Kılıç ne kadar keskindi? Veya bir kurşun ne denli yakardı canı? Hangi insan ölümle dik başlı halde karşı karşıya dururdu? İnsanoğluydu işte. Ne keskin kılıçlar, ne de kavuran kurşun yarasına karşın ölümle göz göze gelmeye cesaret edemezdi. Yıkılan tabular yıllar arasında kaybolurken hatırlamazdı evlat denen mahlukat kendi kurallarını. Bir gün bir ormanda veya bir çöp konteynırında göğsünde bir kurşun yarası, cildinde ufak tefek morarmayı bekleyen kızarıklık ve karın boşluğundaki bıçak darbeleri insanın hayatının bittiği değil başladığı yerdi. Hiç olmadı bir çatıda son alınan nefes olduğu zannedilen oksijen yeni bir güne bambaşka nedenler için uyanmak demekti. Ve bir adam için o başlangıç Hera Amine'nin berbat geçen günü ile karşı karşıya gelirdi. ---- Hera Amine & Aren Rollas

"Yanlış yapıyorsun." "Ben o yanlışı seni tanımakla yaptım zaten." "Büyük hata yapıyorsun ve bunu anladığında her şey için geç kalmış olacaksın!" Suratımın ortasına tokat patlattı, üzerime eğilip "Seninle hesabımız bitmedi henüz, Ecrin!" dediğinde, gözlerimi tam gözlerine odakladım. "Ben Ecrin değilim! Damla'yım!" dedim. Elleriyle saçlarımı kavradı. "DNA testinden sonra gerçek anne babanı nasıl inkar edeceksin?" Bu soruya karşı gözlerimi gözlerinden çekmeden konuştum. "Ya o DNA testi istediğin sonucu vermezse ve ben aradığın kişi değilsem? Bu vicdan azabının altından nasıl kalkacaksın, Hamza Aksoy?" Kaşlarını çatarak bakmaya başladığında hafif bir tebessüm ettim. "Bütün bunları unutma, Hamza Aksoy! Senin en büyük vicdan azabın ben olacağım!" ### Kader, Damla ve Hamza'yı karşılaştırdığında planı neydi? Bu aşk ne kadar sağlıklı olabilirdi ki? ### Her hikaye mutlu son ile mi biter? Bu hikayenin nasıl bittiğini merak ediyor musun? Okumaya ne dersin? Eee aramıza hoş geldin!