KİTAPTA ŞİMDİLİK BAŞLANGIÇ BÖLÜMÜ BULUNMAKTADIR. SONRAKİ BÖLÜMLERİN YAYIN TARİHİ BELLİ DEĞİLDİR. BUNA GÖRE BAŞLAYIN LÜTFEN. Burası Sevgi Mahallesi; ismi gibi herkesin sevgi ve saygı içinde yaşadığı yer. Aile bağlarının güçlü olduğu bir mahalle. Babamın vefatından sonra annemle Ankara'dan İstanbul'a taşınmış aile apartmanında oturuyorduk. Eczacılık fakültesini bitirdikten sonra dayımın eczanesinde çalışmaya başladım. Genelde hep ben bakardım. Hayatım ise annemin benim için görücü bulmaya başlamasıyla değişti. Gerçekten sevildiğimi düşündüğüm an yüzüstü bırakılmamla. ~Alıntı Sadece yalnızların ve dertli olanların çıkabildiği tepeye çıkmıştım yine. Küçüklüğümde olduğu gibi... Ve her zamanki gibi yalnız değildim, hiç olmamıştım. Yanımda her daim varlığını hissettiğim kişi vardı. "Çok mu sevmiştin?" Bir zamanlar benim ona sorduğum soruyu sordu. Ben ona demiştim ki "Çok mu seviyorsun onu?" "Çok," demişti şüphe duymadan. Bende ise hep bir şüphe vardı. Sevmemiştim, sadece inanmayı seçmiştim. Hayat ise seçimimin yanlışlığını acı bir şekilde yaşattı. Terk edilmek, iliklerime kadar hissettim bu duyguyu. Başımı olumsuz anlamda salladım. Gözlerimden bir damla yaş akmıştı. "Sevseydim bu kadar acıtmazdı belki... Ama canım çok yanıyor." "Sevseydin daha kötüsü olurdu. Geçecek." Şüphe barındırmayan sesiyle konuştu yine. Ne zaman şüphe duymuştum ki ondan zaten. Hiç olmadığım kadar kördüm sadece... Sadece ona karşı. | Kapak tasarımı; İg: magenta

"Şey, ben senden uzun zamandır hoşlanıyorum" ben yanlış duydum sanırım. Benden hoşlanıyor muydu? Gerçekten mi? "Şaka değil dimi?" "Yok değil uzun zamandır cesaret bulamıyordum söylemek için sonunda buldum" bir an sustu " şey benle çıkar mısın?" BU GÜN BENİM EN MUTLU GÜNÜM. "E-Evet" bi anda karşımda sevinçten bağırıp sarıldı. Şu an sarılıyorduk ve her kes bize bakıyordu. Ve arkadan tanıdık bir adamın sesi geldi, "sonunda oldunuz mu" ve onun yanında yabancı bir kahkaha.

Çevresi tarafından kaptan olarak tanınan Ali Cihan Gencer aslında kod adı Kavur olan bir Milli İstihbaratçıdır. Yedi yıldır Kod adı Çaykara olan Balca ile yazışmaktadır. Mesleklerinin gizlilik ilkesi yüzünden özel hayatlarına, fiziki görünüşlerine ya da yaşadıkları şehirlere dair en küçük ipucu vermeyen görev sohbetlerinde birbirlerinden etkilenmeye başlarlar. Aralarındaki çekim kaçınılmazdır ve bir gün karşılaşmayı ummaktadırlar. Fakat bilmedikleri bir şey vardır. Balca, Ali Cihan'ın arkadaşının kardeşidir ve aileleri Çanakkale'de aynı mahallede yaşamaktadır. Aslında normal hayatlarında birbirlerini tanıyor olmalarına rağmen bundan habersizdirler. İki farklı tanışma tek aşk. Polisiye romantizm türünde yer alan bu kurgu yetişkin içeriklidir. Küfür, argo kelime ve şiddet öğeleri barındırdığını bilmelisiniz. Herkese keyifli okumalar dilerim :)

Ayşe , hiç bilmediği bir ülkeye görücü usulu bir evlilikle gelin gider . Sürmeneli Ayşe artık Alamancı olmuştur .

Ben ilk kez onun yangınında onunla yanarken bulmuştum kendimi. ''Alacalı...'' dedi büyülenmiş gibi. Alnı alnıma yaslandı. ''Alacalı Ahuşan... Bana yazılmış gibisin.'' Kaç kere döndü durdu parmakları tenimde sayamadım. ''Sabrın sonu selametse...'' Elleri benden ayrılıp bir iki adım karşıma geçse de sözleriyle beni kendine mühürledi sanki. ''Yemin ederim benim selametim bir sen, tek sen olacaksın.'' Bu hikaye bir kadının kocaman bir adamın kalbine düşüp büyümesinin hikâyesiydi.

Melek; çocukluğundan beri doğduğu kasabanın dışına çıkmamış, küçük hayatında herkes kadar sevilmeyi istemiş bir genç kadındı. Hayatı bilindik hayaller kurup, umutla geleceği düşleyerek geçiyordu. Ancak artık çocukluk bitmişti ve yetişkin hayatının hayallerle bağdaşmadığı noktada Melek de herkes gibi kalp yorgunluğunun ne demek olduğunu öğrenmişti. Düşleri herkesinki kadar klişe olsa da hayat karşısına hep trajikomik sürprizler çıkarıyordu. Ve bu genç kızın artık klişe hayallerinin gerçeğe dönüşmesini beklemeye değil yola koyulmaya ihtiyacı vardı. Çünkü mutluluk bekleyenleri değil uğrunda savaşanları buluyordu. Klişe Hayaller Durağı; sıradan mutlulukları kovalayan, bizden insanların hikâyesi...

Kiraz Mahallesinin yaralı abisi Halit ve masum kızımız Nazenin'in hikayesi... Başlama Tarihi : 2017

Sevgi ve entrikalarla dolu hayatını beraber göreceğimiz kimi zaman heyecanlacağımız kimi zaman üzüleceğimiz kimi zaman da gülmekten yerlere yatacağımız bir macera kitabı sizleri bekliyor:)

-Neden?'demişti sıcak nefesi genç adamın dudaklarına vururken. Uzun siyah saçları kirpiklerine takılmıştı. Ancak onu çekecek ne hali nede aklı vardı. Ona değen bedeni adeta karıncalanmıştı. Dolgun dudakları hafifçe titremişti. 'Neden kurtardın beni Tahir ağabey?' Neden? Neden ? Neden? Zihninde milyonlarca şey olsa da şuan duymak istediği şey bir cevaptı. Neden? Sesini, bakışını, gülüşünü haram ederken bu yaptığı nedendi ? Mahallesinin küçük kızına ağabeylik mi yapıyordu? Yoksa sağcılar kahvesinde solcu bir kızı polis elinden kurtardım diye alaya mı alacaktı? Tahir'in nefesi ciğerlerinde takılı kalmıştı. Kolları arasındaki kız perde ardından gördüğü o basma fistanlı bıcır bıcır kız çocuğu değildi. Örgülerine beyaz kurdeleler takılmış siyah önlüklü talebe de değildi. Bacaklarına geçirdiği kot pantolon, sırtına giydiği yeşil parka ve gözlerine sürdüğü kalın sürmeler ile bambaşka olmuştu. Genç bir kadın olmuştu. Lakin yinede içindeki o cıvıldayan kız çocuğunu yok edememişti. Çenesinin kıyısına bulaşan boya onu duvarlara yazı yazan bir devrimciden çok sulu boyasıyla resim çizen bıcırık yapmıştı. Çenesine doğru inen ince bıyıkları dudaklarının titreyişi ile kıpırdanmıştı. -Bilmiyorum.'demişti nefes verir gibi bir fısıltıyla. Sözleşmiş gibi gözlerini bir lahza çekmiyorlardı birbirlerinden. Mehmed Tahir'in eli kıpırdanıp kızın sırtından omuzuna doğru süzülmüştü. 'Bilmiyorum ama, eğer lüzum etseydi ben senin için ölüme de giderdim Feride.'

Aynı mahallede beraber büyüdüğüm, yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmeyen, yıllarca beni kendi kardeşi gibi gören ve koruyan, yıllardır ve hâlâ abim gibi görüp sevdiğim birisi şimdi karşıma geçmiş bana aşık olduğunu söylüyordu. Ben şimdi ne yapacaktım? Bir daha onun yüzüne, ailesinin yüzüne nasıl bakacaktım? O benim abim gibiydi, abimin arkadaşıydı, ailelerimiz çok yakındı, aynı mahalledeydik yıllardır. Gerçekten, ben şimdi ne yapacaktım? Kitap Kapağı için @irrelevantbird'e çok teşekkür ederim, emeğine sağlık <3