Tanınan, bölümünde oldukça başarılı olan doktor kadın. Bazı nedenlerden dolayı Şırnak'a gitmek ister, ve cesaretini toplayıp orda yaşamaya karar verir. Şehit oğlu, Şırnak'ta herkesin adını duyunca korktuğu kim olduğu bilinmeyen Yüzbaşının yolları kesişir. ....... " Her yol , sonunda seni evine götür." Hayat her zaman sana güzellikler getirmezdi ama gelen karanlığın da ardından neler getireceğini bilemezsin. Verdiğin kararların içinde yalan, ihanet, kötülük, yanlızlık ve daha niceleri olabilir ama senin kalbin iyi olduğu sürece bunların hepsi senin ilerlediğin yolda karşına çıkan kötülük tohumları olur. Eğer sen gitmek istediğin yoldan eminsen, önüne hangi engel çıkarsa çıksın her yol, sonunda seni evine götürür' derdi. ....... "Telefondaki kadın sen misin Albay ile konuşan?" Sesin geldiği yöne dönmüştüm. "Evet bir sorun mu var?" Askerin kafası hemen Doğan Abi'ye dönmüştü. "Albayım bu doktor mu girecek kardeşimin ameliyatına." Kamoflaj ın içinde oldukça uzun ve yapılı biriydi. Sonra bana döndü ve gözlerini gözlerime kenetledi. Ne demek istiyordu bu asker. "Kardeşim içerde can verirken bizim burada canımız giderken, siz nasıl bu kadar rahatsınız doktor hanım!" Tabi sizin gibi burnu havada insanlar bilmez bir aile'ye şehit haberi vermesinin zorluğunu." O bana bunları derken benim aklımda tek bir anı vardı. Evet şehit haberi vermenin zorluğunu bilmiyordum ama şehit haberi almanın nasıl olduğunu çok iyi biliyordum.

"İçinde, yarım kalmış bir kız çocuğu var. Eğer izin verirsen... İzin verirsen onu büyütmek istiyorum." Ve gece bir adamın sıcak sevgisine gebe kaldı. Acı dolu bir sevgi mutluluğa kanat çırparken, gök yarıldı, üç ölü kelebek dirildi. Bir günlük hayat bahşedildi Tanrı tarafından. Sema ağladı, yeryüzünü yaşlarına buladı. Küçük bir kız çocuğu kollarını acı bir mutluluğa açtı. Yaraları sızladı, kanadı. İçi parçalandı. Ruhu eridi. Kül oldu, savruldu bir adamın yaralarla dolu yanık yüreğine. Dudakları titreyerek aralandı, feri sönmüş gözleri ışıldadı; "Sahi, büyütür müsün onu? Sever misin, okşar mısın saçlarını? Toplar mısın kırıklarını? Söylesene, sahiden yaşatır mısın tekrardan onu?" Bir seri katil ile şizofren bir kızın hikâyesi. 02.08.2016 ? Gizem / Gerilim'de #2

Beni sevebilir miydi gerçekten? Böylesi kötü bir adam, sevgi nedir bilir miydi? ▪▪▪ ID1826RG

On yıl boyunca ölü bir adama âşık olmak... Hiçbir karşılık beklemeden, yalnızca toprağını öpmek... Ona en çok ihtiyacın olduğu anda mezarına sarılmak... Can verirken giydiği kanlı gömleği saklayacak kadar çok sevmek... Genç kadın bu acıların hepsini yaşamıştı. Sevdiği gittiğinde, kalbi en derinden sarsılmıştı. Hiç kimsesi kalmamış gibi hissetmiş, sevdiği adamın yokluğuna sarılmıştı. Ta ki; o silahı kafasına dayayana kadar... Alisa işte o gün yeniden doğmuştu. Defalarca rüyasında gördüğü, gözlerine bakmaya doyamadığı o adam tam karşısındaydı. Kadın yıllarca ölü bir adamı sevmişken, şimdi o adam tam karşısında duruyordu. Asıl hikâyeleri işte şimdi başlıyordu... *** © TÜM HAKLARI ŞAHSIMA AİTTİR. HERHÂNGİ BİR KOPYALANMA, ÇOĞALTILMA VE ÇALINMA DURUMUNDA YASAL İŞLEM BAŞLATILACAKTIR.

Yelkovan her hareket ettiğinde, bir kan daha akıp kara toprağa karışıyordu. Bir kez daha hareket ettiğindeyse, yaralı kalpleri acıyla kavurmuştu o gece. Kimisi sevdiklerinin mezarında gözyaşı dökerdi, kimisiyse sevdiğini korumak için canını feda ederdi.. O gece her şeyin yeniden yazıldığı bir geceydi. O gece kanlı geceydi. O gece kanlı aşkın izlerinin başlayacağı bir başlangıç noktasıydı... ''Suskunluk, bu dünyadaki en acı imtihânımdı.'' * ✔TÖRE, BERDEL, AŞİRET KİTABI ASLA DEĞİLDİR! ✔Kitap final olduğunda bölümlerdeki mantık hataları veya diğer hatalar düzenlenecektir. ✔İLK BÖLÜMLERİN DÜZENLENMESİ İÇİN KİTAP 45 BÖLÜM YAYINLANDIKTAN BİR SÜRE SONRA YAYINDAN BİR MÜDDETLİK DÜZENLENMEK İÇİN KALDIRILACAKTIR!

Şarkılar yalan söylüyormuş Baran, kimse kimseyi öldürmüyormuş sevdadan... Şayet öyle olsaydı, girmez miydim benim için kazdığın mezara? Düşmez miydim o dipsiz çukurlara, karanlık kör kuyulara... Şiirler de yalan söylüyormuş Baran, düşülmüyormuş öyle ha deyince... Yürekte yanan yangın, kül etmiyormuş hiçbir bedeni. Şimdi ışıkları söndürmeli, Seni yazan kalemi kırmalı, Ve kalbimin kapılarını kapatmalıyım... İçim çok kanıyor, Ama savaşmalıyım. Tek bir damla gözyaşıma hapsedeceğim seni Baran. Yutkunduğum an gözümden değil, Kalbimden düştüğün an olacak inan.

"Eksiklerimiz kusurlarımız değildir." Ailem beni hep bunu söyleyerek büyütmüştü. Eksikleri olan insanları dışlamamayı, onları sevmeyi öğretmişlerdi. Ama neden bahsettikleri şey kendi başlarına gelince bana sahip çıkmamışlardı, yük olarak görmüşlerdi. Benim güzel bir hayatım vardı. Sevecen bir ailem vardı. Beni çok seven bir nişanlım. Gerçekleştireceğim hayallerim... Sonra bir gün bir kaza geçirdim. İlk başta seslerim, sonra nişanlım, sonra ailem sırayla terk etti. En sonunda kazaya sebep olan kişi ile kaldım. Sonra kalbim "Artık konuşma sırası bende" dediğinde bende sesizce onu dinlemeye başladım.

"O da mutlu değil bu halinden. Sen onun yerinde olsan mutlu olabilecek miydin?" Annem derin bir iç çekti. "Tabii ki mutlu olmazdım. Metin... Ben diyorum ki; bir yardımcı tutalım. Böyle engellilerle ilgilenen kişiler var ya... İlgilenir, ilaçlarını verir. Hem ben de artık dinlenir, biraz kendime bakarım." Boğazıma yutkunamayacağım bir yumru oturmuştu. Sandalyeyi hareket ettirip yanlarına doğru sürdüğümde çıkan seslerden sonra bana baktılar. "Madem bu kadar fazla geliyorum koyun beni kapının önüne! Ne gerek var bir yardımcıya para ödemeye!" Annem ayağa kalkarak yanıma doğru yürümeye başladı. Her gün olduğu gibi yine bir tartışmanın fitili ateşlenmeye hazırlanıyordu. ☆ °Kapak için Wattpad Üçüzlerin Kapak Sayfası'na teşekkürler... Mahkum diye nitelendirdiği bedenini hapsetmişti bir odaya. Hem bedenini, hem özgürlüğünü... Koskoca 3 yılı gitmişti birden ellerinden. Şimdi yalnız, öfkeli, mutsuz bir adam. Kime dokunsa ateş, çığ... Özgürlük bedende değil, ruhtaydı. Özgürlük bedende değil, yürekteydi. Özgürlük bedende değil, zihindeydi. Peki sen?

Yüzünü görmeyeli, kokusunu ciğerlerime doldurmayalı, bal rengi gözlerinde erimeyeli dört gün olmuştu. Dört yüz yıl gibi gelen dört gün... Bakışları kırgın, bakışları hüzünlü, bakışları özlem dolu... Hüznü silip, kırgınlığı onaracak bir cümle kurmak istedim, başaramadım. Kalbim, kalbine kavuşmak istercesine deli gibi atarken tek yapabildiğim nemli gözlerimle ona bakmaktı. Acımızı hafifletebilecek ne söyleyebilirdim ki? Başka adamın tohumları karnımda büyürken ben seni seviyorum, mu? Sevgim, acısını, acımızı silip götürebilecek miydi? Gözlerimizi aynı hizaya getirmek adına diz çöktü. Ellerini dizlerime koyup bana bakarken bende ellerimi hasret kaldığım sakallarına götürdüm. Gözlerini kapattığında derin bir nefes alarak kokusuna divane olan ciğerlerime kokusunu hapsettim. 'Sakallarım bile özledi seni...' diye mırıldandı. Elinin altında titreyen dizlerime baktı. Başını yavaşça eğip diz kapaklarıma birer öpücük kondurdu. 'Yaralısın, parçalanmışsın. Kanıyorsun. Yaralarından, acılarından, kanayan yerlerinden, tüm düşmüşlüklerinden öpüyorum.'

"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."