| O Benim'deki Arya Tunalı'nın hikayesidir. | Çoğumuz pembe masalların içinde büyütülürdük. Kötü kalpli cadıların her daim mutsuz sona layık görüldüğünü zanneder, zehirli elmaları yesek bile sonunda kurtulacağımızı, yakışıklı bir prens ile tanışıp sonsuza kadar onunla mutlu bir hayat süreceğimizi düşünürdük. Mutsuz sonların varlığına ihtimal bile vermezdik. O zamanlar bizim için her şey tozpembe görünürdü. Büyüyene kadar... Kötü kalpli cadının o zehirli elmasını yedim ve bir daha gözlerimi o pespembe dünyaya açamadım. Prensimin beni uyandırdığı dünya zannettiğimden çok farklıydı. Pembelerin yerini siyahlar, griler ve kırmızılar almıştı. Her şeyin mutlu bitmeyeceğini öğrendim. İyilerin ve kötülerin hiç hak etmedikleri şeyler yaşadığına şahit oldum. Sevdiğim kırmızı rengi kalbime bulandı, yana yakıla kalbimden dört bir yana savrulan küller yine bedenime yaslandı. Ve ben aşkı tam olarak bu noktada öğrendim.

Şarkılar yalan söylüyormuş Baran, kimse kimseyi öldürmüyormuş sevdadan... Şayet öyle olsaydı, girmez miydim benim için kazdığın mezara? Düşmez miydim o dipsiz çukurlara, karanlık kör kuyulara... Şiirler de yalan söylüyormuş Baran, düşülmüyormuş öyle ha deyince... Yürekte yanan yangın, kül etmiyormuş hiçbir bedeni. Şimdi ışıkları söndürmeli, Seni yazan kalemi kırmalı, Ve kalbimin kapılarını kapatmalıyım... İçim çok kanıyor, Ama savaşmalıyım. Tek bir damla gözyaşıma hapsedeceğim seni Baran. Yutkunduğum an gözümden değil, Kalbimden düştüğün an olacak inan.

Arkeolog olan Ayliz hayatının en büyük hedefini gerçekleştirmek üzere başına neler geleceğini bilmeden Mısır ülkesinde bir piramidin içine girer. Her şey olağan bir şekilde ilerliyordu. Ta ki Ra'nın gözünü bulana kadar... Onu kendi dünyasından alarak bambaşka bir dünyaya sürükleyen o göz bir şey kazandırmıştı. Aşkı... Antik Mısır'ın gizemleriyle birlikte süregelen bir lanet ve tüm bunların yanında her şeyden bihaber olan bir Dünya. Bu onların hikayesiydi. Gecenin hakimi ile parıltısının...

"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."