•kısa hikâye, tamamlandı "Neden böylesin?" diye sordu telefonun diğer ucundaki ses. Boğazıma oturan yumruya engel olamadım o an. "Ne sanıyorsun, sustuklarının kelimelerini katlettiğini falan mı? Ya da olmak zorunda olduğun kişinin gerçekte olduğun kişiyi öldürdüğünü mü? Ah, Gizel... Sen benim, kendini siyah sanan gökkuşağımsın."

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Eğer son derece güzelseniz 5. katta, sporcuysanız 6. katta, sanatkarsanız 7. katta, zeki ve becerikliyseniz 8. katta, eğer bunların çoğuna ya da birden fazlasına sahipseniz 9.katta, bunlardan birkaçına sahip ve zenginseniz 10. katta kalırdınız. Eğer bunlardan hiçbirine sahip değilseniz 1'den 4''e kadar herhangi bir katta kalırdınız. Tüm yeteneğime ve zekama rağmen ben zengin değildim. Yani 10. Katta kalamazdım.

En yakın arkadaşınızı aramak isterken hiç tanımadığınız biriyle dünyanın en saçma telefon konuşmasını yapmak zorunda kalsanız ne olur? Miray size anlatsın. & Hattın bağlanma sesi geldiğinde bir anda konuşmaya başladım. "Özgür, biliyorum bana çok kızacaksın. Maaşım yine bitmiş! Bu para nasıl bitiyor anlamıyorum, kendime kumbara alacağım artık. Bugün akşamki abur cuburları sen almak zorundasın. Bak, sakın alamam falan deme, yolarım saçını başını! Her ay sinema günlerimizi iple çektiğimi biliyorsun... Diğer ay gratis alışverişini ben yapacağım, sana söz veriyorum." Duyduğum ses, Özgür'ün incecik, kulak tırmalayan sesi değildi. "Of, rimelim bitmiş, diğer ay alsan iyi edersin." Bu... Bir erkek sesiydi. "Şey..." Ne diyeceğimi bilemiyordum. "Ben Özgür. Özgür Aydın, sanırım telesekreter sizi yanlış Özgür'e bağlamış." Gülüyordu. "Evet," dedim bir anda. "Sanırım hatlar karıştı!"

WattyTR2016 için yazılmış tek bölümlük bir hikayedir. "Benim zihnimdeki yılbaşında kar kırmızı yağıyordu; noel baba Azrail'di ve süslenen ağaçların altındaki paketlerden cesetler çıkıyordu."

*Kitap olduğu için bölümler kaldırılmıştır. Kutup Yıldızı Ephesus Yayınları farkıyla artık raflarda! 😌 Serinin 3 cildini bu kitap kapsamaktadır. Seri 6 kitap olacaktır. "Çünkü sen galaksinin en derinlerinden benim kalbimi aşkınla, parıltınla aydınlatmaya geldin Kutup Yıldızı." Yayınlanmaya başladığı tarih: 29 Mart 2014. Tüm hakları saklıdır. ©

Donuk gözlerini ucunda durduğu uçurumdan çekti. Bakışları beni bulduğunda gözlerindeki acı ifadenin ne kadar can yaktığını hissedebiliyordum. "Ve ben o gün..." durakladı. Kelimeler boğazına diziliyor, nefes almasını engelliyordu. "Ben o gün annemin tavanda sallanan cesedini izledim... "

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

"Bir gün ismimiz okunacak Ayrılık vakti gelip çatacak Ben hep seni düşüneceğim Ta yüreğime sokup bekleyeceğim İşte orada lambanın altında Seni sımsıkı sarıp İyi geceler dileyeceğim. Benim lambalı sevgilim." ** Buraya ait değilim. Bundan ismimin Mereéna olmadığından emin olduğum kadar eminim hatta. Eminim size, nasıl öleceğinizi bildiğimi söylesem bana inanmayacaksınız. Hatta belki çoğunuz bana deli damgasını yapıştırdınız bile. Ama bu benim gerçeğim, yok olmasını istediğim, nefret kustuğum parçam. Geçmişim puslu bir camdan başka hiçbir şey değil. Hiçbir şey hatırlamıyor olmam benim suçum değil. Siz isterseniz bana Mereéna diyin belki hiçkimse, Ben bu dünyaya ait değilim.