Her şey yanlıştı. O ve ben... Bir imkânsızlıktan ibarettik. O, benim eniştemdi. Ben ise onun gözünde sadece küçük bir çocuk... Ama zaman kavramını yitirdiğinde, her şey yeniden yazılmıştı. Ve o gecenin izleri, silinmemek üzere yemin etmişti. Kapıyı tıklatıp içeri girdim. Oda, tıpkı onun zihni gibi siyah ve beyazın keskin sınırlarıyla doluydu. Karmaşık, soğuk ama bir o kadar da düzenli... Ama şimdi bunları düşünecek durumda değildim. Yanına gelip tam karşısında durdum. İçinde kaybolduğum o derin yeşil gözlerine baktım. Soğuk bakışları üzerimde hiçbir etki bırakmıyordu ama söyleyeceğim kelimeler, dudaklarımdan dökülmeden önce bile içimi titretmeye yetiyordu. "Neden geldin?" diye sordu, sesi her zamanki gibi sertti. "Düğün hediyeni vermeye," dedim, gözlerimi kaçırmadan. "Enişte." Bakışları daha da sertleşti. "Ver ve git." Derin bir nefes aldım. Hiç korkmadan, sakınmadan söyledim: "Ben hamileyim." İki kelime... Dudaklarımdan döküldüğü an anlam kazandı. Evet, ben hamileydim. Ve bebeğimin babası... Eniştemdi. #1-yasakaşk BU İSİMLE YAZILAN İLK KİTABDIR.

Ülkemin gün geçtikçe eridiğini görüyordum. Bu durum beni her geçen gün yıkarken babam bu durumdan tam tersi büyük bir zevk alıyordu. Her geçen bir gün öncesi ki günü aratıyordu. Keşke hep çocuk kalsaydım. O zaman gerçekleri göremez hayatın benim için sadece bir oyundan ibaret olduğunu düşünürdüm. Ancak şimdi hayatın oyundan ibaret olmadığını tüm gerçekleriyle görüyordum. Artık bu zulme sesimi çıkarma zamanım gelmişti. "NE ZAMAN BAŞLIYORUZ PRENSESİM" dedi Maria gür bir sesle, "ŞİMDİ" dedim kendimden emin bir şekilde , Maria gülümseyerek bakıp "O ZAMAN TAHT SAVAŞLARI BAŞLASIN"