Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Karşısındaki kız, bir adım daha atıp yüz yüze gelmelerini sağladığında gözlerini kıstı. Güzelliği neden gözlerini kamaştırıyordu? Omuzundan aşşağıya dağılmış saçlarını hafif okşarken kapüşonlusuna uzandı. Güzelce saçlarının üzerini örterken "varlığın, yeryüzündeki hemcinslerine hakaret gibi" diye mırıldandı. Vera, onun dediğini duymamış gibi yaptı ve biraz önce adamın yaptığı hareketi kastederek "kendini saklama demiştin?" diye sordu. Genç adam hafif bir tebessüm etti ve kızın alnına uzandı. Islak dudakları orada kısa bir süre oyalandıktan sonra kulağına yaklaştı. "Vazgeçtim. Seni kendime saklamak istiyorum." Orkestranın rastgele parçalar çalıp Vera'nın çıkmasını beklerken mekandaki insanları oyaladıklarını bildiği için adamdan ayrılarak "bencilsin" diye takıldı. Barın'ın yüzünde karizmatik bir gülümseme oluşurken erkeksi sesiyle de "konu sen olunca hep bencilim" demesiyle dudaklarını birbirine bastırdı. Bu adam onu mahvediyordu. Aklında olan çaresiz düşüncelerini, geçmişini, amaçlarını ve tüm umutsuzluklarını unutturuyordu. Bu adam ona aşkı vermişti. Aşık olmayı öğretmiş, aynı zamanda da öğrenmişti. Barın Dağdelen, onun düzenini allak bullak edip bodoslama hayatına girmişti. İyiki de girmişti!

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

"Ey kahraman Türk kadını! Sen yerlerde sürünmeye değil,omuzlar üzerinde göklere yükselmeye layıksın." -Gazi Mustafa Kemal Atatürk

Hamza Mahir GÜMÜŞPALA Tanıdığınızı söyleyemem, henüz.

Arın en sonunda dayanamayıp beni yere indirip yüzümü avuçlarının içine aldı. "Benim limanım sadece senin ve bizim çocuklarımız için Işıl Kandemir."diyip sertçe dudaklarıma kapandı. İçimde tarif edemeyecek kadar duygu karmaşasını bir anda yaşarken içindekileri dışarıya vurmak adına Arın'a acemi ama bir o kadar tutkuyla karşılık verdim. Dudaklarımızı ayırıp anlını anlıma dayadı. "Seni Ölene Kadar Seveceğim. Ruhuma ince ince işlenmiş büyük bir mühürsün ve o mühür ordan asla geçmeyecek." •••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••• İki kalp birbirini tamamlamaya, birleşmeye çalışıcak. Peki ya başarabilecekler mi? Gece gündüze, gündüz geceye bulaştı. İki kalbin bir olması ve tek bedende atması. İlk yazdığım kitaptır. Acemilik vardır. Bunu bilerek okuyun lütfen. ⚜️NOT:TÜM KİTAPLARIMDA SADAKATLİ ADAMLAR VE KADINLAR VAR. İHANETE YER YOK. ©Tüm hakları saklıdır. ™©Wattpadte Ruhumdaki Mühür adı altında yazılan ilk kitap (Kullanılamaz)!

"Kimsin sen ?"diye sorması ile ruhsuzca kıvrılmıştı dudaklarım yeniden...Gri boş bakışlarımı koyu kahvelerine diktim, başımı hafif sağ omzuma doğru bükmüş psikopat ruhumu dışa vuran bir ifade ile bakmaya başlamıştım ona... "Ben ölümün ayak sesleriyim komutan..Peki sen kimsin?"sesim bir fısıltıdan farksız çıkmıştı, fazlasıyla soğuk...

Bir kar yağar ince ince Komandonun hali nice Bir operasyon var bu gece Vur vur dağcı komando Vur paraşütçü komando (Komando Marşı) **** ATEŞOĞLU aşiretinin varisi,üçüzlerin en çatlağı,lafını esirgemeden konuşan,kimseye eyvallahı olamayan ve en önemlisi kendini Vatanına adamış korkusuz bir asker..Bayrağını seven,milletine saygı duyan,özgürlüğü ve bağımsızlığı uğruna hiç düşünmeden canı verecek mavi bereli.. Mirhan ATEŞOĞLU.. Namı değer koçmar.. Bir diğer adı ise Kartal göz..

Düşe Kalka büyür insan. Kimi kanar kimi yanar. Çoğunu annesi sarar. Bazılarının ise yaradır annesi ta derinlerine. Benim annem bana el, bana yabancı. Benim annem kalbimdeki en büyük sancı. Kimsesizliği siz bana sorun. Ya da sormayın. Kelimelerle aram hiç iyi olmadı. Tıpkı duygularla olmadığı gibi. Neden mi böyle melankolik sözlerim. Neden mi böylesine acı dolu yüreğim. Kanadığımı kimse görmediğinden. Sizde sanın beni kalpsiz. Sayın duygusuz. Bırakın beni kendi halime. Elleşmeyin acılarıma onlarsız nasıl yaşanır bilmiyorum ben artık.

"Kaburgam acıyor," diye fısıldadı, gül kuyusu. "Kaburgamı çaldın benden." Adam kızın yüzünü tam kaburgalarının üstüne bastı. "Burada, gül kuyusu," dedi ifadesiz bir sesle. "Burası senin sürgünün. Buradayken ne ölüme kavuşabilirsin, ne de kendini geri alabilirsin artık." Kız, adamın kazağını kavradı, yüzünü kaburgalarının arasına gömdü ve kaşlarını çatarak başını iki yana salladı. "Ölüme kavuşturmayacaksın beni," diye fısıldadı. "Bana beni geri vermeyeceksin." "Asla." Kızın, göğsünün ortasında bir yarası vardı, o yaraya bir isim bile vermişti. Adam, o yarayı ondan çalmıştı. O yaranın adı, "çocukluğum"du. Artık yeryüzüne yağan gül yapraklarının rengi, kan kırmızısıydı. Zehirli kırmızı gül sarmaşıkları bağladı bizi, Birbirimize zehirlendik. O kâinat kadar eşsizdi, Ben basit bir gül kuyusu. Tutulmamız gerekiyordu, Tutulduk. Ben Gül'düm, O, içine düştüğüm Kuyu, Benim Kuyum. Gül Kuyusu.