Byłem przekonany, że nie ma gorszego widoku od siedzących na boisku, smutnych i czasem nawet rozpłakanych chłopaków z naszej drużyny. Poczuwam się w dużym obowiązku opiekuńczym, trzy lata na pozycji wice-kapitana to stworzenie potężnych, trwałych więzi z każdym z osobna. Obserwując sparingi z innymi drużynami, czy grzejąc ławę na eliminacjach czy innych zawodach, dręczyły mnie myśli o tym, że już w tym roku, pożegnam się z każdym, z kim udało mi się zżyć. Szkoła... co za bezwzględne cholerstwo. Jednak, wracając do myśli o najgorszej możliwej rzeczy, którą może ujrzeć „mama" Karasuno... okazało się, iż niestety, nie jest to po prostu płacz. Problem polega na tym, że takiego łkającego Noyę można przytulić, delikatnie pogładzić po starannie nastoburczonych włosach i szepnąć, że nie ma co się zamartwiać; że porażka to nie koniec świata. Schody zaczynają się, gdy osoba którą znasz, patrzy na ciebie martwo i nie kojarzy cię ani trochę. I wtedy, to ty sam, zaczynasz płakać jak maleńkie dziecko, pozostawione w ciemności.

- To trochę jak wbijanie kolejnych leveli. Małe questy po drodze - kontynuował cicho, nie odrywając oczu od ekranu konsoli. Jego blond kosmyki nie miały kontaktu z wodą i szamponem od dawna. Koszulkę miał kilka rozmiarów za dużą i zasmarkaną. Nie wyglądał słodko. Wyglądał jak zepsuty, smutny nastolatek. - Plus sześćset za wyjście z domu, dwieście za wstanie z łóżka. Tysiąc za wypad z drużyną, trzysta pięćdziesiąt za zaliczony egzamin. - Granie przez za długi czas jest niezdrowe, wiesz o tym. Kenma tylko wzruszył delikatnie ramionami. Wciąż wciskając odpowiednie przyciski z chirurgiczną precyzją i skupieniem, wymamrotał tak cicho, że prawie niedosłyszalnie: - Wiesz, Kuroo, czasami po prostu marzę, żeby padł mi serwer. styczeń - maj 2019

Czyja jest ta szminka na szklance? na okładce Lady Marjorie Manners - James Jebusa Shannon © MaryWitcher, styczeń 2018

To nie poradnik jak pisać, ale możemy to nazwać sugestią, jakie rzeczy warto robić, a jakich nie. I jakie czasem tak, a czasem nie. Wszystko w słodko-kwaśnym stylu, ze słownikiem w jednej ręce i przewodnikiem turystycznym w drugiej.

- Masz słodki śmiech - skomentował Hoseok. - Ale nie uważasz, że za to, że cię rozbawiłem, zasługuję na poznanie twojego imienia? Yoongi zarumienił się, odruchowo drapiąc się za uchem. Wahał się, ale Hoseok był cierpliwy. - Min Yoongi - odpowiedział w końcu, a chłopak to powtórzył. - Podoba mi się - powiedział. - Czy oznacza to, że będziesz teraz mówił? Yoongi uśmiechnął się. - Nie. oneshot/fluff [TŁUMACZENIE] Posiadam zgodę na tłumaczenie. Link do oryginału: https://archiveofourown.org/works/11520852 Twitter autorki: @ softeggboyrm 🎉140518#52 w sope

I pocałowali się znowu, tak, jakby ten świat nie miał skończyć się za ledwie parę godzin; wszystko, co istniało było tutaj, oni, gwiazdy i światła, tańczące pomiędzy ich ciałami. W miejscach jak to, noce były długie, ale miłość, którą mieli w sobie, nie była w stanie wypełnić sekund, które ciągnęły się jak minuty, minut, które stawały się godzinami z każdym kolejnym dotykiem. Nie było w tym geście nic więcej, niż rozkoszowania się swoim własnym istnieniem, we wszechświecie, który doprowadził ich do tej chwili - i czymkolwiek były gorzkie łzy, z jakimi będą musieli się mierzyć przez nieskończoność bez siebie, nie istniały one jeszcze w tym momencie. To, ze wszystkich rzeczy, jakie Lance czuł przez dwadzieścia cztery lata swojego życia, było właśnie najczystszą definicją miłości. Byli tutaj, dla siebie, w czasie, który spowolnił tylko dla nich, w świecie, który pozwolił, żeby mogli się w sobie zakochać. Miłość, tak ze wszystkich rzeczy. Jak na ironię, to, co ostatecznie ich połączyło, było miłością. rozdziały: 3/3 słowa: 80k

Gabrielle lubi uwieczniać chwile, ale nie lubi uciekać przed wspomnieniami, co i tak robi cały czas. Lara lubi oczy pewnego chłopaka z ławki przed nią, ale nie lubi świadomości, że on nie lubi jej. Całej. Esme lubi chmury, ale jeszcze bardziej lubi osobę, która potrafi ściągnąć je wszystkie z nieba jednym spojrzeniem. Co wspólnego mają te trzy dziewczyny i jak potoczą się ich losy, z pozoru tak różne, lecz zaskakująco podobne? okładka - niezastąpiona @justi5643. #210 w Dla Nastolatków [2 sierpnia]. wowowow, co tu się wydarzyło #151 w Dla Nastolatków [3 września]. cuda, cuda się zdarzają! #121 w Dla Nastolatków [10 września]. Helena, oddychaj. #115 w Dla Nastolatków [19 listopada]. cotusiętojanie #79 w Dla Nastolatków [21 listopada]. jak to się stałam to nie wiem #64 w Dla Nastolatków [29 listopada]. mdleję #47 w Dla Nastolatków [14 grudnia]. kc was wszystkich

you fell asleep in my car, I drove the whole time, but that's ok, i'll just avoid the holes so you sleep fine | patrycja, 2015

,,Może dorastanie wiąże się z rozczarowywaniem ludzi, których kochamy." - Nicola Yoon, Ponad wszystko © Brxxks, 2016 all rights reserved Zapowiedź wydania papierowego: https://bit.ly/wszyscybylismyzamlodzi Karta książki w Empiku: https://rcl.ink/iWtcI

Jestem perfekcjonistą. Musimy to uściślić, żeby nie było niedomówień i żebyście się nie zdziwili. Chcę do perfekcji doprowadzić wszystko - mój AIM, drużynę koszykówki, nawet przyjaźnie, znajomości, czy związek. Z perfekcjonizmem da się żyć, jestem tego żywym przykładem, lecz czasem zaczynam poprawiać coś, co poprawy nie wymagało. I wtedy rujnuję wszystko. Życie piętnastoletniego Sebastiana na pozór mogłoby wydawać się perfekcyjne. Myślą tak wszyscy oprócz niego. On zawsze chce lepiej, bardziej, więcej i nieustannie poprawia błędy, które błędami nie są. Uczestnik konkursu splątane nici.