Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

"Eksiklerimiz kusurlarımız değildir." Ailem beni hep bunu söyleyerek büyütmüştü. Eksikleri olan insanları dışlamamayı, onları sevmeyi öğretmişlerdi. Ama neden bahsettikleri şey kendi başlarına gelince bana sahip çıkmamışlardı, yük olarak görmüşlerdi. Benim güzel bir hayatım vardı. Sevecen bir ailem vardı. Beni çok seven bir nişanlım. Gerçekleştireceğim hayallerim... Sonra bir gün bir kaza geçirdim. İlk başta seslerim, sonra nişanlım, sonra ailem sırayla terk etti. En sonunda kazaya sebep olan kişi ile kaldım. Sonra kalbim "Artık konuşma sırası bende" dediğinde bende sesizce onu dinlemeye başladım.

"Masalda da gerçekte de kalbi olmayan bütün kızların adı Gökçen'dir..." . . . Kapak: @birkadehsevgi- 🦋🖤

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Yüzbaşı Baturalp Kutlu! Farkında bile değildi ki ona içi titreyerek bakan genç bir kızın sevdasının. Tek sevdası VATAN olan birine başka bir Sevda sorulur muydu ?. Akşın Çetin ! O en güzel sevendi. Zamansızca uçup kalbine konan bu Sevda onu sınayacaktı. İyi sınayacaktı. Bu şehirin sokakları onları Yanyana getirecek mi?

Bir ameliyat sonucu son beş yılıyla beraber karısını ve değişen hayatını tamamen unutan bir Tarık.. Hafızası gidince bambaşka bir adama dönüşen kocası, çocuklarını bu süreçten zarar görmeden kurtarma kaygısı ve kocasına duyduğu büyük aşk arasında bocalayan bir Esma. Bir yabancıyla herşey yolundaymış gibi devam edilebilir mi? Asla ait olmadığını düşündüğün bir hayata uyum sağlanabilir mi? (Kitabın bütününü okumak için linke tıklayınız) *** - Saçların ne renk ? - Sen ne renk olsun isterdin? - Ben ne isteyeceğim, merak ettim sadece. Sıkı sıkı sarmışsın çok önemliymiş gibi. Tek teli gözükmüyor. Kel falan olabilir misin?

Yaşatmak... Bazı insanlar, bazı insanları yaşatmak için doğarlar. Kendileri için değil başkası için yaşarlar. Her gün belki de yüzlerce insanın acısına bir nebze de olsa merhem olabilmek için saatlerce ayakta, uykusuz bir halde oradan oraya koşturup dururlar. Yaşatmak için. Bir nefesin daha son bulmaması, bir bedenin daha kara toprağın altına girmemesi için. Şüphesiz bu kutsal görevi ancak kutsal bir ruh yapabilirdi. Ve öldürmek... Canını alanın canını almak. Kan dökmek ve ellerine baruttan başka bir kokuyu haram kılmak. Ama silahı ateşlerken katil olarak değil yiğit olarak anılmak. Şehitlerimizin kanlarını kendine katarak gökte dalgalanan bayrak için can almak. Yaşamak ve ölene kadar öldürmek. Şüphesiz bu kutsal görevi de ancak kutsal bir ruh yapabilir. Aynı dünya da tamamen farklı hayatların içinde yaşayan iki farklı insan. Tek ortak yanlarıysa başkaları için yaşamaları. Bu, bir hemşire ve bir jandarma özel harekatçının hikayesi. Biri yaşatmak için diğeri öldürmek için savaşırken aşk da onları bir araya getirmek için savaşacaktı.

Benim hikayemde kötü kraliçe, saf kral, masum kız, beyaz atlı prens gibi ilgi çekici karakterler yok. Bu benim, sıradan mahallemde aşkı bulma hikâyem... Benim ufak dünyamı büyüten güzel kalpli bir adamı size kendi gözlerimle göstermeye çalışacağım. ... Her şey benim küçük bakkalıma bir şeyler almak için giren o güzel gözlü adamla başladı. Alışverişini yaptı, parasını ödedi ama poşetin içine kalbimi de koyup götürdü. Farkına bile varmadan... Hadi gelin, mahallemin ve kalbimin polisiyle tanışın...

-yorumlarda spoiler olabilir- "Sevmezler Öğretmen Hanım. Burada öğretmenleri sevmezler. Acımadan öldürürler seni, Aybüke Öğretmen'i Necmettin Öğretmen'i şehit ettikleri gibi seni de şehit ederler. Acımazlar, gözlerini bile kırpmazlar. Hiç mi acımıyorsun canına? Daha dün vuruldun, daha dün yandı canın!" "O zaman sen de acımıyorsun Komutan canına." dedim titreyen sesimle. Kaşları çatıldı. Benden bu çıkışı beklemediği kesindi. "Benim görevim bu." dedi dümdüz bir sesle. "Benim görevim de bu. " dedim duruşumu daha da dikleştirerek. "Görevini yapacak daha güvenli yerler bulmalısın kendine." Alaycı bir gülüş kondurdum yüzüme. "Buradayım komutan. Burada kalacağım. Alınacak karar senin fikrin doğrultusunda olsun ya da olmasın ben burada kalacağım. Gerekirse o çocuklara tek tek evde eğitim vereceğim ama başaracağım. Ne sen ne de bir başkası buna engel olamayacak!" - Vatana sevdalı kadınların ve adamların hikayesi... 2 yıldır atama bekleyen genç bir öğretmen. Doğu'dan başka yerde görev yapmak istemeyen genç bir asker. İkisi de inatçı, ikisi de vatana aşık. Birisi özgür ruhlu diğeri tutsak. Ya birbirlerine de aşık olurlarsa? Dengeler değişir miydi? Aşka yenilen düşmana da yenilir miydi? Aşka yenilen ölür müydü? Aşka yenilen mutlu olur muydu? Ağlar mıydı, üzülür müydü? Yoksa aşka yenilen sadece aşık mı olurdu? Bu kurgunun gerçek kurum ve kuruluşlarla hiçbir ilgisi yoktur.