Polis olan Mert'in başından geçen esrarengiz olaylar

"İki seçeneğim vardı sadece: Ya katil olacaktım ya kurban." □ Öncelikle kitabıma şans verdiğiniz için teşekkür ederim. □ Açlık Oyunları, yazarı Suzanne Collins olan bir kişinin yazdığı 3 kitaplık bir seridir. 1. kitabı Açlık Oyunları, 2. kitabı Ateşi Yakalamak ve 3. kitabı da Alaycı Kuş'tur. Yazar 3. kitabında "76. Açlık Oyunları" diye bir şeyden kısaca bahsetti ve ben de Açlık Oyunları serisini çok seven biri olarak 76. Açlık Oyunları'nı kendimce yazmaya karar verdim. Yazdığım bu kitabın kurgusu, olayları, karakterleri, yer ve zamanı Açlık Oyunları kitapları serisinden farklıdır. Yazarın kitaplarını kopyalamadığımı özellikle belirtmek isterim. 76. Açlık Oyunları'yla ilgili yazdığım bu kitabın kurgusu bana aittir. Bu yüzden lütfen "Sen kitapları kopyalıyorsun." , "Bu kitap senin değil." gibi ifadelerde bulunmayınız. □ Peki Açlık Oyunları nedir? Açlık Oyunları 12 ve 18 yaş ve arasındaki çocukların bir arenaya gönderilip birbirlerini öldürmeye mâhkum bırakılmasıdır. Açlık Oyunları'nın tek bir galibi, diğer anlamıyla tek bir sağ kalanı vardır. □ Kitap kapağı yapımı için @_mata_hari_ 'ye teşekkür ederim. □ 21/10/2018 #açlıkoyunları = 1. (11 hikâye arasından) □ Bölüm sayısına bakıp kitabı yarıda bıraktığımı düşünmeyin. Bölüm sayısı az ama bir bölüm içindeki kelime sayısı en az 2000 (1, 2 ve 3. bölümler hariç). Yani okuyabileceğiniz, uzun bir kitap. Diğer kitaplardan tek farkı; ben kitapların çok bölümlü ama bir bölümde az sözcüklü olmasını tercih etmiyorum, bir bölümde çok sözcük kullanarak az bölümlü kitaplar yazıyorum. □ Okumaya başlayabilirsiniz. İyi okumalar dilerim.

Şehvetle harmanlanan terlerimiz içinde bulunduğumuz yatağa bulanıyordu. Kavrulan tenim her dokunuşunda içimi cehennem ateşine değmişcesine canımı acıtıyordu. Ona daha çok dokunmak onu daha çok hissetmek istiyordum. Çoğu zaman izlerken kendimi kaybettiğim bu beden şimdi anadan doğma üryan bir şekilde karşımdaydı. Ve ben bunun tadını çıkarmak istercesine teninde ellerimi gezdiriyordum. Nemli ıslak dudakları kasıklarıma doğru yaklaşırken boğuk bir sesle inlemiş ve istemsiz bir şekilde kalçalarımı havalandırmıştım. Ellerini belime yerleştirip beni bulunduğum yatağa sabitledi ve dudaklarını tam kadınlığımın tepesine değdirdi. Ağzımdan bir çığlık koparken içinde bulunduğumuz oda utandı bizden. Duvarlar gördükleri ile lal oldu. İçimdeki arzu beni tamamen ele geçirirken daha fazla dayanamayıp "KARTAL!" diye kükredim duvarlara. Halimi anlayıp biraz doğrulurken erkekliğini tam kadınlığımın üstüne yerleştirdi ve bir anda içime girdi. Saniyede bilmem kaç yüz kez aldığım nefesler kesildi. Tek hissettiğim acıydı. Halbuki bu benim için bir ilkti ve biraz yavaş olması gerekirdi. Hissettiğim acıdan dolayı gözümden bir damla yaş düşerken daha nefes alamadan içimde hızla gidip gelmeye başladı. Daha fazla dayanamayıp geldiğimde o da kısa bir süre sonra içime boşalmıştı. Büyük cüssesini üstümden çekip yanımdaki boşluğa yüz üstü bıraktı kendini. Ona doğru dönüp elimi omzuna yerleştirdiğimde hızla bileğimden tutup elimi itti "Cebimden üç yüz lira al ve çık hemen." dedi buz gibi bir sesle aşık olduğum adam. Ruhum bedenimden çekilirken yere çakıldım. Benden kilometrelerce yüksekte olan sevdiğim sırtını bana dönüp çıkıp gitti. Ben ise kanlar içinde o uçurumun dibinde kaldım. * * *

Fırtınaydı o! Hayatıma girdiği anda beni alabora edişinden anlamıştım zaten. Ama bunu kabullenemiyordum. Havaya diktiğim burnumu asla indirmeyen, kimseye taviz vermeyen ben onun yarattığı fırtınanın altında kaldım. Fırtınaya kapıldım. Beni sürükleyişine gıkım dahi çıkmadı, çıkamadı. O Ali'ydi. Heybetli, tek tokadıyla adam devirebilen Ali. Gri gözlü, sert Ali. Kara Ali. Fırtına Ali. Ben ise Mara'ydım. Babasını doğru düzgün hatırlamayan, ona ait tek bir anı için canını verebilecek olan, annemin ve üvey ailemin baskılarına direnip okumayı başaran Mara'ydım. Tek başına ayakta durmayı beceren Mara'ydım. İnatçı Mara'ydım. Bu hayatta her şeye göğüs geren ben, bi' bu adamı deviremedim, yıldıramadım. Ona yenildim. Aşka yenildim. Daha ilk aşkım olması gereken babamı hatırlayamazken ona vuruldum. "Bunu kabul etmesem de ona, onun sevgisine muhtaçtım..."

Aşkın imkansızlığı kalplere dokunup, kimseyi bu kadar acıtmayacaktı. İntikamın soğukluğu damarlarınıza sokulup, sizi hiç böyle üşütmeyecekti. Ve olağanüstü yetenekler zaaflara kurban olurken, okurlar yerinde duramayacaktı. Mantığıyla aşk arasında kaldığında, ne yapardı? Sorunun cevabı kitap da.

Tüm geçmişini kendi elleriyle mahveden bir kız... Anne ve babası onun aptallığı yüzünden ölmüştü. Daha doğrusu o öyle olduğunu düşünüyordu. En büyük darbeyi ise kendi kanından olan birisinden yiyecekti. Armina babasından kalma mücevher şirketinin sahibi. Miraç ise bir tekstil firması patronu. Bir kadının başından geçen sır dolu olaylar. Tüm sırları çözebilmesi için ona yardım eden bir Adam. Halbuki tüm sırları o adama çıkıyordu. " O bileklik benim geleceğim. En önemlisi de sonunda alacabileceğim intikamın kapılarını açacak olan tek anahtar. Sen ise benim bu yolda kullandığım ucuz bir piyonsun!" Tüm hakları saklıdır. Başlama tarihi - 20.06.2019 - Herhangi bir (ç)alınma durumunda sessiz kalınmayacağını belirtmek isterim. Kitap kapağı @Biryazaradayi aittir.

Kitapta eksikler var farkındayım en yakın zamanda yeni baştan düzenlenecektir. Konusu; Zengin bir kız beş parasız kalırsa ? Peki bunun sebebi babası olursa ? "Baba bunu bana yapamazsın Ben ne anlarım çalışmaktan, kim iş verir Bana !" " Merak etme Erva, Sana son bir yardımım olacak, Hazırlan kıbrısa gidiyorsun ! Kıbrısın en büyük otelinin Kumarhanesinde çalışacaksın.. Her insan gibi maaşınla geçineceksin ! ne araban ne kredi kartların hiç biri olmayacak ! Seçim Senin, Ya kabul edersin yada beş parasız kalırsın !! ******** Aslında Aynanın Görünen yüzü böyledi.. Ama olay tamamen yalandan kurulu bir hikâyedi. ******* Ateş ve Erva'nın hikayesi Aşk, Nefret ve Tutku.. En Güzel AŞK Zor olandır..

Sessizliğe haps olmuştu kadının ruhu ve o, kadının sessizliğine bile ölen, ruhunu sevdasıyla iyileştiren bir adamdı. Fakat aşka giden yol dikenliydi, ayaklar kan revan içinde kalmıştı, yol uzundu ama yürek yine de pes etmiyordu. Aşk, kadının adıyla, adamın dudaklarının arasından kalpten bir sesle dile geldi. "Arya 'm," dedi adam. Sanki kadının adını söylerken bile tüm aşkını haykırır gibiydi. "Sessizliğine öldüğüm kadın," diye devam etti. ...................... Başlangıç tarihi: 07. 07.2017

"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."

Acıyla kıstığım gözlerimi aralayıp Zeyrek'e baktığımda dişlerinin arasından tıslayıp, "Nereye gitmeyi düşünüyorsun bakalım sen ha? Bir şeyleri daha tam kavrayamamışsın sen sanırım ama ben sana anlatayım bundan sonra buradasın ve benim izin verdiğim sınırlar içerisinde gezinebilirsin ancak. Benim iznim olmadan hiçbir yere kıpırdayamazsın. Bir daha gitmek konusunu açtığını duyarsam senin için çok kötü şeyler olabilir Şura."dedi sinirle duvara yumruğunu geçirirken. Artık dayanamıyordum. "Bana bak Zeyrek, ben senin sahiplendiğin evcil hayvanın değilim. Nereye gidip gitmeyeceğimi sana sormayacağım. Beni burada zorla tutuyorsun. İstemiyorum anlıyor musun? İstemiyorum, sen bana böyle davrandıkça da istemeyeceğim. Bırak beni anlıyor musun? N'olursun bırak" dedim gözlerimden yaşlar akarken. Elini burun kemerine götürüp sıktı ve çaresiz çıkan sesiyle "Kokunu bir kere içime çektim ben, ben istesem de buradaki izin vermez." deyip elini kalbinin üzerine bıraktı. Daha fazla konuşmadık. Ben duvar boyu kayıp yere çökerken oda önümde oturup ellerimi tuttu ve başını dizlerimin üzerindeki ellerimin üstüne bıraktı. Bu haliyle küçük bir çocuğa benziyordu. Biz çaresizliğimizi aynı anda yaşıyorduk. Bu yüzden ikimizin de birbirimize yararı olmuyor. Kapak tasarımı uselesspeople'a aittir.