''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Ortakları olduğu aile asıl kızımızın gerçek ailesi çıkarsa Asıl kızımız o gerçek aileyle bu yaşına kadar beraber zaman geçirmişlerse Bu gerçek ortaya bomba gibi düşerse Merak ediyorsaan bölüme geçebiliirsiin. |250521| |090621| #kaos1

"abi" dedim sessiz ve güçsüz çıkan sesimle beni duymiyicahini bile bile "abi sence ben annemin katili olmak istermiydim sence annem yerine ben ölmek istemezmiydim bana istediğiniz kaşar vurun dovun çünkü ben hakediyorum dimi abi abi biliyomusun Hani 4 yaşındayken sana sarılmistim ya 1 2 saniyelik biseydi ama ben senin kokunu aldım biliyomusun en çokta yanımda olup sarilamamak koyuyo sizin vurması değilde neyse iyi geceler abilerim en iyi geceler sizin olsun" Deyip odama gittim ve hiçbir hiçbir ağlamaya başladım ben sessizce ağladım saniyorum ama bütün abilerim beni duymuş olacakki hepsi kapıda abilerim şaşırdı tabi beni 7 yaşından beri ilk defa ağlarken görüyorlar abilerim bakıp "Özür dilerim sesli ağladığını fark etmemişim " dedim göz teması kurmadan "ne sessiz be ne sessiz bütün mahalleyi ayağa kaldırdın salak katil" "Özür dilerim abilerim özürdi lerin" en küçük abim bana bakıp alayla "ne oldu niye ağlıyorsun yoksa kafana yenisi dank etti annemin ve babamın katili olduğun " derin bi nefes aldım ve buruk bi gülümsemeyle "yok be abi ben bana söylediğiniz gün anlamıştim zaten bana en çok koyan ney biliyomusun annemin yerine olememek eğer annem yerine ben ölsem dim herkez mutlu olurdu ama bana bundan daha çok koyan ne biliyomusun dovun baharın çağarin ama bende i insanım be abi bende annemi çok özlüyorum 8 yaşımda arkadaşlarımı anneleri alırken okuldan ben kendi başıma geliyorum ama ben ne istedim biliyomusun uz" aya ga kalktım ve Dolabimdan ailemin bir fotoğraf ini aldım ve "ben sadece biraz sevgi istedim abi koruması istedim abilerim içimi dokebilmek istedim Özür dilerim ben bir katılım ve bunları istemeye hakkım yok ama çok koyuyo be abi küçük bir kız çocuğunun abisine sarilamamasi çok koyuyo" büyük abim "sen sen nasıl bunları düşünürsünüz be aptal kız sen bizim annemizin babamızın katılımın be " "Özür dilerim "