Şu zamana kadar her şey o kadar sıradan,o kadar normaldi ki,taki o gelene kadar,bir bela gibi gelmiş aşk olarak kalmıştı onun için,bu kısa süreli mutluluğun tek bir saniyesini bile aklından silmek istemiyordu. Sevipte kavuştum sanıp aslında sevipte kavuşamayan iki genç,yanlış kararlar alındı ve bir kaç hatalar yapıldı,mutluluk 3 yıl sonra bozulmuştu elbette hayatında yapabileceği en büyük Hayatayı yapmıştı,artık her bir saniye mutluluğu kendine haram etmişti.

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''