İzmirli 19 yaşında bir genç kız... Babasının yüzünden daha doğru düzgün bir kez dışarı çıkamazken yine babası yüzünden bilmediği bir şehirde , bilmediği bir aileye gelin giden bu kızın sonu ne olucak? Daha mı üzülecek , daha mı mutlu olucak ? Gelin beraber görelim. ••• Watpadde konu, kurgu ve isim açısından ilk kitaptır, tamamen şahsıma ait❗

"O kadar sarkma düşersin falan." diyen sesi duyduğumda dehşete düşmüştüm.Korkuyla yan tarafa baktığımda onu gördüm.O çocuğu .Az öncekini.Ne yani orda ne işi vardı? "Beni görmeye çalışırken düşmeni istemem doğrusu.Azıcık sola dönmen yeterli."diyordu yüzünden hiç kaybolmak bilmeyen gıcık sırıtışla. "Hiç de bile , niye sana bakacakmışım ki ben?"dedim kollarımı göğsümde birleştirip gözlerimi kısarken. "Peki neye bakıyordun o zaman?" Güzel soru,takdir ettim doğrusu.Ne demeliydim ki? Sana bakıyordum diyemezdim ki doğru anlamıştı maalesef ona bakıyordum. Boğazımı temizledim: "Kardeşim aşağıda mı diye bakıyordum.Babam bakmamı söyledi."dedim bilmiş bir ifadeyle.Yüzündeki bozulmayı görmeyi çok istiyordum ama çocuk hala sırıtıyordu.Arkama bakmakta olduğunu gördüm. Arkamı döndüm ve kimi gördüm bilin bakalııım: Mert'i.Ablasının bir tanesinii.. Kollarımı çözüp Mert'e döndüm."Geldin mi ablacıım."dedim gözlerimle içeri gitmesini işaret ederek. "Bir yere gitmedim ki Azra.Kaç saattir kumandayı arıyorum.Nereye sakladıın? "dedi dudaklarını büzerek.Yan taraftan kahkaha seslerinin şiddeti artmıştı. Aferin Mert, aferin ablacım. Sen böyle rezil et beni.

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...