Kapıyı açıp karşımda onu görmem bile alev almama yetmişti. Neden gelmişti şimdi bu adam? "Yine dalga geçip eğlenmeye geldi tabi yoksa neden gelsin ki senden etkilendiği için falan mı?" diye beni kendime getirdi bilinçaltım. Kafamı sallayarak ona hak verdim. Karşımda çarpık gülüşüyle kapıya yaslanmışken sordu "Kafanı niye sallıyosun sen öyle?" Böyle şeyler yapmazdım ben normalde. Hiç kontrolümü kaybetmez kendime hakim olurdum. Ama bu adamı görünce aklım kanatlanıp uçuyor kalbim ise onun o güzel yüzüne kitlenmeyi tercih ediyordu. Zar zor kendimi toparlayıp cevapladım "Neden geldiğini söylemeni bekliyorum." Sert çıkan sesimi duyar duymaz yüzündeki gülümseme soldu. Ağır adımlarla üzerime gelmeye başladı. O her adım attığında ben geri gidiyordum. En sonunda sırtım duvarla buluştu ve o sert vücudunu benimkine bastırma şansı yakaladı. Fazla yakındık ve bundan biraz kurtulmak için kafamı yana çevirdim. Bu duruma engel olabildim mi peki?? Kocaman bir HAYIR. Çenemi tutup yüzümü yüzüne çevirdi. Sert bakışları birden yumuşadı ve gözlerinde muzip parıltılar gördüm. Gülümsemesi de hemen bu parıltıları takip edip yüzüne yayılırken kendime okkalı bir küfür savurdum. Tanrıımm yine lanet olasıca bir oyun peşindeydi ve ben buna izin vermiştim. Bu düşüncemin yanlış olduğunu anlamam için şu cümleleri sıralaması yeterli oldu. "Her şeyi biliyorum. Artık benden kaçamazsın güzelim. Şah mat."

Hissettiğim tek şeydi hissizlik. Bir cehennemin içinde olduğum kesindi. Çünkü O, kesinlikle bir iblisti. Ben, hayat denilen bu korku filminin kurbanı; O ise canavarıydı. Onun hayatı gizemli bir kara kutudan faksızdı. Ve benim, ne yazık ki onun şeytanlıklarla dolu hayat kutusunu açacak bir anahtarım yoktu.

HİKAYE KİTAP OLACAĞI İÇİN YAYINDAN KALDIRILMIŞTIR. Bana üç ay ver, sana cennetin kapılarını açayım. Bana üç ay ver, en karanlık fantezilerini gerçekleştireyim. Bana üç ay ver, dünya üzerindeki en güzel tatları sana sunayım. Üç ay... Bir kalbi paramparça etmek için yeterli bir süre...

"Kızım salak mısın sen? Aşığım lan ben sana." Gözyaşları içinde kalan ela gözlerini açarak bana şaşkınca bakarken, en son söylediği cümleye dayanarak umutlarım artıyordu. O da beni seviyor olamazdı, değil mi? "Ge-gerçekten mi ?" Heyecanlı sesiyle konuşurken, ben de ondan farksızdım. "Gerçekten." dediğimde tam ona doğru eğilecektim ki, benden önce davranıp uzanarak dudaklarını dudaklarıma hafifçe bastırdı. Kalbim yerinden çıkacak gibi olurken, kollarımı sırtına sararak mümkünmüş gibi daha da bastırdım onu kendime, o da kollarını boynuma sardı. Dudaklarımız birbirine daha da sıkı kenetlenirken, aklımda tek bir şey vardı. Ben bu kıza ölümüne aşıktım. &

Başlangıç tarihi , 04.08.2017 Final tarihi , 04.03. 2018 ~ Kapak Tasarımı: @humeyraao ~ Mardin'in yakıcı ve kurak bir yaz gününde, bir evlat, anne ve babasına veda etti küçücük yüreğiyle. Dilan, iki aylıkken hem yetim hem öksüz kalan bu çocuğa analık yapma aşkıyla yandı, kardeş acısıyla birlikte. Ablasının, üzerinde kalan hakkını sadece bu küçük sabiye analık yaparak ödeyebilirdi çünkü. Fakat Mardin'in en kudretli iki ailesinin de torunu olan bu bebeği, bir kız tek başına büyütemezdi. İnsanlar ne der, diller ne söylerdi? Hem, abisinin emanetini ergen yaştaki bir kıza bırakmaya hiç niyeti yoktu Ertuğrul'un. Yeğenine bir amca olarak elbette en iyi şekilde sahip çıkabilirdi. Fakat kaderin ve hırsın karşılarına çıkaracağı oyunu göremedi iki genç de. İçlerini kavuran kardeş acısıyla birbirlerine düşman oldular, hırslarına yenik düşerken sevdaya takıldılar.

Nemesis yayınları tarafından Kitap olmuştur. Genel Kurgu #13.05.2018 (TAMAMLANDI) Yatalak annesi ve herkesin acıyarak baktığı down sendromlu erkek kardeşi yaşama sebebiydi aslında. .Küçük yaşta anlamıştı. .Babasının zulmünden kurtulmanın tek yolu okumakti işte bu yüzden zorda olsa hedefine ulaşmıştı. Belki yaşıtları gibi olmamıştı ama olsun. . Hayata hep olumlu yönlerinden bakmıştı tüm olumsuzluklara rağmen. Diyarbakırın sıcağına, soğuğuna ve tüm acımasız liklarina rağmen o hep ayakta kalmıştı. ..Her gün babasından yediği dayağa aldırmadan şükrediyordu aldığı her nefes için....Sabrediyordu. . Adı gibiydi Lizge. Dağ çiçeği. .En zor zamanlarda bile boyun eğmeden ele inat yaşamıştı yirmi dört yılını. ..Aşk nedir bilmezdi. ..Bildiği ve yaşadığı tek acıydı. .Ama olsun annesi ve kardeşi nefes aldığı sürece bunlara dayanirdi.Tam herşey yolunda derken babası bir kez daha sahneye çıkmış ve hayatını alt üst etmişti. Ama bu sefer buna izin vermeyecekti. Tek kurtuluşu Demir Demirogluna yalvarmaksa onuda yapacaktı ve bu zulümden kurtulacaktı. ....