Bugün cuma yani haftanın son günüydü. O nedenle mi bilmem ama çok yorulmuştum. Eve girdiğimde hemen formamı değiştirdim ve mutfağa gittim. Bir şeyler atıştırdım. Biraz kitap okuduktan sonra kardeşimi okuldan almaya gittim. Kardeşimi okuldan almamdan 1 saat sonra annem geldi. Birlikte yemek yedik. Yorgun olduğum için odama gittim ve yattım. Saat 21:00'dı yinede uyumuştum. Gündüzleri uyuyan bir insan olamama rağmen uyumuştum. Gece aniden uyandım. Saat 00:27'ydi. Bazı takırtılar duydum. Ne olduğunu çok merak etmiştim. Yatağımdan kalkıp kapıya doğru ilerledim. Sonra durdum. Ne yani yakalanırsan "Bazı takırtılar duydum o nedenle buraya geldim. Pardon." diyemezdim. Onun yerine susadığımı söyleyebilirdim. Odadan çıktım. Sesler salondan geliyordu. Kapıya doğru yaklaştım. Hiç ses çıkarmamaya çalışıyordum. Kalp atışlarımı duyabiliyordum. Yaklaştıkça sesin daha çok fısıltılar gibi olduğunu anladım. Sanki iki kişi konuşuyordu içeride. Olamaz. Bu, bu annemin sesi. Peki yanındaki kim? Daha önce duymadığım ve görmediğim biri. Yabancı biri. Evimde bir yabancı vardı. Ve annemle konuşuyordu.

İntikam ateşi ile yanıp tutuşan tehlikeli bir suçlu ve onun tüm gerçekliğini ortaya döküp hapse attıran bir avukat.

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."