Zümra, babasının geçmişinin kurbanı olduğunun farkında olmadan okulunu bitirmeye çalışıyorken bir gün hastaneden aldığı haberle yerlebir olur. Babası bir kadını bıçaklamıştır. Zümra babasının savunulamaz hatasıyla hayat savaşına bir yenisi eklemiştir ancak hayattaki tek varlığı annesi olan Dağhan Koçdemir'in gazabıyla karşılaşacağının farkında değildir. Geçmişin yükü, iki insanın düğümü olacaktır. ~ "Baba?" diye fısıldadım o olmasını ister gibi. "Gitme." Tereddütle nefes alıp verdi. Gidiple gitmemek arasında kalmıştı şimdi. Bacaklarımı iyice kendime çektim. Suratımı buruşturup yanaklarıma dağılan yaşları silmek için hareketlendiğim an, sırtımda ve bacaklarımda beliren kolların bedenimi sarmaladığını ve beni yattığım yerden kaldırdığını fark ettim. Bedenimi çepeçevre saran kolların arasına alındığımda sessiz sessiz hıçkırmaya devam ettim. Saçlarım sakallarının arasına gömülmüştü, başım çenesine değiyordu. "Baba beni burada yalnız bırakma. Çok üşüyorum." Kollarım boynuna dolanırken aynı tanıdık koku doldu burnuma. Burun deliklerim sızlarken bedenim uçsuz bucaksız bir okyanusun ortasında yapayalnızdı. Öyle yorgundum ki, beni kucağına alan adamın düşmanım olduğunu bile bile onu babam yerine koyuyor, kendimi aldatıyordum. Neden onu babam yerine koyduğumu bile bile hayal kurmama izin veriyordu? "Yanındayım." diye fısıldadı güçsüzce serbest bıraktığım başımı dik tutmaya çalışırken. "Yalnız değilsin, korkma." Sıkı sıkıya kavradığı bedenim kollarında küçücük kalmıştı. Başımı olumsuz anlamda sallarken usul usul ağlıyordum. "Hayır," dedim acıyla. "Yalnızım." Hem de öyle yalnızdım ki ben... Kelimeleri arkadaş saymıştım kendime. ~ İlk yayımlanma tarihi: 05.09.2015'tir.

- benden kaçabileceğini düşündüğüne inanamıyorum Zişan. dedi adam. Soğuktu. Buz gibiydi. Zişan nefesini tuttu ve konuştu: - sana itaat eden köpeklerinden biri değilim ben Aral Demir. Sevdiği kadını yaptığı bir çok halta rağmen yanında tutmaya çalışan bir Mafya ile onu hapise tıkmaya and içmiş bir kadının maceralı hikayesi... Hikaye kapak tasarımı için @silentdaisyy'e başvurabilirsiniz... Kapak tasarımı muhteşem olan birisi kendisi :) Ayrıca Mafyanın Esareti adlı hikayemin kapağı da kendisine aittir..

BAŞLAMA: 22.08.2019 ~Hikayemde küfür, şiddet ve +18 vardır. Rahat edemezseniz okumayınız~ ********* Soğuk ciğerlerini hırplarken daha da hızlı koşmaya çalıştı kız. Gerçi neyden kaçtığını bile bilmiyordu aniden kağıt toplayan arkadaşları koşuşturmaya başlayınca saf aklı onlara ayak uydurmuştu. Hissediyordu onlara azrail olacak adamlar nefeslerini kesmek için enselerindeydi. Bacaklarından kayan eski pantolonunu iki eliyle tutarken arkalarındaki adamların neden peşlerinde olduğunu çözmeye çalışıyordu. Soğuktan akan burnunu sertçe sanki bir daha akma dercesine koluna sildiğinde dirseğinden tutulmasıyla yere fırlatıldı genç kız. "İbneye bak küçük bacaklarıyla nasılda koşuyor Nazmi" "Hikmet abi izin ver bu soysuzun nefesini şurda kesiyim bir daha erkeğim diye ortalıkta gezemesin" Genç kız yere sürten yanağını tutarken göz yaşları gözüne örtü olmuş karşısındaki iki yarmayı bulanık görüyordu. Küçük kalbi korkuyla dolup taşarken karşısındaki adamların ne saçmaladığını anlamayamadı. İbne değilim demek istedi soysuz senin anandır demek istedi lakin yapabildiği burnundan sessiz bir nefes almak oldu. "Ateşhan abi ecdadını beller zaten Nazmi biz sapasağlam bu iti atalım önüne sonra bizi sikmesin" "Peki abi haklısın gidelim o zaman" Minik bedeni titrerken genç kızın birden sürüklenmeye başladı iki yarma tarafından. Ayaklarıyla etrafa tekmekler savurup yumruk atmaya çalışsada bu iki hanzo dönüp bakma gereği bile duymamışlardı sadece sürüklüyorlardı. Tekrardan hissetti kız bu sefer son yakındı son bir nefes kadar arkasındaydı ********

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...