Tüm hayatı işi olan bir kadın... Hayatını oğluna adamış bir adam... Kaderin tüm kötülüklerinden habersiz küçük bir çocuk... Bu üç kişiyi bir araya getirecek tek şey ise; Sevgi. Bu hikayede kader senarist, hayat yönetmen, biz ise başrol oyuncularıyız... !!! Çalıntı veya kopyalanma gibi bir durumda yasal işlem başlatılacaktır !!!

Azat 'ı arkasında bırakıp son kapıdan geçerken geri dönüp bakmak istemedi.Onu o halde görmek, güçsüzlüğüne şahit olmaya dayanamazdı. Onu yaptığı ihanetle hatırlamak istiyordu kız. Ona evlenme teklifinden sonra başkasıyla evlenmesiyle .Başı önde ilerlerken içinde sıraladığı cümlelerine gözyaşları eşlik ediyordu . Bilet kontrolü yapılıp son kapıdan da geçince uçağın içine geçti ve kalkışı beklemeye başladı. . Ağladı kadın içi yanan yana .İlk defa silmedi gözyaşlarını ,ilk defa insanlara karşı güçsüz görünmekten korkmadı . Tüm kontroller bittiğinde ortalıktan çekilen hostesler sonra pilotun sesi duyuldu . Uçak havalandığında içinden bir şeyler kopmuştu Duru 'nun . Biliyordu ki bir daha gelemeyecekti buralara . Diğer yandan dizlerinin üzerine çökmüş sarsıla sarsıla ağlayan bir Aras vardı. Durduramamıştı . Yetişememişti sevdiğine. Bitmişti her şey . Uğruna canını vereceği , yıllardır yollarını gözlediği deniz gözlüsü gitmişti. Gözyaşlarını silip ayağa kalktı . Alandan çıkmak için ağır ağır çıkışa ilerledi . Artık kimse umrunda değildi onun . Her şeyim dediği kadın gittikten sonra kimsenin önemi yoktu onun için .Arabanın yanına gelip bir kez daha baktı uçağa . İnsan bile bile ölüme neden gider ki ? Azat kendi kendinin azraili olmuştu Arabanın ibresini zorlayıp Mardin de beraber aldıkları eve gitti . Her bir yerini herkesden gizli döşedikleri eve .Evden içeri girince aklına direk ona nasıl evlenme teklifi ettiği , nasıl mutlulukla evet dediği aklına geldi . Belini kapıya yaslayıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Sarsak adımlarla sevdiği ile kendisinin odasına gitti. Nasıl heyecan ile evi temizledikleri , eşyaları yerleştirirken atışmaları , sürekli Duru'sunu sıkıştırıp öpmeye çalıştığı anlar geldi gözünün önüne . Her masal mutlu sonla bitecek değ

İzmirli 19 yaşında bir genç kız... Babasının yüzünden daha doğru düzgün bir kez dışarı çıkamazken yine babası yüzünden bilmediği bir şehirde , bilmediği bir aileye gelin giden bu kızın sonu ne olucak? Daha mı üzülecek , daha mı mutlu olucak ? Gelin beraber görelim. ••• Watpadde konu, kurgu ve isim açısından ilk kitaptır, tamamen şahsıma ait❗

Bu kitap, "Hiçbir üzüntü, mutsuzluk ve acı olmadan bir hayat sürülemez ve böyle bir kitap bile yazılamaz." diyen edebiyat hocama tepki olarak yazılmıştır. Trabzon Kurgusu olup, herkesin okuyabileceği ful mutlu, mutsuzluğa dair tek cümle bile barındırmayan bir kitaptır... Bu kitapta ne üzüntü ne mutsuzluk ne acı, ne sıkıntı, ne dert, ne de keder hiçbiri yok. Bu kitapta ölüm bile yok. Kötü kız ve ya kötü çocuk da onların çevirdiği dolaplar da yok. Bu kitapta mutluluk, kahkaha, sevinç ve tüm olumlu duygular var. Bu kitaptaki esas kız o kadar zeki ki diğer kitaplardaki klişe şekilde gözünün önündeki görmeyen kızların aksine her şeye bir fikri olan en olmadık şeyi bile tahmin edip bölümler hakkında spoiyi kendisi veren bir kız. İlk bölümden son bölüme kadar mutsuzluğa dair tek bir cümle dahi yok bu kitapta. Bunun garantisini verebilirim. Ve tüm ömür garantili. Böyle iki yıl garantili falan da değil. Memnun kalmazsanız anında iade edilir. Böyle sürekli mutluluk dedim diye vıcık değil. Okuyun ve test edin. Konusuna gelecek olursak, Açın ve tanıtımın tamamını okuyup fikir sahibi olun ♥ 》Tüm hakları bu hırçın yazarın masum ruhunda saklıdır. İsminde Trabzon geçen ve ful mutlu kurgu olarak yazılmaya başlanmış ilk kitaptır. Alıntı, "ESİNLENME" ve ya çalma durumlarında gerekli hassasiyeti o kişilere göstereceğim Trabzon'un hırçın bir kızı olarak... (Ve şahsen noterden kendi adıma tasdik edilmiştir)

"Bir bela var, yapıştı ve bırakmıyor." bir okul ve iki çete... Rüyayı iki çetede, kendi çetesine istiyordur. Bakalım neler olacak. iyi okumalar?

"Acı insanı büyüten en büyük kavramdı ve ben yeterince büyümüştüm." Ağlamak için tuttuğum nefeslerin her birinde daha da nefret etmiştim bu dünyadan. Hayatın acımasızlığından, her iyiyimin içindeki gözyaşlarından, çok üzüldüm cümlesindeki sahtelikten kaçmıştım. Hayat bana istediğimi vermemişti. Ben kendi istediklerimi zorla alacaktım. Ama hayat da tabi ki geri durmayıp, önüme bir sürü engel koymuştu. Ama el ele yıkarak, kırarak geçmiştik o engelleri. Çünkü beraberdik. Ellerimiz birdi. Mutluluğun bile bedelini ödediğimiz bu dünya da hiçbir şey adil değildi. Biz kendi dünyamızı yaratmıştık. Gökyüzüne de kendi led ışıklarımızı asmıştık. Acıyı seviyorduk. Çünkü biz acıydık. Acı kalbimize işlemişti. İlmek ilmek örmüştü kendisini. Beraber söktük o ilmekleri. Ben onunkini o benimkini. Dertlerim, acılarım hepsi bir gülümsemesine bakıyordu. Bir gülse, hepsi yok olup gidiyordu. Beynim o an sadece onun gülüşüyle ilgileniyordu. Ben onun gözlerini değil, kahve yaparken ki halini seviyordum mesela. Kirpiklerini değil, minik benlerini seviyordum. Onda olan her şey zaten benim zaafımdı. Bizi ateşe atmışlardı. Ama biz su bularak değil yanarak kurtulmayı seçmiştik. Yavaş yavaş, yana yana kurtulmuştuk. Birbirimizi söndürmüştük, belki çok yanmıştık ama buna değerdi. Çünkü ben acıysam o mutluluktu ve acı olmadan mutluluk olmazdı.

''Bön bön çocuğu izleyeceğine yemeğini ye.'' ''Seni mi izlememi tercih ederdin?'' iğnelemem ona koymamış olacak ki, çapkınca sırıttı. ''Kusura bakma, çilli. Tipim değilsin.'' ''Bana diyene bak! Seni gidi aptal çam yarması!'' Sandalyesinden kalkmadan önce son kez bana bakıp göz kırptı. ''Dikkat et de, çam yarması seni ezmesin, çilli.'' Devam kitabı Bir İçim Su'dur.