O gülüşün içinde hep o günün yarası olacaktı.. Yaraların izleri geçmez...

Ben susmak zorunda kaldım... Ben ölmek zorunda kaldım... Sen oku kelimeleri gözlerimden... Ben seni çok sevdim...

Biliyordum böyle olacağını neden çıktım bu yola bilmiyorum ama bıktım kaybetmekten istemiyor işte beni ne kadar kaybetmekten nefret etsemde sonuç değişmedi kaybettim... #1-kaybettim

Kimseler duymadı sadece duvarlar anladı... Acı daima bakidir. Kahkahalarından sonra gözleri boşluğa takılan insanların gözleri mezarlıktır derler. Adam ölüyordu kadın ölü birine aşık oluyordu. Merhametinden binlerce kez vurulan bir adama aşık oluyordu. Yalancı sevmelere inat yaralarını seviyordu. Islak kirpiklerini, yaşların karıştığı sakallarını, kırık kalbini seviyordu. Ama adamın sevmeye gücü kalmamıştı. O çok yorgundu. Kadın ise her şeye rağmen seviyordu. Ama mutlu olsun diye ondan vazgeçecek kadar arsız bir sevdayla seviyordu. Kadın adama umut olmak için çabalarken burukça gülümsedi adam. Çok şey anlattı o buruk gülümseme. Anlayana... Çaresiz, yıkık dökük gözlerin altında olurdu buruk gülümseme. Yeni dikilmiş bir fidanın fırtınaya karşı koyması kadar güçlü ve aynı zamanda narindi. Adamın son sayfası tükeniyordu. Ama kadın defteri kapatmamak için kendi küllerini savuruyordu. Zamansız gelen bir sevda kimine yara kimine deva olacaktı. Ve bir cenaze kalktı. Bazılarının yorulduğu sokaklarda... #1-Terkedilmişlik

Yaptığın hata affedilmezdi... Kader hiç bir zaman bir hatanın telafisine müsaade edecek kadar iyi olmamıştı. Hata hayatın içinden bir yoldu. Ve geri dönüşü olmazdı. Kader yaşattığını yaşatmadan öldürmezmiş insanı. Ama sen yaşama nefes... Bu acı kaldırılabilir bir acı değil... Diye fısıldadı adam. Ne kadar acımasız olmak istesede olamazdı. Aşk her şeyi affetmezdi evet. Ama acımasızlık kaldırmazdı. Kadın o kapıdan çıkarken adamı bir vazo gibi kırmıştı. Ve hiç bir çiçek kırık bir vazoda hayata tutunamazdı. Acıyı hissetmenin en farkedilir yolu o tebessümün yerini nasıl kuru dudaklara bıraktığını farketmekten geçerdi. Yıllar geçiyordu. Her akşam kadının evde olmadığı gerçeği ile ışıkları söndürüyordu adam. Yoruluyordu. Umut etmek yorardı insanı. Ve kadın geri döner. Her giden bir gün döner ya... Bu hikayede de kadın gitti ve geri döndü. Kapıyı çaldı. Ama o yıllar önce o kapının ardında biri bırakmamıştı. Ne yazık... Zamanın en büyük kazığı asla geri dönüşü olmayan hatalar yaptırmasıydı... Kadın gidince adam biter ... Bu hikayede adam bitince kadın gitti... #1-Terkedilmişlik

Affedilmiyor. Hiç bir göz yaşı unutulmuyor. Küçük hata veya büyük hata yoktur. Tek hata tek bir ölümdür. Ve ölümün sonrası olmaz. Ölüm başlangıçtır. Mutlu olanların hikayesi olmaz. Tarihi iyiler yazar. Ama tarih mutsuzları yazar. Ve unutmayın; Kader hiç bir hatanın telafisine müsade etmez.

Ne olduğunu bilmediği hastalık nedeniyle geçmişini günden güne unutan bir adam. Unutulan geçmişte yeri çok büyük olan bir kadın. Bir deniz fenerinde geçmişini hatırlarken, geçmişi karşısına çıkarsa neler olur?