Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...

Düşe Kalka büyür insan. Kimi kanar kimi yanar. Çoğunu annesi sarar. Bazılarının ise yaradır annesi ta derinlerine. Benim annem bana el, bana yabancı. Benim annem kalbimdeki en büyük sancı. Kimsesizliği siz bana sorun. Ya da sormayın. Kelimelerle aram hiç iyi olmadı. Tıpkı duygularla olmadığı gibi. Neden mi böyle melankolik sözlerim. Neden mi böylesine acı dolu yüreğim. Kanadığımı kimse görmediğinden. Sizde sanın beni kalpsiz. Sayın duygusuz. Bırakın beni kendi halime. Elleşmeyin acılarıma onlarsız nasıl yaşanır bilmiyorum ben artık.

"Elif dedim, be dedim Amman, Kiz ben sana ne dedim. Elif dedim, be dedim Amman, Kız ben sana ne dedim." Sazın sesi içerime işlerken babam ile söylediğimiz bu parçada sanki yeniden babamla söylüyormuş gibi benim nakaratım da Ali'nin sesini bastırdı sesim. "Kuş kanedi kalem olsa, Ah yazılmaz benim derdim. Kuş kanedi kalem olsa, Ah yazılmaz benim derdim." İkinci nakaratta katıldı bana Ali. Babamla bile bu kadar uyumlu olmadığımızı hissetmiştim o an. Titreyen kalbimi derin bir nefes ile bastırdım ve Ali'nin sesini bekledim yeniden. "Elif'im noktalandı Aman, Az dersim çokçalandı. "Elif'im noktalandı Aman, Az dersim çokçalandı." Bu sefer Ali susmuştu sanki benim söylememi, devam etmemi istiyormuş gibi. Sessiz çağrısına kulak verdim ve üstüme düşeni yaptım. "Yetiş anam, yetiş bubam Aman, Ah mezarım tahtalandı. Yetiş anam, yetiş bubam Aman, Ah mezarım tahtalandı." Bu seferki alkışlar daha güçlüydü. özellikle Ali'nin arkadaşları öküzümsü haraketler sergiliyorlardı. Şafak'ın bende olan bakışlarını gördüğümde yüzümdeki tebessüm yerini buruk bir dudak kırılmasına bıraktı. Şafak uzanıp elimi tuttuğunda beni anladığını anlamıştım. O masada ne kadar oturmak istediğimi en çok Şafak biliyordu belkide. Terörist hayatı yaşamanın, her an diken üstünde olmanın, kaygısız ve fütursuzca meyhanede içmek istiyordum. Söylemek ve eğlenmek istiyordum. (Kitabın içinden alıntıdır!)