O an yalnızca kaçmak istedim. Sanki kaçsam her şey düzelecekte çocukluğumu geri alabilecektim. Artık bu olanlara dayanamıyordum; acıya dayanamıyordum... Önümdeki upuzun yolda koşmaya devam ettim. Terden sırılsıklam olmuş saçlarım enseme kök salmıştı neredeyse. Nefes nefese kalırken artık durmam gerektiğini anlamıştım ya da derhal saklanmam gerekiyordu. Bunun için hiç düşünmeden önümdeki açık duran ilk kapıyla göz göze gelince arkama dahi bakmadan içeri girdim. Bu yer, bu insanlar bana acı veriyordu yalnızca. Bu ev ise bana bir hayat ışığı sunmuştu yeniden ama nereden bilebilirdim ki bu ışığında sönüp yeniden yalnız kalmamı sağlayacağını. Yeniden yalnızlığa mahkum olacağımı.. ☆☆☆ Hikayeme Hoşgeldiniz. Sabırla okumanızı tavsiye ederim. İlk birkaç bölümden sonra bırakamayacağınıza garanti verebilirim.

Kılıç ne kadar keskindi? Veya bir kurşun ne denli yakardı canı? Hangi insan ölümle dik başlı halde karşı karşıya dururdu? İnsanoğluydu işte. Ne keskin kılıçlar, ne de kavuran kurşun yarasına karşın ölümle göz göze gelmeye cesaret edemezdi. Yıkılan tabular yıllar arasında kaybolurken hatırlamazdı evlat denen mahlukat kendi kurallarını. Bir gün bir ormanda veya bir çöp konteynırında göğsünde bir kurşun yarası, cildinde ufak tefek morarmayı bekleyen kızarıklık ve karın boşluğundaki bıçak darbeleri insanın hayatının bittiği değil başladığı yerdi. Hiç olmadı bir çatıda son alınan nefes olduğu zannedilen oksijen yeni bir güne bambaşka nedenler için uyanmak demekti. Ve bir adam için o başlangıç Hera Amine'nin berbat geçen günü ile karşı karşıya gelirdi. ---- Hera Amine & Aren Rollas