Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Ruhumdan kopan esintilerin sizi alıp götürmesine izin verin... Bu kitapta şiir de var resim de.Ruhumdan kopan her esinti bu eserimde... "Huzuru yudumlamak istiyorsan sessizliğe yoldaş olmalısın..." Sessizliğin küçük esintisine hoş geldin... ### Ah...Söyleyebilmek, haykırabilmek kelimeleri... Ne çok isterdim şimdi... Ama ben her zamanki gibi gecenin çığlığına gömüveriyorum sahipli ama kimsesiz haykırışlarımı... Biliyorum bir el bizi çekip çıkaracak bir gün bu anıtlaşmış ruhlarımızdan... ###

Bir orduya karşı tek başına savaşabilecek güçte biri mi? Ancak masallarda olur... Öyle değil mi? Doğa üstü bir yaratık düşmanı tek hamleyle yener ve savaş biter. Puff... Ordu yok olur. İnsanlar hiç bir şey olmamış gibi mutlu son yazarlar kitaplara. Bütün yaşananlar unutulur ve sıkıcı mutlu günler ölene kadar devam eder. Ha pardon! Masallarda iyi karakterler ölmezdi demi! Peki kimin iyi kimin kötü olduğunu yazarın belirlemesi adil miydi? Pamuk prenses masalının gerçeğini hiç okudun mu meselâ? Öyle beş on sayfada olup biteni demiyorum! Yazarın ilk yazdığı masalı diyorum. Ciltlerce süren o masalı... Hiç okudun mu? Yazarın tabir ettiği kötü cadının nasıl öldürüldüğünü bilir misin? Pamuk prensesin prensle evlenip mutluluğu tadarken üvey annesine yani Kötü Kalpli Kraliçe ye kızgın demirden ayakkabılar giydirterek ölene kadar dansetme cezası verdiğini kaçınız biliyor? Bu cezayı veren biri iyi kalpli midir? Ya da soruyu düzeltelim, bu ceza adil midir? Peki uyuyan birini öpmek ne kadar doğrudur? Masallar hiç de bildiğimiz gibi değilmiş demi? Peki şimdi ne yapmalı? Hangi rolü oynamalı? Dolunay bu yaşadığı inanılmaz hikâyenin kötü kalpli cadısı mı olmalı yoksa akılsız ve adaletsiz prensesi mi? Belki de en başından yeni bir masal yazmalı, kendi rolünü kendi oynamalı... Dolunay düşüncelerinden sıyrılıp derin bir nefes aldı ve bir masal başlatmanın heyecanı ve oynayacağı rolün korkusuyla "Ne yapmam lazım? Savaştan başka çare yok mu?" diye soruverdi Yonhi'ye. Yonhi de aynı şekilde derin bir nefes alarak "Savaşmaktan başka çare yok." dedi ve nefesini kasvetli havaya üfleyerek cümlelerine devam etti. "Daha bitmedi..." *** Fantastik bir hikayeye hoş geldin🤗 Adımlarına dikkat et, bu hikâyede her an her şey çıkabilir karşına...

"Bazen bazı şeylere üç nokta bırakmak gerekir. Ben hayata üç nokta bıraktım... Devrik bir kelimenin cümle kargaşası oldum hep. Beni devrik kalmış cümlelerim bağışlasın... Beni anlatamadığım o üç noktaya gömün... Gömün ki ah'larına takılıp kalmayayım... Gömün ki isimsiz bir zerreyken tüm seslerin sessizliği olayım..." ••• Bu hikaye geçmişi ve geleceği arasında arafta kalan Nevra'nın hikâyesi... Aydınlığı arzulayıp karanlığa mahkum olan Kamer'in hikâyesi... Zamansızlığın zamanında birbirini bulmuş ve belaya bulaşmış iki gencin hikâyesi...