Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.

Ya iyi olanlar kötü, kötü olanlar iyi çıkarsa? Belki de ortada iyi namına hiçbir şey yoktur.

"Hangi kalem benim için önemli de sen onu istiyorsun?" Diye sordu. "Sizinle ilk dersimizde zilin çalmasına yakın yoklama aldınız. Ceketinizin iç cebinden üstünde italik harflerle 'KARAHAN' yazan pilot bir kalem çıkardınız. İşte o kalemi istiyorum ,öğretmenim." İfadesi şaşkınlıkla çarpıldı ve bakışları hiçbir yere kaymadan yüzümde çivilendi. Yaklaşık beş dakikadır konuşuyoruz ama ilk defa beni gerçek anlamda şimdi ciddiye aldığını görebiliyordum. Gözleri anlamsızlıkla gözlerimde dolanıyor, istediğim şeyin neden bu olduğunu sorguluyordu. Biliyordum, deminden beri benimle önemsizce konuşuyorken dikkatini bu sözlerimden sonra çekeceğimi biliyordum... 🍸 - Watpaad 'te ilk VÂR-İS adında kitaptır!! - Kapak bana ait olup, kendi yapımımdır! Yayınlama tarihi》 24/05/2020

"Kimseye güvenim kalmadı benim." dedi kuru bir sesle. "Yanından gitmem için mi söylüyorsun bunu bana?" Sesimi onunki kadar ifadesiz tutmaya çalışmıştım ancak boğazıma oturan yumru buna engel olmuştu. "Yanımda kalman için söylüyorum." diye itiraf ettiğinde sesi acı çekiyormuş gibi çıktı. Yıkılmaz Doğu Keskin'i ilk defa yıkılırken görüyordum.