Benliğini kaybetmiş, adını bile unutmuş, gencecik yaşında boyundan büyük acılara boğulmuş, kendini kirli sanan bir kadın. İstediği her başarıyı elde etmiş, mükemmel bir hayata sahip olan, her istediğini gerçekleştirmiş bir adam. Kader bu iki hayatı karşılaştırdığında çoktan onlar için yazılan senaryo oynamaya başlamıştı. Kadının ve adamın ise aklında tek bir soru vardı; "Bir oyun ne kadar kirli olabilir?"

Yol boyunca ne hissedeceğimi ne düşüneceğimi bilememiştim. Her defasında belki bu sefer başkadır umuduyla hareket ediyor kendimi kandırmaktan ileriye gidemiyordum. Evimin anahtarını bulup kapıyı açmak istediğimde benden önce kapım hızla açıldı. Bakışlarım onu bulduğunda boğazımdaki yumruyu hissedip yutkunmaya çalıştım. "Efsun..." adımı kısık sesle tepkimi ölçmeye çalışır gibi söylemişti. Omuzlarım sanki umursamadığımı göstermeye çalışır gibi yukarı aşağı hareket ettirip dudaklarımı içeri bükerek ona baktım. Gözlerimiz birbirini bulduğunda bana öyle derinden bakıyordu ki. Sanki içime hapsettiğim, gizlemeye çalıştığım hayal kırıklarım bir film şeridi gibi gözlerime yansıyor gibi bakışlarını pür dikkat beni izlemeye odaklamıştı. Umursamıyormuş gibi davranmaya çalışmam ona işlememiş olmalı ki beni teselli etmek için hazır kollarını iç çekerek bedenime sardı. Saçlarımın arasına bir öpücük kondurup; "Benim güzel kızım..." dediğinde ise bende film tamamen koptu. Kızım... İnsan bir kelime ile sarsılır mıydı? Bir kelime canımı bu kadar çok yakmamalıydı. Bunun bendeki eksiğini bildiğinden kendisi tamamlamak ister gibi sımsıkı sardı beni. Kollarının arasındayken kendimi daha fazla tutamayıp hıçkırarak ağlamaya başladım. Ne kadar çabalarsam çabalıyım onun yanında hiçbir şeyi gizleyemiyordum. Bir bakışı, bir sözü tamamen çözülmeme yeterli oluyordu. Ama o zaman bilmiyordum. Gün gelecek bir gün sırf o üzülmesin diye kendimden geçercesine hissettiklerimi, yaşadıklarımı gizlemek zorunda kalacağımı bilmiyordum. Kapak tasarımı @bataklikyakamozu

"Demez mi anası, topallığına bakmadan benim kızıma göz koymuş diye? Der. Bu konuyu bir daha açma anne." ****** "Seni yaktım, kül ettim ruhumda; ama yine bana senin kokun geldi. Meğer ben seni küle çevirirken, ruhum iradesizce kokunu saklamış," dedi gözlerime bakarken. Sözleri dudaklarından her saçıldığında, benim cehennemden farksız kuyularım harlanarak coşkunca alevlendi ve onun sözlerinin ucunu yaktı, tutuşturdu. Yakmalı ya da yanmaya hazır olmalıydım. GÜL KOZASI İSMİ İLE YAYINLANAN İLK KİTAPTIR. 13.08.2020 tarihinde yayımlanmaya başlamıştır. HİKAYE ŞAHSIMA AİTTİR. ÇALINMA DURUMUNDA YASAL İŞLEM BAŞLATILACAKTIR...

Çaresizce etrafına bakındı, küçük bir mucize istiyordu ve bu mucizeyi karşısındaki adamın sağlayacağını biliyordu. Belki çok iyi tanımıyordu bu adamı ama başka hiçbir seçeneği yoktu. Söylediği yalanı kurtarmanın başka yolu yoktu. Umut dolu gözlerle adamın açık kahve gözlerine baktı. Karşısındaki kişinin ara sıra kendisine bakıp uzun uzun dalıp gitmesinden korkmuyor değildi. Adamın kötü biri olduğunu da sanmıyordu ama tam anlamıyla güvenmiyordu da. Muhtaç olmasa asla böyle bir şey yapacak biri değildi. Ama kısa sürede yeni bir sevgili adayı bulması çok zordu. "Ee ne diyorsun var mısın?" Esin merakla bakışlarını adamın yüzünde gezdirdi. Yakışıklı biriydi aslında daha doğrusu ayrı bir karizması da vardı. Ama bir farklıydı...sanki acı çekiyor gibiydi. Adı neydi bu adamın? Hatırlamak için kaşlarını çattığı an adamın kafa sallaması ile beynini kurcalayan ismi bulmaktan vazgeçti ve gülerek baktı. "Varım."

"Başka bir kadın oldu mu?" Güldü. İlk kez bu kadar içten, bu kadar nefes kesici güldüğüne şahit oluyordum. Bu gülüş öyle çok işlemişti ki gözlerime aklımdan her şey silinse bir tek bu gülüş kalırdı. "Sence" dedi burnunu burnuma sürterek "Sence olmuş mudur göl gözlüm?" Diyerek bir öpücük bıraktı burnumun ucuna. Kendini biraz uzaklaştırıp vereceğim cevaba odaklanmıştı. "Olmuş olabilir" derken olmaması için yakarır gibiydi sesim. Yüzündeki mimikler ciddileşirken nefesi yüzüme vuruyordu. YETIŞKİN UNSUR İÇERİR. *Bu isimle yazılan ilk wattpad kitabıdır.* Kapak tasarım: @kitapkurdululu

Gözlerim onunla kavuştuğu anda tek bir cümle dökülmüştü ellerimin arasındaki idam tahtasından. "Bana bunu yapmaya hakkın yoktu." Dudakları hafifçe aralandığında gözlerine bir ifade çöktü. Fakat ben o ifadenin tercümanını yapmak istemiyordum. İstediğim şey idam tahtasına bağlanan ipi kesmekti. "Ben dilsizim. Orada ölebilirdin. Nalan olmasaydı derdimi kimseye anlatamazdım anlıyor musun? Alerji olduğunu, kaç saat bu halde olduğunu anlatamazdım. Kimse beni anlamıyor. Ağzımdan dökülen tek şey iğrenç iniltilerken beni çaresizce bırakmaya hakkın yoktu. Ağzımdan çıkan o iğrenç seslerden nefret ediyorum! Senin yaptığın şey dilsiz oluşumu en sert şekilde yüzüme vurmaktı. Ve ben yıllarca bu duygudan itinayla kaçarken sen beni tepetaklak içine savurdun! Benim düşmeme neden oldun!" Ellerim hızlıca döktü içimde biriken tüm gerçeklikleri. Ruhumun bedenime verdiği ızdırap gün yüzüne çıktı acımasızca. Gün yüzüne acımasızca çıkan ızdırap tüm duygularıyla sertçe Barbaros'un yüzüne çarptı. Bu detayı yeni fark ediyor gibi bakıyordu bana. Sanki benim dilsiz oluşumun yeni farkına varmış gibiydi. Evrendeki tüm toprakları içine hapsettiğini düşündüğüm gözlerine cansızlık hâkim olurken ben yeniden, hayatımın her aşamasında olduğu gibi, duygularımda bir ikilem yaşadım. Dilsiz olduğumu yeni fark etmiş gibi ifadesi benim için ne anlam ifade etmeliydi? Beni sıradan bir insan olarak mı görüyordu veyahut dilsiz oluşumu sadece bir süreliğine unutmuş ve gün yüzüne çıkan gerçeklik onu hayal kırıklığına mı uğratmıştı? Cevabı neydi? Peki ya benim istediğim neydi?

Yetimhanede büyüyen Rüya'ya masal gibi bir hayat vadeden Aras Karahanlı bu masalın aşk kısmını eksik bırakmış, Rüya'nın masalına "bir parça masal" demiştir. Aşk tamamlandığında ise gerçekleri öğrenen Rüya Aras'ı çok sevdiği halde terk etmiştir. Bir Parça Masal kitabının devam kitabı olan Bir Parça Masal 2 Aşk'ta masal kaldığı yerden devam ediyor. "Gitme!" Söylemeseydi ölürdüm, söyledi yine öldüm.

Ölen karısının ardından vicdanını siyah perdeler ardına saklamış, merhametine kilit vurmuş bir adam. Hala eski karısının yasını tutan, kalbinin kapılarını mühürleyen acımasız bir yaralı... Mahkum olduğu evliliğe bir sene katlanmak zorunda olan, hırçın bir kadın! Siyahlar içindeki kalbi kazıyarak gün ışığına kavuşturan, tutsak bir kuş... Yalanları ezen, harabelerden çıkan ve nefretten aşka teslim olan, anlaşmalı bir evlilik. Karanlık adamın kalbine güneş gibi doğan, kanatlarını sadece Beyazıt'a uçmak için çırpan Hüma Kuşu... Peki, o kalbin eski sahibi ölmediyse... Yakan bir adam, tutuşan iki kadın! Etrafa savrulan külleri toplamaya korkan kalpler. Harmanlanmış bir doğu klasiği...

Ellerini göğsünün üzerinde bağlamış,sessizce bavulumu hazırlamamı izliyordu.Acı çekiyordum,hemde daha önce hiç çekmediğim kadar. "Eminmisin?"diye sordu. O ana kadar bütün serin kanlılığımla gözyaşlarımı tutmuş,bir damla gözyaşı akıtmamıştım.Ama bu soru,tamamen dağıtmıştı beni.Kirpiklerimi kırpmadan dökülüyordu yaşlar. Kendimi engelleyemiyordum.Yanına yaklaşıp burnunun dibine kadar girdim.Gözlerinin içine bakarak,"Şimdi neden bunu soruyorsun?Sen beni istemiyorsun ki!"dedim. Gözlerini kapattı."Beni hiç kalbine sordun mu?"diye cevap verdi ve gözlerini açtı. "Kalbime sormama gerek yok,aklımı kullanabiliyorum."dedim ve bavulumu alıp kapıya yöneldim. Tam yanından geçerken, "Bu kapıdan çıkarsan,bir daha geri dönemezsin."dedi. Olduğum yerde durdum, birkaç saniye bekledim,yüzüne bile bakmadan "ELVEDA"deyip dışarıya çıktım.

Ben, Deniz Gürsoy. Yirmi sekiz yıllık kısacık ömrümde sadece bir kez aşık oldum. Kalbim sadece bir kişi için atıyor, bir kişinin yanında hızlanıyor ve ben kalbimle gurur duyuyorum. Aciz bedenimin umutla şekil aldığını ve hayallerle nefes aldığımı şuan anlıyorum. Güneşin hiç doğmayacağını düşündüğüm, zifiri karanlık gecelerde sevdiğim adamın hayalini kurup kendime umut vermek istemesem de aslında kendimden kaçak nasıl hayaller kurduğumu şimdi fark ediyorum. Henüz kavuşamadan ayrılığın yakıcı kollarında savrulmaya başlıyorum ve gözlerim doluyor. Titriyorum. Yüreğim sıkışıyor, sıkışıyor... Onu rahatlatmak için derin bir nefes alıyorum ve sevdiğim adamın kokusu burnuma ulaşıyor. Ah nasıl da aşk kokuyor, nasıl da hayal kokuyor... Merdivenlere adım atan adam, İlker Karali. Nam-ı diğer, kelebek adam. Toprak rengi gözlerini yaşlı gözlerime çevirdiğinde dudaklarında bir gülümseme peyda oluyor ve ben ona bir kez daha aşık oluyorum. Kalbim, göğsümü dövüyor. O kadar hızlı atıyor ki ömrüme yayılacak kalp atışlarının hepsini şuan tükettiğimi ve birazdan öleceğimi hissediyorum. Ölümün soğukluğu boynuma usulca nefesini üflediğinde korkmuyorum. Çünkü biliyorum. Eğer şimdi, şuan kelebek adamıma bakarak ölürsem dünyanın en mutlu insanı olarak öleceğim. Bunun bir rüya olmasından korkuyorum. Aynı zamanda ona dokunursam uyanacağımdan korkuyorum. Bana bir adım daha atan İlker Karali, nam-ı diğer rüya adamım 'Deniz,' diye fısıldıyor ve dalgalanmaya başlıyorum. 'Bu sefer o aptal çocuk olmayacağım. Bu sefer o kıvrımlarda yaşayan her kelebeğe bir hayat da ben vereceğim.'