. Benim arkadaşım." Bu cümle, o günden tam on dört sene sonra şu şekle evrildi: "Abi, Yaren benim arkadaşım. Onu sevme." Bilmiyorum ki, belki aşk böyle bir şeydi, insanın başına bir kere gelirdi ve onunla hayatınızı geçirseniz de geçirmeseniz de, unutulmazdı. Ya da belki aşk, daha önceden aşık olduğunuzu sanıp başka birine izin vermemekti ve o birinin hayatınıza hiç anlamadığınız bir anda sızmasıydı. Belki de Yeşil'in dediği gibi.. Yeşpopotamlar bile aşık olabiliyorsa, ağabeyleri de olurdu, değil mi? Tabi ağabeyleri aşkı yanlış yerde aradığını biraz geç öğrenecekti. 05082020

İdealist bir yazılım mühendisi olan Rana, hayallerindeki işe kabul edilince, işlerin tahmin ettiğinden çok farklı yürüdüğünü kabul etmek zorunda kalır. O da diğerleri gibi Dr.A.'nın 6.Ar-Ge binasında kurduğu düzenin kendisini silmesine izin mi verecek yoksa kim olduğu ile ilgili gerçekle mi yüzleşecek? Yaşanmış bir olaydan esinlenerek kurgulanmıştır.

" Bana vereceğin son hediyeyi istiyorum Demirhan." yutkunup, "Hediyemi verecek misin?" diye sordu. Elinde olmadan sesi titremişti. Kömür karası gözleri de titrek bakıyordu. Aslında tüm bedeni titriyordu. Adam kızın titreyen vücuduna baktıkça kalbinin acıyla sıkıştığını fark etti. İstediği neyse tabii ki yapacaktı. Onun kendisinden son isteğini yerine getirecekti. "Vereceğim." dedi kendinden emin bir ses tonuyla. "Nasıl bir hediye istiyorsun?" Kızın titremesi biraz geçmişti. Karşısındaki adamın ne olursa olsun sözlerinin arkasında durduğunu bilmesi içine bir ferahlık verdi. Omuzlarını dikleştirdi. Kendisi de kararlarının arkasında durduğunu belirtmek istiyordu. "Senin olmak istiyorum. " * * * * * Yasemin Mercan & Ares Demirhan Küçük bir hediyenin, acı veren unutulmamış bir aşkın yeniden doğmasına vesile olacağı bir hikaye; SON HEDİYE... *** 05.07.2015*** Son Durak Serisi 2. kitabı olup, serinin ilk kitabından bağımsızdır. Tüm hakları tarafımca saklıdır. ***

Okulumuzun şak şakçı takımı, ellerinde koca pankartlarla bağırıyor, haykırıyor, alkışlıyorlardı. Gururum ciğerlerimi kabarttı, soluğumu kesti. Yahu ne de garipti! İlk heyecan geçtikten, o tatlı his tüm vücuduma yayıldıktan sonra fark ettiğim şey, zihnimde güldürmüştü beni. Burası benim evimdi. Bu ışıklar evimin aydınlığı, bu ezgi evimin huzuru, bu mikrofondu evimin direği! Bu haykırışlar mazlum kuş cıvıltılarıydı, bir dere kenarında... Neşeli kahkahalardı, Ulaş'ın gitarından dökülen her bir nota. Ocaktaki yemeğin evcimen kokusuydu, Emre'nin klavye tuşlarından yayılan ritim... Ve babacan bir kapı çalışıydı, Teoman'ın davulu. Bense evimin hanımı, ailemin koruyucuydum tam da orada. Çocuklarım vardı, tiyatro koltuklarınca. Günüm yeşil, günüm mavi, günüm kırmızı, günüm sarıydı... Rengarenkti tüm bir yılım ve yıllarım ve geçtiğim tüm yollar. Biz Ağustos Böcekleri her baharın gelişiyle huzur getirecektik yuvamıza... Biz bize küçük bir kaplumbağa kadar kusursuzduk. Yolumuz uzundu, zamanımız dardı ve yavaştık belki... Ama yuvamız sırtımızda, ailemiz yanı başımızdaydı ve birlikte yaşlanacak yüz yıllarımız vardı, daha! -- Sosyal, güncel konularla ilgili yorum ve görüşler içermektedir. Sonra vay efendim ben duymadım, vay efendim ben görmedim kabul etmiyorum. Rahatsız olacaklara duyurulur.

Gurur Özdemir, uzun zamandır uzaktan izlediği kıza sırılsıklam aşıktı. Her gün aynı saatte köşesine çekilir, okul kapısından içeri girdiği anın hasretiyle onun gelmesini beklerdi. Yalnızca uzaktan görmek ona yetiyordu. Daha fazla yaklaşmaya cesareti yoktu. Duru Çelik, 19 yaşında ve hukuk öğrencisidir. Ayrıca bölümünün 1.si. Arkadaşları tarafından 'İnek' diye adlandırılan genç kızın tek derdi, okulunu bitirmek ve ailesinin geleceğini kurtarmaktı. Aşka zamanı yoktu. Üstelik gerçek aşka rastlayacak kadar şanslı olduğuna da inanmıyordu. İkisinin kaderini birleştiren şey ise bir kazadan ibaret ve bir de intikam isteği. Gurur sevdiği kıza yaklaşma cesaretini gösterdiğinde, saklanılan gerçeğin ortaya çıkmasına engel olamayacağını biliyordu. Sonunda mahvolacağını da. Ama umurunda değildi. ** Bu hikaye 2013 yılında yazılmaya başlanmış olup, facebook sayfasında yalnızca iki bölüm yayınlanmıştır. @Tüm hakları saklıdır.

''Doktor amca, ben de kişilik bölünmesi mi var acaba?'' ''Neden, kızım?'' ''Ne bileyim, bir normal bir anormalim ya.'' ''Yok kızım, sen de kişilik çarpılması vardır olsa olsa.Çarpılmışsın evladım sen.'' ''Ayıp oluyor ama doktor amca.'' ''Evladım, bence sen otur yaz bunları.'' -<>-<>-<>-<>-<>- HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR.

"Lokum gibi adamsın,fıstık gibi sözlün var,benimle neden muhattap oluyorsun?" "Çünkü fıstıklı lokum sevmem." ©23042015 Tüm hakları saklıdır.