"Bir kadın bir adamla sevmeyerek evlenirse ve bu evlilikten bir çocukları olursa, kadın çocuğunun hatrı için o adamı sever. Kadının erkeği sevmesi çok kolay ama erkeğin kadını sevmesi... " demişti babaannem. Şimdi düşünüyorum da gerçekten öyle mi? "Annem neden beni sevmiyor? Neden beni her gördüğünde tiksinerek bakıyor? Madem çocuğu olduktan sonra bir kadının bir adamı sevmesi kolay o zaman neden annem babamı da beni de sevmiyor?"

Gözlerimi yurt odamda uyanmayı bekleyerek hiç bilmediğim bir yerde açtım ve tanımadığım insanlardan oluşan hayatıma adım attım. Onlar kimdi? Bu bir şaka mıydı? Birden annem, babam, bir sevgilim ve arkadaşlarım olmuştu. Hiç tanımadığım bu insanların hareketleri ve tavırların fazlasıyla aşina olmama ne demeliydi peki? Yanında güvende ve huzurlu hissettiğim insanı uzun zamandır tanıyor olmam gerekiyordu ama… Onu ilk defa görüyor gibiydim. Yine de onun bu kadar doğru geliyor oluşu normal miydi… Neler olduğunu henüz bilmiyordum ama bulacaktım. Zamanla aklımdan silikleşmeye başlayan yurt odamın da bu yeni dünyanın da ne olduğunu öğrenecektim. Hangisi gerçek bulacaktım yoksa… Başka şansım yoktu.

nagâh: ansızın, birdenbire - - - "Bakın, bu nadir görülen bir sendrom. Göz; büyük ihtimalle, ailenin ölümü sonucu görmeye değer bir şeyin olmadığını düşündüğü için; beyinden gelen uyarıları dikkate almıyor. Kesin bir şey söyleyemeyiz fakat maalesef ki ameliyatla olacak bir durum değil. Burada iş, tamamen size düşüyor. Dolunay'ın gözlerinin açılması için, onun hoşuna gidecek bir ses lazım. Onu gerçekten hayata döndürebilecek bir ses..."

yağmur sonrası, karanlıkta bir şehir, içinde ben... yürüyorum kaldırımda, sessiz adımlarımla...