"Oysa şu an, sokak lambaları yüzünü aydınlatıyorken o kadar güzel ve kusursuzsun ki... Bu büyüleyici güzelliğin karşısında mutsuz olmak Tanrı'yı gücendirir diye korkuyorum." Okul balosu günü kaybolan Ecrin'in ardından geriye kalan tek şey anılarını yazdığı defteridir. Defteri bulan ablası Eylül, Ecrin'in kaçırıldığına körü körüne inanmakta, ve hatta onu kaçıran kişinin onun okulunda olduğunu düşünmektedir. Ecrin'i bulmak için kimlik değiştirerek tekrardan liseye başlayan Eylül, kardeşinin hoşlandığı kişiye karşı bir şeyler hissetmeye başlayınca olaylar içinden çıkılamaz bir hal alır. Eylül, okuldaki sırları çözüp kardeşini bulabilecek midir? Entrikalarla dolu bu okulun üstesinden gelebilecek midir? Peki aşk? Yalanlar üzerine kurulu bir hayatta aşk ne kadar gerçek olabilir?

Kitapta Titanik hakkında bilinmeyenleri toplamaya çalıştım.Umarıım beğenirsiniz♥

Sıradan bir genç kız olan Ada Çağlar, Kızların belalı gözdesi Giray Ateş, Ada'ydı o. Uçsuz bucaksız bir okyanus da terk edilmiş bir ada. Annesiz ayakta kalabilmeye çalışan genç bir kız. Babası olmasına rağmen bu hayatta ki sevincini kaybetmiş küçük bir kız çocuğu. Babasıydı bu hayatta kalma sebebi, babasıydı bu hayata karşı dimdik durmasının sebebi, yoksa şimdiye dek ölüme kucak açacaktı. Bu iğrenç dünya da annesi bir başına bırakmıştı. 16 yaşındayken ve annesine bu kadar muhtaçken içinde ki boşluk tarif edilemezdi. 18 yaşında olmasına rağmen anne özlemi çekiyordu ve çekmeye devam edecekti. Karanlıktan korkmazdı. Çünkü yolunu aydınlatan bir ışığı vardı. Düşmekten korkmazdı. Çünkü her zaman arkasında desteği vardı. Peki, şimdi ne değişmişti? Hem karanlıktan korkuyordu hem de düşmekten. Çünkü onu tutan bir el kalmamıştı bu dünyada. 《•》 Onların tanışması tesadüf değildi. Tamamen intikamla oldu. Giray, Ada'ya kötü davranırken bir taraftan da yavaşça aşk rüzgarları tenine çarpıyordu ama o bunu fark edemeyecek kadar içi intikam arzusu ile dolmuştu. &&& Başka gezegenlerde hayat var mı, diye merak ederiz. Sanki bu gezegende yaşamayı becerebilmişiz gibi... KAPAK TASARIMCISI; @holanriss çok ama çok teşekkür ederim.

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

''Sevecek misin? Bir gün benim, Seni sevdiğim gibi sende beni sevecek misin?'' Gözyaşları hızla akarken dudakları titreye titreye bu soruyu sormuştu. Elini genç adamın dudaklarına getirdi. ''Bir gün beni gerçekten sevecek misin Bora? '' Bir kez daha sordu. Bir kez daha cevap alamadı. Elinde ki kanı sevdiği adamın yüzüne değdirirken, Onun bir cevap vermesini bekliyordu. ''Asude.. '' dedi genç adam. Ne diyecekti ki. O bile bilmiyordu. ''Sevmeyeceksin.. Beni hiç bir zaman sevmeyeceksin. '' Yarı baygın gözleri tümden kapanmaya yüz tutmuşken dudaklarında yer alan küçük gülümseme ile sevdiği adamın gece karası gözlerine baktı. ''Ben, Benden gidecek olan seni çok sevdim. Ruhumu verecek kadar çok. '' Ardından gözleri kapanmış ve karanlığa teslim olmuştu. Yorum yapacaksanız da aklınızın varlığı ile yorum yapın. Gereksiz yorumlara gerek yok! (İleri bölümlerden bir kesit. (Hikayemiz kötü sonla bitiyor sanmayın. Bence okuyun.)) Tüm seriler birbirinden bağımsız. :))

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Eski adı:Artık Benimsin Hikaye adı değişti. Mafya hikayesidir. Şiddet ve cinsellik içerir. KESİT (bölüm 2) Korkuyla kapıyı tekrar açmaya çalıştım açılmayacağını bile bile. Bütün vücudum bana yapacaklarını hissedercesine titriyordu. Tam arkama geldi ve durdu. Elini kapının kolundaki elime götürüp ordan çekti ve beni kendine çevirdi. Buz gibiydi, dün geceki gibi duygusuz ve buz gibi! -"Anlatmak istediğim bir şey var mı küçük kız?" Diye sordu tehdit dolu bir sesle. Ardından iri eliyle gözyaşımı sildi. Çaresizce titrerken belime dayadığı silahı hissettim. "Şu anda istediğin kadar susabilirsin. Fakat birazdan bu odadan çıkıp gittiğimizde seninle gerçekten konuşacağız." dedi ve silahı bastırdı. "Seni kimin gönderdiğini, neden gönderdiğini ve diğer bütün sorularımı cevaplayacaksın." Son çarem ondan insaf dilemekti. Kekeleyerek konuştum. -"L..lütfen bırak beni. Benim bir suçum-" Dinlemeden lafımı kesti. -"İki seçeneğin var. Konuşursun, canını fazla yakmamaya çalışırım. Yok eğer zoru seçmek istersen nefesini şimdi tüketme. Lazım olacak." Ekin Asar & Bulut Özen *Tecavüz yoktur.