Bazı insanlar bir gün bir çukurun içine düşerler. Karanlık ve sessiz bir çukur. Kimsesiz çırpınır. Ardından bir gün gelir ve birileri sizi oradan kurtarır. Ben de düştüm o karanlık sessiz çukura. Ardından birileri geldi ve bana yardım etti. Beni daha aydınlığa götüreceklerini sandığım anda beni kör karanlığın en dibine attılar...

Hepimizin başkalarının dertlerine tahammül edecek kadar kuvvet vardır. Belkide o yüzden tanrı çoğu zaman mutsuzları bir araya getirir ki dertleri yok olsun. Bunları öğrenmek için kitap okumaya gerek yok. Çevrenize baksanız bile öğrenirsiniz. Ama bazı şeyleri sorman gerekir. Sorabilmen için önce öğrenmen gerek. Ve bir şeyi öğrenmek içinse her şeyden önce onu sevmek gerekir. O da öyle yapmıştı. Önce öğrenmişti hayatında neler olabileceğini sonraysa sordu daha neler olabileceğini ama gerçek cevabı alamadı. Her şeyi sevmesi gerekti önce hayatındaki olumsuzluklara rağmen. Kanser olmasına rağmen.. İyi okumalar :)

Epilepsi hastası olduğu için defalarca kendini öldürmek istemişti. Artık krizin belirtileri olan gül kokusunu, gözünün önünden geçen renkleri, şiddetli sarsıntıları istemiyordu. Evrenin en önemli kadınıydı, Gece'ydi. Ve onu tamamlayan bir Gölge ve gerçekleşmesi gereken bir kehanet vardı. Bunun yanı sıra aşık olması yasaktı, eğer aşık olursa ölecekti. Keşke Ilgaz, en başta, lanetlenmeden önce, kendini öldürseydi. Ama ölmek için çok gençti, aynı zamanda da çok geç.

Kanser olduğunu zanneden bir kızın hikayesi. *GÜNDELİK KONUŞMA DİLİ İLE YAZILMIŞTIR. İÇERİSİNDE BİRAZ KÜFÜR BULUNMAKTADIR. EĞER AŞIRI OLMAYAN VE HERKESİN KULLANDIĞI KÜFÜRLERDEN RAHATSIZ OLAN VARSA LÜTFEN OKUMA ZAHMETİNE DAHİ GİRMEYİN! GİRECEK OLURSANIZ DA UYARDIĞIM HALDE KÜFÜRLER HAKKINDA YORUM YAPMAYINIZ!!! İYİ OKUMALAR!*

İçim acıyor biliyor musun? Sen öyle uyuyorsun ya uzaktan uzaktan, varlığımdan habersiz... İçim acıyor.. Hani demiştim ya sana, ölürsem kalp yetmezliğinden ölürüm diye. Neden biliyor musun? Çünkü sen yanımda olmayınca, sensizlikten ölüyorum ben. Kalbim bile yetmiyor kendine. Çünkü kalbim bile biliyor, sensiz atsa bile güneş doğmaz benim yüzüme... 》REKLAM YAPANLARIN YORUMLARI SİLİNECEKTİR.

Bazen bir şeyleri gerçekten görebilmek için ambalajın altındakini ya da belki ötesindekini görmek gerekir. Zaten en güzel şeyler hep en garip ambalajlarla gelmez mi önümüze? *Önemli Not*: Bu hikaye, üç kısa hikayeden oluşmasını planladığım Bilimkurgu Kulübü Üçlemesinin ilk hikayesi. Bilimkurgu kulübünün ne olduğunu hikaye ilerledikçe size açıklamaya çalışacağım. Hikayelerin hiçbiri fantastik veya bilim-kurgu türünde değil ama karakterler bu türlerin sıkı hayranları olduğu için bu alanlarda bol bol referans vermeyi planlıyorum. Bu hikayede popüler dizi ve serilerden bahsedeceğim için göndermelerin çoğunu yakalarsınız. Umarım seversiniz. Keyifli okumalar :)

Anonim: Neden sürekli senin tuvalete ağlayarak koştuğunu görüyorum? Anonim: Neden arka bahçedeki en köşedeki ağacın altına oturup, sessiz sessiz ağladığını görüyorum? Anonim: Bir derdin var gibi. Anonim: Bana anlatabilirsin. Anonim: Benden sır çıkmaz. Güven bana. Seni dinlerim. Ada: Kimsin? Anonim: Derdini merak eden biri. Anonim: Hem de çok merak eden biri.

Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."