"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

"Bazen insan kendinin farkında olmalı." Oğuz'un konuşmasıyla bakışlarımı bardaktan çekip ona çevirdim. "Kendi güzelliğinin farkında olmalı." Kahvesinden bir yudum aldı ve devam etti. "Yüz güzelliğinden bahsetmiyorum. Kalp güzelliğinden bahsediyorum. Gönlü bedenlerinden taşan insanlar var ve ben onlardan biriyle tanıştım. Bu öyle biri ki henüz kendisinin farkında değil." "Nasıl yani?" Diye sorduğumda dudağının bir kenarı yukarı kıvrıldı. "Gönlü tüm dünyayı içine alacak kadar büyük ama o, içine sayılı kişileri alıyor. O gönülün değerli olmasını sağlayan şey de bu zaten." "Herkesi doyuracak kadar zengin, sadece kendini sevecek kadar fakir, etrafını göremeyecek kadar da kör..." Anlamaz bakışlarımı ona diktiğimde kahvesinden bir yudum aldı. Bu sözleri son sözleri olmuştu ve geri kalan süre boyunca hiç konuşmadan beni izlemişti. Ben de tek kelime etmemiştim zaten. Söyledikleri gönlüme dokunsa da bir o kadar da benden uzaktı. Derin bakışları içimde bir yerlerde çatlaklar oluşturdu. Bu öyle çatlaklardı ki içime derin bir korku yayıldı. Korkum, birine karşı herhangi bir şey hissetmekti. 🌺 "Sanki tüm dünya ışıklarını kapattı, karanlıkta birbirimizi bulamadık. Attığımız her çığlık, şehrin duvarlarına çarparak bize geri döndü." Bir rüzgar esti, yıktı tüm alışkanlıkları, bir daha esti ve yeni bir hayat sundu, yeni bir sayfa açtı ve kalem alındı ele. Yazılıyor şimdi alın yazıları, kuruluyor sahne ve açılıyor perdeler... 29.04.2020 / Çarşamba