Ik dacht echt dat het onmogelijk was om jullie ooit nog te ontmoeten.Vooral nadat ik hoorde van dat auto-ongeluk.Ik ging dood van binnen en er was niemand die me hielp.Nee mijn vrienden lachte alleen maar. Ze waren blij, blij dat jullie er niet meer waren.Als ze wisten wat ze me aan deden.Als ze me begrepen wisten ze hoe ik me voelde toen ik hoorde dat jullie er niet meer waren.Maar ze begrepen me niet en als ik ze ooit nog tegenkom zullen ze het nog niet begrijpen.Ik huilde nachten lang.Ik liet mijn verdriet niet zien aan iemand. Ze zouden me niet begrijpen.Maar ze zouden is moeten weten. Als ik dit kon vertellen had ik ze allang opgebeld en gezegd dat ze ongelijk hadden.Maar dat kan niet want dan raak ik jullie opnieuw kwijt.Jullie betekenen echt alles voor mij.Ik denk dat jullie zelf ook nooit zullen weten hoeveel jullie voor mij betekenen.Maar jullie hebben mijn leven gered.Als ik een tegenslag had waren jullie er altijd voor me.Dank jullie wel voor alles wat jullie hebben gedaan.

Dit zijn feitjes waar je jezelf soms in herkent en soms niet denk ik...