❝Burası Karadeniz, burada hiçbir aşk mücadelesiz olmaz.❞ "Karadeniz'e eskiden Konuk Sevmez Deniz derlermiş," dedi. Sesindeki buz dağı yüreğimi titretti. Bunu daha önce hiç duymamıştım. Demek hırçın dalgaların sahibi olan Karadeniz'e Konuk Sevmez Deniz diyorlardı. İlk kez duyduğum için olsa gerek garibime gitmişti. Ben de buraya gelen bir konuktum. "Peki ya, öyle mi?" diye sorduğumda bakışlarımı usulca ona kaldırdım. "Burası gerçekten konuk sevmez mi?" "Sevmez," dedi Kuzey net bir dille. "Alır, götürür, öldürür seni. Sen de elbet gideceksin buralardan, ait olduğun yere döneceksin. Buralar hiç konuk sevmez." Bir düşman kapıyı çalar. Elinde ölümle bekler. İmkânsız bir aşk başlar.

"Onlar ülke... ama benim vatanım burası," dedi, Alparslan eliyle kalbimin üstüne basa basa. "Kalbin vatanım, gözlerin yuvam. Kahkahan dalgalanan bayrağım kadar içimde şen." -Tüm hakları saklıdır. Herhangi bir kopyalanma, çalıntı durumunda gerekli işlemler yapılacaktır.

İşin aslı hayatım tam bir fiyasko olma yolunda ilerliyordu.

Sevgili defter, Ben bugün aşık oldum. Sahne ışıklarının altında, Juliet'in pencereden Romeo'ya uzandığı gibi uzandı üzerime aşk. Üstelik ölüm iksiri içmeye de yemin ettik. Ey Hermia! Bükme o masum boynunu. Çiçekteki iksirin etkisi bir düş kadar kısa, aşksa masallar kadar uzun. Gerçeği gömmeye bir avuç toprak yetmez, gençlik çiçek gibi açacaktır elbet gerçeğin üzerinde. Gençlik, pop şarkılarındaki nakaratlar gibi hareketli ve çarpıcı çünkü. Bu bir gençlik kumpanyası, Ve ben bugün aşık oldum.

"Sizin de var mı bekleyemem diyeniniz?" Kaşları çatıldı ve bir süre yüzüme baktı. Tok sesiyle konuştu. "Bizde tek yol, vatan yoludur. Beklemek istiyorsa buyursun, vatan yolu beklesin. Bekleyemeyen zaten benim olmaz." Gözlerimi kırpıştırarak yüzünü izledim. "Herkes aynı değildir Komutan. Sen asker yolu beklemek vatan yolu beklemektir diyorsun ama, herkes böyle düşünmez. Bekleyerek vatan mı kurtaracağız derler, haberin olsun." Kısılan gözlerini sonunda gözlerime çevirdi. "Aşk sadece güzelliğini sevmek değildir Hazal Hanım. Düşüncelerini, hayata bakışını, sana davranışını sevmektir. Saygı olmadan sevgi mi olur? İlk önce bana, mesleğime saygısı olacak." Sözleri daha çok kendine hatırlatır gibiydi. "Ben, vatan için ölüme nefesimden daha yakınsam böyle bir kadın ister, böyle bir kadın severim."

Farah Çehren, 26 yaşında işinde başarılı bir genel cerrahtır. Yıllardır görmediği anneannesinin hastalığını öğrenmesiyle yıkılan Farah; on dokuzunda bir genç kızken sırtında acı kambur ve yüreğinde sızı ile terk etmek zorunda kaldığı memleketine geri gitmek zorunda kalır. Köşe bucak kaçtığı geçmişiyle yüzleşmek zorunda kalan Farah, yılların birinde kalbinde misafir ettiği bir çift çakır göz ile karşı karşıya geldiğinde hayatın gazabına uğrar. "Ellerim teninde, burnum boynunda ve kafam göğsündeyken; sen tarafından bu savaşta mağlup ediliyorum, Farah." dedi. Teni tenime değiyor, ikimizi de yakıp geçiyordu. Yutkunmasıyla ellerimin altında hareket eden adem elmasını yavaşça okşadım. "Bir yanım gazap ve uğrattığın azap, bir yanım sen." Gözlerimi hafif kısarak onun büyümüş çakır gözlerine baktım. Gözleri uçsuz bucaksız bir ormanı andırıyordu. Merceğine aldığı her kimse anında kaybolurken ben onun merceğine yerleşmiş, o ormanın rotasını elimde tutmuştum. "Bundan memnun değil misin?" Dudakları titrerken yavaşça gülümsedi. Bu sadece bir gülümseme değil, bir boyun eğişti. "Kaybettiğime şükrettiğim tek savaşsın." Farah Çehren & Korhan Sair Çakırlı __ 📍Kitabın tüm hakları alarotaa'ya aittir.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Şeytan vazgeçtiği ruhu için pişman olur muydu? Alıştığı ruhsuzluk, başkasının gözlerindeki ruha imrenmiyordu ama o çoktan vazgeçmişti. Dönüşü yoktu, pişman olmak için çok geçti. Kuyruksuz tilkileri vardı ve ona ruhlarla oynarken yardım ediyorlardı. Ruhsuz şeytan gözlerindeki zehri akıtıyordu. Çaresi yoktu. En azından gözlerine çarpan içinde birden fazla ruhu barındıran yeşil gözlere kadar. Girdiği basit bir görev sadece şeytanın değil. herkesin sonu olacaktı.

Tarih 1930 Daha lise öğrencisi iken, dayılarının yanlarına gelmesi ile zamanını, halasının kızı besime, daysının oğlu Ali ve ablası Nesrin ile geçirir Mihrimah. Yıllar acele eder. Oyun oynar gibi oynar onlarla. Mihrimah gün geçtikçe büyür, genç bir kız olmaya serpilmeye başlar. Ali ise, genç bir Muallim adayı. Alman mektebinde, herkes gönül verirken birbirine, Mihrimah kendisinden korkar. Korktuğu gibi, kaçar da.. Çünkü küçüklükten beri münakaşa ettiği Ali ile göz göze gelirken, sol tarafında oluşan kıpırtılar gün geçtikçe şiddetlenir. Artık bir anlam vardır bakışlarında, tavırlarında. Ama Ali, çapkın bir gençtir. Onu gözetleyen her kızda kullanır yakışıklılığını. Gönlü hercai olup, daldan dala koşan bu genç adam, gecenin mateminde ya kuzeni Mihrimah'ı fark ederse?

Bedenini öne doğru büktü ve koyu kahvelerini kısarak dudaklarını büyük bir yavaşlıkla alnıma dokundurdu. Tam da o anda midemin aniden kasıldığını hissettim. "Eğer benden istediğin gerçekten buysa, abin olurum." Sarfettiği sözler ile kulaklarımda bir uğultu ve hemen ardından boğazımda bir yanma meydana geldi. Onu göğüsünden tutup kendimden uzaklaştırmak ve bu yakınlığın gereksiz olduğunu savunmak istedim ancak dudakları temasını kesmeden ve onu itmemden gram etkilenmeden sürtünerek burnumun ucuna kadar indi. "İhtiyaç duyduğunda, baban olurum." Dudakları burnuma küçük bir baskı uygulayarak kısa süreliğine tenimden ayrılırken çok geçmeden sıcak dudaklarının varlığını yanan yanaklarımda hissettim. Göğüsümde binbir çabayla canlı tutmak için çabaladığım, özenle sakladığım o minik kuşun kanatlarını delicesine çırptığına şahit oldum. Yutkunuşlarım arttı. Nefes alış verişlerim hızlandı. Dudaklarını aralayıp kısa bir nefes aldığı esnada burnunu bir kedi misali usulca yanağıma sürttü. "Sığınmak isteğinde, liman olurum." Ilık nefesini sertçe dışarı bırakarak aralık dudaklarımın arasından içeri sızmasını sağlarken kollarının arasında titredim. "Korktuğunda, kalkan olurum." Dudakları temasını kesmeden bir yol izlercesine dudaklarımı es geçip çeneme ilerledi ve bir sonraki durağında yumuşak bir baskıyla çeneme yaslandı. "Ne olmamı, neyin olmamı istiyorsan o olurum." Başını aşağıya eğmeden hemen önce bakışlarını gözlerime çevirerek yüz ifademi dikkatle inceledi. Rahatsız olup olmadığımı kontrol ediyor olmalıydı. Değildim. Biraz garip hisler içindeydim ancak bu senelerdir hissettiğim huzursuzluk, rahatsızlık ya da korku hislerine hiçte benzemiyordu. "İhtiyacına, isteğine göre şekillenirim ama bu durum kocan olduğum gerçeğini değiştirmez."