Alt tarafı deniz kabuğu toplarken yaralı bir asker gördüm ne olabilir ki?

"Kimsesiz olduğum için mi bu kadar kolay arkanı dönüp gidiyorsun?" İlk defa dile getirdiğim gerçekle boğazımdaki yumru yutkunmamı, göğsümdeki acı nefes almamı engelliyordu. Bana doğru döndü, donuk ifadesinin altında pişmanlık ya da üzüntü aramaya çalıştım ama hiçbir duygu barındırmıyordu. Ondan gelecek şeye hazırlamaya çalıştım kendimi ve o, asla duymak istemediğim o kelimeyi söyledi. "Evet."

İnsan çocuk yaşta ağzından çıkan tek bir cümlenin hayatını değiştireceğini bilemezdi. Çocuk aklı ileriyi tahmin edemezdi. Anisa daha çocuktu ve annesinin ihanetini babasına söylediğinde yuvalarının dağılacağını fiziksel ve psikolojik şiddete maruz kalacağını bilemezdi. Ondan sonra hiçbir şey yolunda gitmediği gibi kendini zorla abisine kabul ettirme işinde başarılı olabilecek miydi? Bıkmış, usanmış bir halde düştü yollara yanında can dostu Mırmır'ıyla. Gelişine sevinmeyen abisinin evlenmek üzere olduğunu da bilmiyordu. Bir de abisinin can dostuna aşık olacağını. Telsizci olmanın en iyi yanı operasyonlardan anında haberinin olmasıydı. En kötü yanı ise sevdiğinin haberini almaktı. "Yüzbaşı Bozan yaralandı... Yüzbaşı Bozan ölüyor komutanım... Helikopter istiyoruz. Çok kan kaybediyor..."

Kendi halinde yaşayan tıp fakültesi öğrencisi Kayra bir gün fazla miktarda paraya ihtiyacı olduğu için ek iş aramaya başlar.Arkadaşı sayesinde bulduğu tekerlekli sandalyeye bağlı bir adamın bakımını üstlenme işini başta kabul etmez fakat sonra kararı değişir. Bakacağı adam yani Doğan önceki nişanlısı yüzünden kadınlara güveni olmayan ketum bir iş adamıdır. Kader yine de ağlarını örer ve onları bir araya getirir. Peki onlar bir arada kalmayı başarabilecekler midir? "Benimle hiç konuşmayacak mısınız?" Yüzünde herhangi bir duygu belirtisi yoktu."Pekâlâ bende kendi kendime konuşurum.Yapmadığım şey değil sonuçta." Yine tepki vermedi.Hep yaptığı gibi sadece yüzüme baktı.

Bir kalbe, beyin ve kalp arasındaki o savaşı çıkaracak kişi geldiyse yandınız demektirdi benim lügatımda. Benim savaşım ne zaman başlamıştı bilmiyordum ama o savaş bir kere çıkmıştı bunu çok iyi biliyordum. Savaş. Adı gibi kalbime de savaşı getiren o adamdı. Beni tarumar eden o adamdı. Sevdiğim adamdı. *** Kapağımızın tasarımcısı dreammsolider'dir. İnstagramdan ulaşabilirsinizz.

Bir gün işe gitmek için hazırlanırken ayakkabımın içine gizlenmiş gizemli bir mektup zarfı buldum. Sonrasında ise her şey değişti.

Nare, güç ve direnç sahibi demekti. 🤎🩺

Bir gün evlenirsem isteyeceğim gelinliğin içinde iki ay sonra olacak düğün için provadaydı, hayır gelinlik pek sorun değildi de yıllardır aşık olduğum adamla evlenecek olmasına nasıl tepki vermeliydim bilemiyordum o zamanlar. Bu sebeple görümce rolünü üstlenmiş ve kendimi burada bulmuştum. Bana 'onu çok seviyorum evleneceğiz !' dediğinde "Bende senelerdir seni ne büyük bir aşkla seviyorum ama asla söyleyemeyeceğim." diyememiştim tabi ki , onun yerine "Çok sevindim , umarım mutlu olursunuz." demiş ve gülümsemiştim herkesin en yakın arkadaşım olarak bildiği ve senelerdir aşık olduğum o güzel düşünceli fakat beni hiç fark edemeyecek olan o adama... Kapak: WDKG Tüm hakları saklıdır.

#73 Genel kurgu (31.7.2016) #78 Genel kurgu (31.3.2018) #7 Hayat (20.01.2019) #64 Genel kurgu (29.01.2019) Dopdolu otobüste hem iyi tutunabileceği bir nokta ararken hem de elindeki kitapları zapt etmeye çalışıyordu, fakat o kadar çok ani frenlerle sallanıyordu ki otobüs daha fazla ne kadar dayanırdı bilinmez. Tam birileri inmiş biraz otobüsün içi rahatlamıştı ki yeni hareket etmeye başlayan araba tekrar aniden durunca dengesini kaybetmiş olan Zeynep yeri boylamamak için bulduğu ilk kolu tutuvermişti! Kolun sahibi ise otobüse Zeynep'ten önceki durakta binmiş olan Emre idi. Hatta otobüsün camından o geçen günkü kızı görünce üniversitede okuyor oluşuna şaşırmış ve Delal'in neden abla dediğini anlamıştı. *** Zeynep kolunu koparacak gibi tuttuğu kişinin Emre olduğunu gördüğünde sanki olabilirmiş gibi biraz daha utandı . Çünkü nedense hep böyle rezil olduğunu düşüneceği durumlarda kalır ve tek tesellisi nasıl olsa kimse beni tanımıyor olurdu. *** Asiye Hanım Mahallesi bu gençlerin ilk gençlik heyecanlarına, arkadaşlıklarına, aşklarına tüm görkemiyle tanıklık ediyordu... &&& "Önemli olan dostluktu." Aklımda şu an hiçbir kurgu yok, isim ise birden aklıma geliveren türden.. Peki birazcık eskiye gitsem akıllı telefonlardan, güzel arabalardan, zengin kötü çocuklardan uzaklaşsam Asiye Hanım Mahallesi sakinlerinin hayatlarını, deli dolu zamanlarını, masum aşklarını, meraklı teyzeleri, pos bıyıklı amcaları, gerçek delikanlıları ve mahallenin kızlarını okumak ister miydiniz? Bakalım neler yaşayacağız not: bu hikayede çirkin kızlar da var zengin olmayan erkelerde. sen de varsın ben de

Ben seni seviyorum...kardeşimden farksız o hem 5 yaş küçük...ufaklıkla ne işim olur... Dizlerimin üzerinde eğilip kapıya biraz daha yaklaştım.. -Bin gönlüm olsa birini vermem.. Benim gözüm sadece seni görür... Hem görmedin mi erkek çocuğundan farksız.. Kıskanacağın son kişi bile değil... Titreyen dizlerimle ayağa kalktım... Perdeyi araladım.. Balkona çıktım.. Semih gelen sesle başını bana çevirdiğinde.elinde telefon öylece kaldı... Gözlerine baktığımda anlamıştı onu duyduğumu.. Balkonda duran kitabımı aldım ve tekrar içeri girdim... Kapıyı kapatıp perdeyi çekmeden son kez yüzüne baktım.. Ve o perdeyi kapattıktan sonra yıllarca onun olduğu tek bir gün açmadım...