"Karanlığa Hapsolmuş Ruhun,Aşk'la Başlayan Aydınlığın Hikayesi." İmer,henüz onyedinci yaşında devlet okulunda okurken,babasının lüks içinde yaşayan yeni patronunun yanında çalışmasıyla,hayatı tam anlamıyla sil baştan yazıldı. İmer okuma hayatını özel okulda devam ettirirken tehlikeli,sırlarla dolu karanlığa bürünmüş bir kutu misali olan Aras'ı bir mıknatıs gibi kendine çekerken,her belanın ardından başına gelecegini bilsede Aras'a asla boyun eğmez ve S ospopat Manyağın tüm ilgi odagı olur. İmer karanlık kutuya hapsolup yok mu olacak? Yoksa yavaş yavaş aydınlatıp içinde Aras'ın taş gibi donan kalbinin tek sahibimi olacak? "Bu okula geldigine pişman olacaksın Asi kız. Ruh hastası."

"Ne diyosun sen baba!? Ne..ne demek seni ortaya koydum!!" babam umursamazca suratıma bakmaya devam ediyordu. Bu ne yüzsüzlük nasıl bir vicdan anlamış değildim. "Duydun işte ne diye beni yoruyosun daha fazla.Ortaya koyacak param kalmadı bende seni koydum ama bu sefer kaybettiğime de pek üzülmedim." deyip hafifçe kahkaha attı.

Birbirlerinden ne kadar uzaklaşmak isteseler de yine birbirlerine çekilenlerin hikayesi... Adam güçlü ve sarsılmaz.. Kız narin ve bir o kadar da cesur! Kaderleri bir anahtarla bağlanmış bu iki insan nereden bilebilirdi bir oyunun içinde olduklarını? *ALINTI* "Sen beni adamlarından biri sandın herhalde! Bana emir veremezsin!" "Sabrımı taşırıyorsun!" "Umrumda bile değil o eve asla geri dönmeyeceğim!" Genç adam sinirle belindeki Beretta marka silahı çıkardı. Kızın kafasına doğrulttu. Kendisine bakan insanları umursamıyordu bile! "Sen bilirsin buradan ya benim evime gelirsin ya da zincirlikuyu mezarlığına!"

Hayatım boyunca öldürmek için yetiştirildim... Bunun normal olduğu öğretildi bana.... Ama şimdi bir ölü yerine, bir canlıya sokulmamı istiyorlar... Hemde karanlığın en güçlü liderlerinden birinin içine... Korkması gerekenler onlar... Sonuçta dünyada nam salmış, tek canlı cellat, yani "Ölüm Meleği" benim... Peki neden asıl korkanın ben olduğumu hissediyorum... "Ruhumun insanlık adına verdiği savaşı sen kazandın..." Ateş Dinçer... Ölüm Meleğini öldürebilen tek güç... Bana ruhumu geri veren tek gerçek... "Ölüm Meleği..." bu kitaba başlarken, sadece hayal ettim ve sonuç hayallerimin ötesinde bir mutluluk... Teşekkür ederim...

Kitapta rahatsız edici sahneler ve argo bir dil olduğu için kesinlikle 18 yaşından büyükler okumalıdır. Okuyacak olan arkadaşlarım bunu göz önünde bulundurursa sevinirim. ALINTI -Yo, bir sakıncası yok. Anlatayım. Ben 9 yaşındaydım. Öyle hayal meyal hatırlıyorum. Belki bilirsiniz, o zamanlarda yeni yeni duyulmaya başlamış bir seri katil dolanıyormuş ortalarda. Onun yüzünden insanlar geceleri İstanbul'da huzursuz uyurmuş. Dedem anlatırdı. Halk arasında ona tavşan diyorlarmış. İtici bir tavşan maskesi takıyormuş, ondan. Bundan 20 yıl önce ben 9 yaşındayken, bu psikopat orospu çocuğu benim ailemi katletmiş. Ben evde iken, uyuyorken. Annemi, babamı ve ablamı. Hayal meyal hatırlıyorum. Onları o halde...(hafif gözleri dolar). O günden sonra dedem baktı bana. Kendisi polisti. Benim mesleğimi seçmemde büyük rol oynamıştır. Oda 5 yıl evvel vefat etti. Eftalya'yla karşılaşana kadar da hep yalnız yaşadım. Kısaca böyle.