Przez pięć lat służby Viveki Woods wszystko szło zgodnie z planem. Przez pięć lat pracowała ciężko i wytrwale, by zdobyć zaufanie agentów S.H.I.E.L.D., samej organizacji, a nawet członków drużyny Avengers. Przez pięć lat skrupulatnie wykonywała każde zadanie, udowadniając swoją wartość i umiejętności. Przez pięć lat jej lojalność nie została nawet poddawana podejrzeniom. Do momentu, w którym jednen bóg znudził się siedzeniem w celi. _________________________ ~~ff w trakcie poprawek, bo błędy kłują w oczy nawet mnie 🙈 ale pracuję nad tym~~ Hej. To będzie moje pierwsze opowiadanie. Jak i pierwsza część trylogii "Bóg w...". Oczywiście zawiera fragmenty romansu, jak wiele innych fanfiction, jednak zawsze staram się wyróżniać z tłumu, więc to opowiadanie również (raczej) nie będzie przewidywalne. Opowieść jest już skończona, zawiera 75 rozdziałów +prolog i epilog. Mimo wszystko, zachęcam do dalszego komentowania ;) A. J. Hallen Ps. "Bóg w wielkim mieście"- część 1: zakończone "Bóg w krainie cieni"- część 2: zakończone "Bóg w dolinie gniewu"- część 3: zakończone

"Po prostu myślę, że... świat byłby o niebo lepszy gdyby wszyscy mogliby być bohaterami. Gdyby pomagali sobie nawzajem." "Jeśli wszyscy byliby jak ty, Peter, to nie byłbyś już superbohaterem." Oryginał napisany jest przez @octavicblake, która udzieliła mi zgody na tłumaczenie. #1 w tomholland - 04.01.2019 @Marveloviec

Ona jest dla innych zwykła dziewczyna z sąsiedztwa oraz siostra Flash'a Thomspona. On jest dla innych z Midtown Highschool nerdem oraz kujonem z którego można się wyśmiewać. Co ich łączy? Może sekretne hobby po lekcjach, ratowanie Queens i jego mieszkańców. A może to że ona zakochuje się w nim, tyle że w tym w masce. On natomiast pokochał ją w wersji bez maski. (6.11.2019) #6 w #teenlove

Mieszkańcy mówią, że jest bohaterem. Znajomi ze szkoły, że popychadłem. Jego ciotka twierdzi, że wybitnym nastolatkiem. Policja, że przestępcą. Więc kim tak naprawdę jest Peter Parker? Człowiek jest tylko małym, nic nie znaczącym robakiem. Każde istnienie gaśnie jak słaby płomień wypalonej świecy, nie pozostawiając po sobie niczego, z wyjątkiem łez. Dlaczego więc nie przeżyć tego, co jest nam dane jak najlepiej się da? Dlaczego nie spełniać marzeń? Dlaczego trzeba być zamkniętym w czterech ścianach naszych małych umysłów? Żyjmy tak, jakby koniec był bliski i nieunikniony. Niech każdy oddech będzie zarówno pierwszym, jak i ostatnim. Niech każdy deszcz przynosi przyjemny chłód, nawet w najzimniejsze noce. Niech każdy wiatr wesoło rozwiewa włosy, zamiast wyciskać z oczu łzy. Bo na tym polega życie.