''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Bugün cuma yani haftanın son günüydü. O nedenle mi bilmem ama çok yorulmuştum. Eve girdiğimde hemen formamı değiştirdim ve mutfağa gittim. Bir şeyler atıştırdım. Biraz kitap okuduktan sonra kardeşimi okuldan almaya gittim. Kardeşimi okuldan almamdan 1 saat sonra annem geldi. Birlikte yemek yedik. Yorgun olduğum için odama gittim ve yattım. Saat 21:00'dı yinede uyumuştum. Gündüzleri uyuyan bir insan olamama rağmen uyumuştum. Gece aniden uyandım. Saat 00:27'ydi. Bazı takırtılar duydum. Ne olduğunu çok merak etmiştim. Yatağımdan kalkıp kapıya doğru ilerledim. Sonra durdum. Ne yani yakalanırsan "Bazı takırtılar duydum o nedenle buraya geldim. Pardon." diyemezdim. Onun yerine susadığımı söyleyebilirdim. Odadan çıktım. Sesler salondan geliyordu. Kapıya doğru yaklaştım. Hiç ses çıkarmamaya çalışıyordum. Kalp atışlarımı duyabiliyordum. Yaklaştıkça sesin daha çok fısıltılar gibi olduğunu anladım. Sanki iki kişi konuşuyordu içeride. Olamaz. Bu, bu annemin sesi. Peki yanındaki kim? Daha önce duymadığım ve görmediğim biri. Yabancı biri. Evimde bir yabancı vardı. Ve annemle konuşuyordu.