Ölüm ve yaşam arası bir savaşta güneşi arkasına alıp üzerimde oluşturduğu o devasa gölgede biz onunla göz göze geldik. Bu meydanda, bir savaşın orta yerinde mağlubiyetin getirdiği bir galibiyetti sanki yaşadığımız. Şerrin hayra dönüştüğü, kuşların yolunu bulduğu, kafesin yok oluşu ama bir insanın bir insana tutsaklığıydı. ''Ben Şifa Sürmeli.'' Dedim nefes nefese. Yer ayaklarımın altından kayıyorken dizlerimin üstüne çöktüm. ''1 yıldır bu topraklarda esir tutuluyorum. Şimdi burada benim ülkem için hak, hukuk, bayrak, vatan sensin! Ülkeme dönmek için adaletinle birlikte merhametine sığınıyorum.'' ... Çıkılan bazı yolların dönüşü olmaz. Bazen ise çıkılan yolda kendini bulmuş olarak dönersin. Sen benim dönmeyi düşünmediğim o yolda kendimi bulduğumsun.

"Sadece seni yok etmek istiyorum." dediğinde dudaklarımda kışkırtıcı bir gülüş oluştu. "Öyle mi?" dedim dudaklarına doğru fısıldayarak. "Daha çok beni nefesimi kesene kadar öpmek istiyormuş gibi bakıyorsun." dedim ama bakışlarını hiç değiştirmedi, bana öyle bakmaya devam etti. "Doğru başta amacın gerçekten beni yok etmekti, sonra baktın ki etrafımda bunu yapmaya meraklı insan çok, acıdın mı?" Konuşurken hafif alaylıydım, her bir kelimemde, her nefesimde amacım onu daha da çıldırtmaktı. "Aslında evet, seni ben mahvedecektim ama ortada mahvedilecek bir şey kalmamış." dedi eli çenemi hafif hafif okşarken. Ve onun dokunuşu mahvedilecek bir şeylerin kaldığını hissettiriyordu. Yine de bakışlarım düşmanca kısıldı. "Senin görevin beni korumaktı, değil mi? Dur o da oyundu, doğru ya." 07.04.2023

"Pamir.." İniltiyle karışık sesim, hazzını artırırken , dişleri tenimle birleşti.. Hafif bir baskınlıkla bıraktığı öpüşle hırıltılı bir fısıltı yayıldı kulaklarımın yamacına. "Karımı istiyorum, bunda yanlış hiç bir şey yok, bu günü teninde kutlamak istiyorum." dedi. Sarf ettiği sözler ruhumda garip bir telaşa neden olurken , hissettiğim arzu yanaklarımın deli gibi yanmasına sebep oluyordu, onun karısıydım. Bana dokunmak en tabi hakkıydı, ve onu böyle arzulamakta benim hakkımdı, bunda utanacak hiç bir şey yok, onu arzulamamda yanlış hiç bir duygu yok. "Artık kaçmak yok... Benimsin Hicran ve kendimi sana katmama sadece saliseler kaldı.." karanlık sesiyle beni bir bilinmezliğe itiyordu.. O bilinmezliğe çekilmek istiyordum, üstelik tüm benliğimle ama şimdi mi.. burada ? Olacak iş değildi... "Babam duyacak.." diyebildim sadece, sanki başka bir aksilik yokmuş gibi.. Kendi odamda, patronuma teslim oluyordum ve düşündüğüm tek şey , babamın içeri girme ihtimaliydi.. "Babana evlendiğimizi söylemenin en kolay yolu olur..." dedi tıslama ile.. ///♠/// Sana bakınca; inanmadığı bir dinin tüm günahlarını işlemek istiyor insan ve sonra, sana bakınca; tanrıya bir başka inanıyor ..

Aypare, ay ışığında ki mavi gözlü bebek... ⏳⌛ Fazilet, "ismini koyalım. Bebek mi diyeceğiz." Mehmet, "bence adı bebek olsun. Benim dilim alıştı bebek demeye." Şukufe, " Zeki kardeşim, sen ve Toygar konuşmasın lütfen." Mehmet Şukufe'ye göz devirerek beşikte yatan bebeklere döndü. O sırada Parlak fikirlerden biri daha söylendi. İsmet, "Bence Yağmur olsun. Yağmurun altında bulduk." Şukufe sabır çekerek kardeşine döndü. Bu ailede ondan zeki kimse yoktu. Ona göre tüm kardeşleri aptaldı. "Çocuk yağmur yüzünden hasta, sen ona yağmur ismini mi koyacaksın?" İsmet sinirle ablasına döndü, "çok zekiysen sen bul!" Agâh efendi bu tartışmaya son verecek fikri attı ortaya, "ay gibi parlıyor. Ay ışığı gibi güzel. Aypare olsun." Şukufe babasının fikrini sevdi. "Evet, en mantıklısı." Fazilet, "benim kızım ay kadar güzel olacak." Toygar sinirle annesine döndü. "Ben buldum, mavi benim!" Herkes Toygar'a gülerken Toygar somurtarak bebeğe bakıyordu. O bulmuştu işte, ne vardı onun olsaydı? ⏳⌛ ! İlk kitabım olduğu için yazım yanlışları vs olabilir !

Bu kitap 1985 yılında geçen naif bir aşkı anlatıyor.🍀 Bir heves uğruna ailemi kaybettiğimde kendi evimde kül kedisine dönüşeceğimi bilmiyordum. Dahası yengelerimin baskılarına, kendimi hapse attırmak isteyecek kadar tahammül edememiştim. Her şey ben parmaklıklar ardındayken değişti. Kader çarkımın yeniden döndüğü yer, kara kaşlı, kara gözlü ve bıyıklı bir memurdan sonrası oldu.

Abisinin can ve silah arkadaşına vurgun olan Mercan ve kardeşine ihanet etmeyi vatana ihanet etmek kadar ciddi gören Yusuf... Ya hayatı, ya birbirlerini... İşin sonunda ya ikisi de kazanacaktı ya da ikisi de kaybedecekti. İkisi de bu kadar kibirliyken kaybetmeleri kaçınılmazdı. Kaybedeceklerdi. Belki birbirlerini, belki de birbirlerinde kendilerini. 11.11.2024- #roman 3.

20. yüzyılın ilk yarısında, Büyükada'nın meşhur konaklarının birinde filizlenen gizli saklı bir aşkın hikayesi. (...) "Ne yapıyorsunuz?" "Aşekayı söküyorum." Bakışları eldivenli ellerin söktüğü uzun sarmaşıklara yöneldi. "Fakat çok güzel görünmüyorlar mı?" diye sordu merakla. "Ne zararı var ki?" "Olmaz mı?" dedi adam abartılı bir tavırla. Müteakiben kovası dolunca alıp iki metre ötedeki bir diğer ağacın dibine geçti, Hülya da onu takip etmişti. "Güzelliğe aldanmamak gerek hanımefendi, güzellik yanıltıcıdır." "Doğru." diye onayladı onu genç kız dalgınca. "Aldanmamak gerek." "Bu sarmaşıklar ağaçların gövdelerine usulca dolanır. Pek de güzel dururlar ha. Lâkin bir bakarsınız mendeburlar iliğini kemiğini kurutmuş koskocaman çınarın. Geriye kof bir kabuktan ötesini de bırakmamış, her bir nimeti kendisine almış."

" Tek yanlışım ol." • Büyük sürgünün ardında bıraktıkları...Kusurların kadını en büyük kara lekesini alacakken davası olan bir yiğitle karşılaşır. Bir gelincik açarken kafkasya dağlarının eteklerinde... • Derler ki yaradan en çok sevdiği kulunu imtihan edermiş. Onun imtihanı ise altı yaşından beri başlamıştı. Beliz.. İz bırakan , işaret. Kişi adının kaderini yaşarmış.

(TAMAMLANDI.) Çok istediği bölümü kazanmak için çok çalışmış ve sınav sonucunun açıklanmasını büyük bir sabırsızlıkla bekleyen genç bir kız. O çok beklediği sonucun açıklanacağı günün gecesi, sadece eğitim hayatını değil, tüm yaşamını etkileyecek olaydan bihaberdi. ⏳ "Ben seni tanımıyorum," dedim, soğukça. "Tanıyacaksın," dedi, sakince. Konuşma tarzında beni rahatsız eden bir şey vardı. "Daha çok zamanımız var."

"Seninle gelmeyeceğim ben katilsin sende arkadaşlarında katil!"diye bağırdım bileğimi kurtarmaya çalışırken hızla bana döndüğünde bileğimi bıraktı ve öfkeyle konuşmaya başladı. "Şuan bu katil dediğin askerler sayesinde hayattasın anlamıyor musun? Senin köyünü basanlar Türk askeri değildi. Benim arkadaşlarım öldü bu sınırda yanı başımda öldüler. Senin köyün ve savundukların yüzünden. Seni orada Tahranda buldum Türkmenistan dan seni oraya getirmişlerdi o köyden geriye kalan tek kişiydin sen. Ben seni o teröristlerin elinden almasaydım şimdi kim bilir kime satmış olacaklardı seni yada bir terörist olarak yetiştireceklerdi o yüzden yat kalk bana dua et." ********** +18, şiddet ve küfür içerir. Tüm hakları saklıdır.