[Fiction by Daphna & Mond] Հանահակի՝ (ճապոներենից թարգմանաբար "ծաղիկ") միֆական հիվանդություն,որը շատ հաճախ ավարտվում է մահվան ելքով։Այս հիվանդությունն ախտորոշվում է այն մարդկանց մոտ,ովքեր չափազանց ուժգին սիրահարված են մեկին և չնայած իրական աշխարհի սառնությանը՝ պահում են իրենց ներսում գարուն։Ծաղիկներն աճում են անմիջապես սրտում՝ պարուրելով այն,բայց չխանգարելով գործընթացին։Սակայն եթե հիվանդությունն աչքաթող անել,ապա հիվանդի մոտ կսկսվի ծաղկային հազ այն ծաղիկներով(ծաղիկները տարբեր մարդկանց մոտ տարբեր են),որոնք պարուրում են սիրտը և գտնվում են դրա մեջ։Աստիճանաբար՝ շնչառական օրգանները լցվում են ծաղիկներով և մարդը մահանում է։Այս հիվանդությունը չի բուժվում,բայց այն կարելի է նեյտրալիզացնել փոխադարձ սիրով,և ծաղիկները չեն ձգտի դուրս գալ,այլ կշարունակեն ծաղկել սրտում։

Փեյրինգներ՝ ՋինՄին, ՅունՍոկ Ռեյթինգ՝ PG-13 Ժանրեր՝ Առօրեական կյանք, Angst (գլխավոր հերոսի ծանր ապրումներ), AU (այլընտրանքային աշխարհ), սեր/ատելություն, հոգեբանություն։ Նկարագրություն՝ Որովհետև երբեմն ֆիզիկական գոյությունն այնքան քիչ է, որպեսզի մեղմի հոգևոր պակասներից առաջացած կռիվները։

Փեյրինգներ՝ ՅունԿուկ, ՆամՄին, ԹեՋին, Ռեյթինգ՝ NC-17 Ժանրեր՝ AU, Առօրյա կյանք, Angst(գլխավոր հերոսի հոգեկան ապրումներ), սեր/ատելություն, միստիկա, փիլիսոփայություն, հոգեբանություն, արյուն/տրավմաներ, զգացմունքների մերժում, ոչ փոխադարձ զգացմունքներ, hurt/comfort, OOC/out of character/, դրամա, ռոմանտիկա։ Նկարագրությունը՝ Բնությունը չի հանդուրժում դատարկություն։

Իսկ ի՞նչ, եթե գոյություն ունի մեկ այլ իրականություն։ Մեր իրականության մեջ քնելուց հետո մենք արթնանում ենք իրականության մյուս կողմում, անցկացնում օրն ու քնելուց հետո նորից արթնանում մեր իրականության մեջ։ Իսկ այնտեղից մեզ մնացած դրվագներով հիշողություններն ընկալում ենք որպես երազ։ Իրականության մյուս կողմում մենք նույնն ենք մնում, բայց տարբեր են իրադարձությունները,կյանքը, շրջապատը։ Արթնանալուց հետո ոչ ոք պատկերացում անգամ չի ունենում այդ իրականության մասին։ Իսկ երբեմն մեզ մնում են կարճ հուշեր։ Այն, ինչ մենք երազ ենք կոչում։ Բայց չէ՞ որ մեր ճակատագիրը մեր ձեռքերում է։

֊ Մենք հիմա աշխարհի ծայրում ենք ու միայն կարողանում ենք մեզ անպետք զգալ։ Սկսի՛ր հարմարվել, որովհետև մենք իրոք անպետք ենք։